Hoxe, os homes comandados por Ferrín, Gustavo Ferrín, entre eles Pouso, Pereira, Varela, Salgueiro, Castro, uniformados de azul celeste loitarán contra os nosos, vestidos de azul e branco. A selección de Uruguai (que lle debe uns dos seus primeiros títulos a Pedro Cea, un de Redondela) contra a de Galicia. Unha auténtica loita fratricida, vamos. Hai metas que pagan a pena soamente con desexalas (e chamámoslle utopías). Hai outras, a maioría, que son boas ata que as consigues (e deixan de selo). E hainas tamén que se xustifican incluso co primeiro paso que se dá para acadalas. Este é o caso da selección galega. Non sei o que dará de si, pero o que deu ata o momento, que se celebre o partido de hoxe, xustifica de sobra a reivindicación da súa existencia. Para a miña sorpresa, a verdade.

Porque teño que confesar que estando de acordo coa selección (ata o extremo de poñerme de futbolista nalgún evento reivindicador), tal e como está o deporte en xeral e o fútbol en concreto, cando me poño realista penso que o coherente sería que os atletas desfilaran tras das bandeiras de Adidas e de Nike, de Abramovich e Florentino Pérez (e cando me poño utópico, soño coa resurrección das Ligas da Costa ou da Montaña). Incluso recoñezo que cavilei o pouco axeitado de escoller como escenario do evento o desaborido estadio de San Lázaro (se non podía ser Riazor ou Balaídos, que fose o vello Pasarón).

Pero a realidade aliouse coa utopía para darme nos fuciños (como efecto colateral e non como obxectivo principal, obviamente). Independentemente das opinións que circulen sobre o evento nos ámbitos sociais en que cada un se mova, está o dato imparcial de que debe ser a primeira vez que se enchen as bancadas do estadio compostelán, e desde logo a única ocasión en que vendeu o aforo completo cunha semana de antelación. Ata unha institución como Real Madrid, tan pouco proclive a calquera actividade periférica que non sexa promover peñas de adictos, non tivo outra que darlle o pase de pernocta a dúas das sas estrelas.

Nunca tal imaxinara, e posiblemente todo sexa culpa da famosa lei do péndulo ou principio de acción-reacción ou corolario de xa que mo prohibes, quéroo. Entendo que un profesional se negue a xogar de balde se o convoca o seu país de orixe e non o que lle paga a nómina, pero se quere facelo, que llelo prohiban a el en concreto e á sociedade en xeral é algo tan absurdo como prohibir a dous adultos desfacer unha unión que decidiron facer voluntariamente. Sen embargo, se para recuperar o dereito ó divorcio houbo que agardar medio século de franquismo, para restaurar a selección galega houbo que esperar a maiores un cuarto século de democracia. Sen razón ningunha, ademais.

As leis que regulan as actividades deportivas son tan elásticas como as prendas coas que se practican. Un deportista pode cambiar de nacionalidade e loxicamente, de selección, sempre que sexa esquiador, nadador, saltador de lonxitude ou patrón de bobsleigh, calquera cousa quitado que sexa futbolista. No seu día creáronse competicións para mulleres coa intención de abrirlles as portas do deporte, pero hoxe péchanselle ás que reclaman participar en igualdade de condicións que os homes, como á axedrecista Judith Pulgar. E incluso os que consideran que as normas son de aceiro inoxidable e negaron aquí a posibilidade dunha selección galega, promocionan combinados como o murciano. En vista do que vai pasar hoxe, xa sei por que.

(xoves, 29 de decembro de 05)