Eu tamén son pai e entendo a uns, e son –e sobre todo fun- fillo, e comprendo ós outros, e a maiores son xornalista, co que sei do noso, pero todos deberiamos conducirnos algo máis a modo. No asunto este das detencións de independentistas aquí e noutros similares que se aveciñan por aí.

Como pai, eu tamén me impoño cando penso que a cousa se está demandando, ou cando teño prontos, que os teño, con razón ou sen ela. E por eso entendo o das detencións como un aviso a navegantes da autoridade competente de que, igual que os pais, acaba sabendo todo o que pasa tarde ou cedo (neste caso, máis ben cedo), e como unha chamada de atención antes de que a cousa pase a maiores e haxa algún disgusto que lamentar. É decir, unha advertencia tipo: “¡vaste enterar!” ou “¡pasa que cenas!”. O que me parece, desde o punto de vista meramente paterno, é que os castigos débense facer no momento mesmo en que se sabe quen foi. A Operación Castiñeira semella un pouco, con todas as diferencias, como se o meu pequeno fai unha trasnada e agardo a que a nena faga outra para poñer as cousas en orde. Así o debeu entender o xuíz que, logo de que lle levaran ós díscolos por unha orella á súa presencia, determinou que el non era o axeitado para decidir, porque actos como facer pintadas, proferir inxurias e xuntarse con outros para nada bo non é terrorismo. (Hai outra posible interpretación: o xuíz é o que sentenciou que a kale borroka non era terrorismo e o que pediu a extradición dos militares norteamericanos que mataron a Xosé Couso, mentres o fiscal que considerou que este non era caso para eles, é un daqueles “indomables” que facían máis ou menos o que lles petaba. Ou sexa, que non se levan. Esta interpretación vai entre parénteses porque estraga o ton de parábola que quero darlle a esto).

Na miña faceta de fillo entendo tamén o que é estar cheo de razón nun mundo en que o político antes coñecido como Aleix (Alejo Vidal Quadras) pode esixir na prensa que xulguen a Zapatero por traidor. Coñecemos a frase “la Historia me absolverá” porque quen a dixo conseguiu despois que a Historia se escriba ó seu xeito. Pero no interín, hai que apandar xudicialmente coas consecuencias, anque sexan tan desmedidas como os catro anos que lles caeron a dous celtarras por ter a intención de mandarlles uns cócteles molotof a eses seguidores do Real Madrid que se dedican a apalear mendigos e apuñalar contrarios. E como xornalista, non estou satisfeito do bombo que lle demos en xeral a unha operación da que non demos averiguado (e moito menos informado, polo tanto) se en realidade se trataba da desarticulación dun grupo terrorista, dunha detención conxunta para optimizar recursos técnicos e humanos ou que.

En teoría, todo o mundo debeu quedar contento. As autoridades polo público tirón de orellas, os das orellas polo resultado final (de momento) e polas primeiras páxinas acaparadas ata en La Razón (manipulación a que se queira, pero son primeiras páxinas), e os medios de comunicación por cumprir o noso deber social e encher. Na práctica, penso que a todos lles/nos saíu o tiro pola culata.

(para xoves 17 de novembro de 05)