A semana pasada caín na tentación de asistir a unha desas convocatorias gremiais onde se discute sobre a información, ou máis ben sobre como se informa e sobre como se debería informar. Normalmente resístome porque todos sabemos que se fai mal e por que, e o pouco remedio que ten, aínda que ós informadores, exactamente igual que ós informados, o que nos presta é que nos reforcen as opinións que previamente temos.

O que xa sabemos pero nos gusta escoitar, segundo o certeiro verbo de Xosé Luis Barreiro, é que: 1.- A cegueira (informativa) vén tanto pola falta de luz como polo exceso. 2.- Se hai pouca información, é posible analizala. Se hai demasiada, só queda a escolla aleatoria. 3.-Na información actual hai variedade de opinións, pero ¿hai variedade de temas? En conclusión, coa que se aveciña (18 canles de televisión, un xornal gratuíto máis na Coruña), atopar unha noticia ou un tema novedoso vai ser como sacar unha primitiva. Nestes debates, o público adoita botarlle a culpa dos males descritos ós periodistas, e os periodistas ás empresas ou ó mundo que está feito así (reprimindo as ganas de contestar: “a culpa de quen vai ser, súa, por consumir o que consume”). De paso, aproveitan –aproveitamos- para asumir ou incluso reivindicar ese papel do xornalista como heroe cunha misión social/divina que convén a uns e outros.

Eu, de cando en vez, rompo a cabeza sobre o particular. ¿Cal é a miña misión? ¿distraer a quen tivo o detalle de gastar un euro neste periódico da canseira das declaracións dos políticos contra os seus colegas, das deprimentes denuncias sobre os defectos da súa xestión, das abraiantes narracións de desgracias?, ¿comunicar a miña opinión por se dera a casualidade de que a alguén lle interesa? Se polo menos fose como Xiang Fei… A señora Xiang ten na Radio Nacional de China o programa A noite de China, que se emite coa participación dos oíntes (como Hablar por hablar, vamos), e ata o momento conseguiu que tres deses oíntes, criminais fuxidos, se entregaran á policía despois de intervir no seu programa. O South China Morning Post conta que o máis reacio, Gu Haijun, buscado desde hai 12 anos por asasinato, interveu 13 veces antes de que a locutora o convencera de “escoller o camiño correcto na vida”, segundo a terminoloxía da locutora, máis propia do que debería ser a COPE.

Claro que tamén podería ser como un colega parece ser que moi famoso, David Gistau. Ó colega, nada máis desembarcar na profesión, mandárono de corresponsal de guerra, pero non lle gustou (“allí descubrí que no tengo las características de buen periodista. Me importa un carajo la información, no tengo tenacidad para la investigación, soy vago, lo que me gusta es pasarlo bien”). Así que agora manda unhas columnas moi polémicas nun xornal madrileño, que tampouco o teñen moi satisfeito: “me hago cargo de que la columna me está forzando una imagen pública muy antipática, que no es la de la persona”, asegura, aínda que o tranquilizan dúas cousas: 1.-“mis amigos saben cuál de los dos soy yo”. 2,- “me pagan muy bien, estoy muy contento”.

Non me estraña que os periodistas de provincias esteamos dándolle voltas ós problemas da información.

(luns, 5 de decembro de 05)