Etiquetas
(ante unha enchenta de peticións e de dúbidas, aí van dous libelos anteriores sobre o do cambio horario)
Independencia (horaria) ou Commonwealth xa!
(horario de inverno 2000)
Vostedes levarán xa dous días co novo horario cando lean isto. Se non o len, tamén os levarán, ou sexa que se tanto lles ten, fagan o favor de lelo.
Non quero afondar nese debate, tan inacabable como as obras do aparcamento de Ramón de la Sagra, sobre se o cambio de horario é perxudicial (para a saúde) ou beneficioso (para e economía). Non por nada persoal, a min cústame tanto madrugar como ir para a cama, sexa a hora que sexa, haxa luz fóra ou non.
Tampouco é que non teña unha opinión formada (cuestión que tampouco me impediría dala), que si a teño: cando venden algo como beneficioso para a economía, así en xeral, inevitablemente é perxudicial para os individuos en particular.
O que si que me parece intolerable, un aldraxe máis para Galicia, como se decía antes de que estivera mal visto queixarse, é terse que someter a un horario imposto e completamente alleo. Vexan por qué:
Se van en coche cara Barcelona, entre Zaragoza e Lleida un enorme chafarís indica que atravesa o meridiano de Greenwich, a liña de partida para contar as horas en todo o mundo. Cando aparece, xa está un farto de conducir, proba inequívoca de que pilla lonxe. Como media hora, segundo o sol. Pero é que ademais, España non colle a hora que lle correspondería, senón unha máis, a de Austria ou a República Checa, non sei se para aparentar ser europeos pechados.
Así que nós, que estamos máis ó oeste ca Inglaterra, temos que vivir como se o día abrira antes, á vez que Libia, por exemplo. Por non falar do desfase con Portugal, fonte de perdas económicas co noso mercado natural debido ás confusións sobre horarios comerciais.
É unha situación que crea ritmos discontinuos. Afecta ademais maiormente a vellos e depresivos (é decir, á maioría da noso poboación). Quizais iso de non nos entenden non non sexa polas distintas idiosincrasias, senón porque estamos apampados, obrigados a erguernos non soamente antes do que nos gustaría, senón do que nos corresponde.
Eu humildemente propoño que para reclamar e xestionar a integración no fuso horario ó que pertencemos, ninguén mellor situado polas súas excelentes relacións bilaterais que o recén nomeado cabaleiro do Imperio Británico (designado non pola defensa do Imperio, como pensan os do non, senón pola defensa do británico), Sir Paco Vázquez.
Porque se o goberno pensa que esa situación de agravio comparativo se amaña concedéndonos unha hora máis nestas datas está moi equivocado. Con dez minutos chega.
A hora de onte
(horario deinverno 2004)
Como cantaba Antonio Vega, “un día cualquiera no sabes que hora ées, me asomo a la ventana sin saber por quée”. Pero se me asomo á ventá agora (18,53 horas) non vexo á rapaza de onte, senón a luz que había onte ás 19,35. De feito, foi este mediodía ó asomarme á ventá do ordenador, cando me dei de conta de que outra vez nos regalaran a traición unha hora. Un regalo envelenado, por suposto.
Recoñezo que, de rapaz, o do cambio horario producíame unha forte excitación. O regalo dunha hora dominical na ateigada axenda da infancia era todo un acontecemento e unha mostra exultante do poder da humanidade sobre a natureza. Meses despois, o roubo doutra era unha estafa que me levaba a reflexionar sobre a fugacidade da vida e a cativa levidade do ser humano fronte ó cosmos. Lembro incluso que aqueles trens de longo percorrido (e de eterna duración) Galicia-Madrid pasaban esa hora outorgada a maiores agachados en calquera estación mesetaria, como contendo a respiración para non desencadear un cataclismo espacio-temporal. Sen embargo, despois de que o famoso timo universal do efecto 2000 nos ordenadores non causara catástrofes nin na regulación semafórica e o non menos sonado cambio de milenio quedara en nada, deixei de acreditar na relevancia dos sistemas cos que o ser humano pretende facerse a ilusión de que controla á natureza.
Non quero insistir outra vez nos argumentos contra o cambio de hora, sexa a favor –como agora- ou en contra –no verán-. Nin tampouco contra o aldraxe e o atentado á nosa idiosincrasia xeográfica que supón que Galicia estea sometida 365 días anuais ó horario oficial español, o GMT+1, que supón hora e media de desfase co que sería o noso natural. En primeiro lugar, porque, como deixou dito Friedrich Dürrematt, o autor de Ubu rei, “que tempos estes, en que hai que loitar por demostrar o evidente”. En segundo porque xa o fixen, que eu recorde, hai catro años xustos neste mesmo lugar (¡Independencia –horaria- ou Commonwealth xa!), e nin caso. Simplemente quero apoiar, e difundir dentro das miñas posibilidades, a campaña que o colectivo VA-CA (Vía Anti-Colonial Activa) fai de envío de correos electrónicos á Moncloa solicitando se nos poña onda nos merecemos (no fuso horario GMT, queren decir). A solidez dos seus argumentos pódena comprobar en http://www.va-ca.org, pero moito me temo que auga outra vez: o que se vende como beneficioso para a economía, así en xeral, vai adiante por moi perxudicial que sexa para os individuos en particular.
Claro que o de hai catro anos foi un berro –ben, un berriño- no deserto do pensamento único aznarista. Quizais agora, co novo talante, a enchente de emails vacúns abra as portas dun novo recoñecemento da España plural. Ou ó revés, pode ser para o Goberno unha oportunidade de cohesionar España e rematar coa división entre cidadáns atlánticos durmidos e mediterráneos espelidos. Que sexa por fas ou por nefas, pero non nos toquen máis o lusco fusco.
Despois dunha frase tan axeitada, Friedrich Dürrenmatt ben merecería escribir “Ubu rei”. Lástima que se lle adiantara Alfred Jarry
Ademáis, como dixo unha ama da casa hoxe na SER: “Falo en nome da ama de casa que son: Dígame vostede onde está o aforro se teño que prender a luz ás seis da tarde?
Eu ponho um SET (Small Empire Time) ao carom da data nos meus posts, em lembrança da campanha dos sempre geniais els Subcomediants da VA-CA.
Porra, esculcador Mourullo, ten razón. Inconvenientes do directo. Aínda que ¿está certo de que non a puideron escribir a medias?
Home, Jarry morreu no 1907 e Dürrenmatt naceu no 1921. Véxoo un chisco difícil. Pero só é unha impresión.
E se Dürrenmatt atopou uns papeis, e sachou no asunto, ignorando que Jarry xa o publicara? Cousas máis raras se teñen visto…
Mmm… Pois é verdade. Teña en conta que eu albisco a esperanza de ver a Rajoy facendo de burbulla Freixenet. Todo pode pasar nesta vida.