Sempre, por este día e a esta hora, sexa pola nova ou pola vella, sigo a tradición columnista que encarna Manuel Vicent coa súa diatriba anual contra os touros (contra o costume de matalos en público logo de marealos) e esbardallo contra o cambio de horario e o moito que nos amola ós habitantes do Oeste. Nesta ocasión non vai ser así. Acabo de ver a luz (e seguireina vendo unha hora máis tarde a partir de hoxe).

No tempo que teño este espacio en concesión, nunca fallei á cita de denunciar que ós galegos nos obriguen a vivir co paso cambiado. A que por decreto e por horario teñamos que ser mediterráneos e traizoemos a nosa realidade e a nosa vocación atlánticas. A que nos manden para a cama antes de tempo, como ós nenos ou ás galiñas ás que lle tapan a luz para facerlles crer que escurece, ou que nos fagan erguer de noite, como ós escravos dos algodonais. A maiores desta queixa identitaria, sempre contribuín puntualmente coa miña tecla á campaña global contra esa imposición da macroeconomía sobre as microexistencias que supón o cambio de horario estacional. (E que por riba fan de forma tan burda como regalarnos unha hora cando nos adentramos no depresivo outono e nola quiten aproveitándose da euforia da chegada do verán, exactamente igual que nas lendas urbanas que aseguran que dan porros na entrada dos colexios para facer adictos e clientes).

En resumo, criticaba a mudanza de hora en xeral polo que ten de submisión da realidade concreta da xente á abstracción teórica da economía, e á vez denunciaba o prexuízo engadido que eso nos supoñía ós fisterráns. Tiña un corpus reivindicativo sen fendas, no que a defensa dos intereses galegos casaba cos da humanidade en xeral. O malo é que este ano, para non repetirme –ou para repetirme sen que vostedes se deran conta, engadindo algún detalle novidoso- informeime de máis. Por un lado, aínda que estean por demostrar contundentemente as consecuencias negativas de andar bailando o horario (entre outras cousas, porque ningunha institución mete cartos para investigar efectos teoricamente contrarios ós beneficios económicos), resulta que as vantaxes de que ós galegos non traten como a polos de granxa estímanse nun miserento aforro enerxético do 0,28%.

Traducido ó nivel dos nosos petos, aquí aforramos na factura da luz 1,2 euros, mentres unha familia catalana paga 6 euros menos, que non deixan de ser mil pesetas. Con todo, o aforro aquí e aló debe ser similar a poñer dous ou tres días festivos máis. A razón última de que España toda estea fóra do seu horario natural (Galicia moito máis, Cataluña menos) e comparta o de Polonia ou Hungría foi, segundo algunhas opinións, unha decisión dalgún Goberno de Franco para facerse os europeos e minimizar inconvenientes ó incipiente turismo transpirenaico. Así que propoño que, en lugar da vixente reivindicación de que o que na RTVG (xa antes do bipartito) chaman hora galega sexa distinta da hora española, fagamos unha oferta xenerosa e integradora: que a hora española se achegue ó que debería ser a hora galega. Incluamos a oferta na reforma estatutaria e a ver quen nos chama insolidarios.

(para luns 31 de outubro de 05)