Todos lemos, escoitamos ou vemos o duro peregrinar do presidente do PP –sangue, suor e ferro, Rajoy cabalga- pola diversa xeografía española, apañando vontades e sinaturas para que todos sexamos iguais e solidarios, privilexio consolidado que estamos a piques de perder por culpa dos cataláns. Todos o lemos, etc., pero eu –vantaxes de ser xornalista- asistín onte ó advenimento mariano á Coruña, en concreto ós Cantóns. Desde o de Sánchez Bregua, onde está a sede do PP da que saíu rodeado de todo tipo de dirixentes, novos e vellos, boinas e birretes, ata o Grande, onde o agardaba unha carpa puntiaguda e unha chea de xente, como nas xustas medievais das películas.

A importancia política do paseo xa a teñen aquilatada noutros medios, pero saquei outras conclusións. 1.- O duro labor dos escoltas, indo diante comprobando coches e contedores (¿como se distingue unha bolsa de lixo botada a deshora dunha posible bolsa-bomba?). 2.- O ben levada que é a xente do centro-dereita: un que hai pouco máis dun mes aseguraba que os outros eran a extrema dereita, departindo alegremente cun dos ex-presuntos cabezas rapadas. 3.- Quen tivo, retivo. Fraga foi o máis abrazado. Unha señora, despois de achuchalo, espetoulle: “Siga así conservándose” (¿quererá decir o mesmo que “Siga conservándose así” ou hai un matiz semántico que se me escapa?). 4.- Rajoy, de todas formas, non se queda atrás. “¿Puedo?”, dixo unha velliña, intimididada polo cerco de xornalistas. “Puede, señora, puede. Y béselo, que le encanta”, respondeulle unha periodista madrileña antes de decatarse que había micrófonos abertos cerca. 5.- A experiencia é un grado. Coa enerxía que dá a práctica de conductor de masas e seductor de vontades, Baltar (sénior, aínda que o júnior tamén andaba por alí) era o máis efectivo á hora de recadar apoios: “Señora, ¡Señora!, ¿quere firmar?” decíalle a unha, á que acabou tirando da manga, ata que intercedeu María Jesús Sainz: “Ya firmó”. “A ver, caballero, firmando, venga, venga”, proseguiu o presidente ourensán, incansable e inalterable pese a que xogaba no que hai dous meses era campo contrario. 6.-Hai xente destemida. “¡Ide traballar, fachas”, berroulle un mozo á concurrencia. 7.-A río revolto… A que máis beneficio efectivo sacou do acto foi unha moza que fixo todo o itinerario pedindo esmola en base a que o home lle pegaba (Arsenio Fdez. de Mesa e eu picamos e evitamos unha bronca cunha enerxía impropia dunha maltratada que lle caeu a outros que se resistiron). 8.- Rajoy sería un tipo simpático se non se dedicara á política e seguira sendo, por exemplo, rexistrador da propiedade (e miren que soa mal ese oficio). “Este es el sitio donde está mejor ordenado este follón de las preguntas”, asegurou pimpante cando o seu servicio de prensa o sacou de toriles para as declaracións. El tamén é ordenado. Tanto que, antes de que lle preguntaran –en provincias somos tímidos- dixo: “casi primero echo un discurso” e logo, por se os de atrás non escoitaban, repetía en alto as preguntas que lle facían. O cortés, de todas formas, non quita o férreo: os intentos do alcalde de Ferrol, Juan Juncal, de colocar a Fraga e Feijoo a carón do simpático líder non prosperaron.
Ás 20,00, oito horas e 2.800 sinaturas despois , saquei a conclusión nº 9: Que pouco dura o glamour. Dous aterecidos militantes anónimos atendían na escuridade ós seguidores da igualdade e a solidariedade que, pinga a pinga, se achegaban a deixar a súa sinatura. Eso si que é sangue, suor, etc.

(martes, 7 de febreiro de 06)