“Non o vendo”, “Esa marca está agotada”. De varias formas e distintos tons, en todos os estancos que probei toureáronme e pinchei en óso á hora de mercar tabaco. Todo porque pedía unha marca que baixou de prezo.

“Es que perdimos un millón de pesetas al comprarlo al precio de antes y tenerlo que vender al de ahora”, confesáronme nun. “Pois moito ganan cando suben, que é sempre”, saíume. Empecei mal o día, e non foi a mellor. Tan a peor, que invoquei en silencio á oposición.
Desgraciadamente, Mariano e os seus andan apañando firmas, así que non deberon escoitar a miña queixa de que estas autoridades tan comprometidas coa saúde sexan tan neoliberais con aspectos como permitir subas/baixas de golpe de vinte pesos nun paquete de tabaco. Ou a de que os estancos vendan o que lles pete ou lles conveña, pasándose polo forro que non son tendas, senón concesións administrativas (por certo, manda truco). Xa sei que estes perversos desaxustes do mercado afectan ós viciosos, que lles está ben, pero se permiten este chuleo a un tercio da sociedade adicta á nicotina, non me estraña que se queixen de desatención colectivos minoritarios como os celíacos.
O caso é que non me recuperara aínda dos sucesivos fracasos cando escoitei a un progresista raiarse pola paralización da Cidade da Cultura. E non porque a suspensión era temporal e parcial, e non definitiva e radical, senón porque era unha obra de capital importancia para Galicia enteira. A min paréceme ben que calquera autoridade local se alegre se lle poñen de balde un circo de tres pistas (esto é literal) a pesar de que non hai público nin para un espectáculo de malabares na rúa (esto é figurado), pero que non me vendan que é para todos. Co que lles costa ó ano un palista, dixitalízanse os xornais completos de Galicia, para que se poidan consultar desde a casa en internet, sen ter que ir ás aforas de Santiago e sufrir toda a burocracia inherente a mirar os periódicos físicos (tenten facer unha fotocopia ou a foto dunha páxina nunha hemeroteca e entenderán en toda a súa extensión o concepto “burocracia”). Supoño que o que afecta a Galicia é que para encher os edificios terán que baleirar os arquivos todos do país, incluídos os parroquiais. Fixen mentalmente unha invocación mariana, pero recordei que, ademais de andar coleccionando firmas, é compañeiro dos promotores do circo, ou sexa que me dediquei a indignarme co asunto de Mamadou Kane.
En realidade, non é o caso Kane, senón o caso dos catro munipas que secuestraron e maltrataron a un ambulante senegalés vai para nove anos, cando nin sequera se lle botaba a culpa de nada ós inmigrantes e sen invocar siquera o interese nacional, como os dos GAL. Os axentes foron condenados, e tempo despois, un alcalde progresista e xuíz intermitente pediu que os indultaran. Agora outro goberno progresista concedéullelo, e a estas alturas os catro colegas andarán apatrullando como se tal, facendo remuíños coas porras.
Así que como Mariano vai de mesa petitoria ambulante, temos que ser os rabudos os que facemos o gasto da crítica. Vou ver se me meto na web das sinaturas para ser iguais todos e –ademais de pedir ser igual que Antonio Banderas- asinar milleiros de veces, a ver se daquela me fai caso.

(xoves, 2 de febreiro de 06)