Se queren que lles diga a verdade, aínda que supoño que tanto lles tén (e sorprenda a algúns e decepcione a moitos), eu non me levaba mal con Paco Vázquez. Era unha relación, cando a había –porque os políticos teñen as mesmas vantaxes sobre os periodistas que o califa Harum-Al-Raschid sobre o seu harén, teñen relacións cando eles queren- baseada no método Francisco Franco: non meterse en política. Ou no principio ético de que a mentira é un defecto, pero a sinceridade non é unha virtude, senón un privilexio ou unha falta de educación. Así, na ducia de conversas que tiven con el, quitado as profesionais, eu non lle comentaba o que me parecía a súa política (dos negocios, xa nin falamos), e el non debía ler as miñas opinións (as informacións si, e mandaba unhas tremebundas cartas ó director, que ata lle convertiron en noticias). Así que lle teño que comentar o que me parece a súa ausencia a través de vostedes.

A verdade –e van dúas, debo atravesar un mal momento- é que escribín “ausencia” porque ía no primeiro parágrafo, o relacionalmente correcto. Debería ter posto “fuxida”. Xente que falaba con el moito máis, e supoño que de todo, díxome que a embaixada no Vaticano xa lla pedira a Aznar, e outros tamén próximos aseguran que o seu desexo era rematar a súa carreira política como alcalde. Desde o punto de vista subxectivo, non hai contradicción: ás veces o peor que pode pasar cos desexos é que se cumpran. Obxectivamente, tampouco: se estamos no fin da súa vida política, que non o creo, rematouna de alcalde. Tampouco nego que un católico rechamante como Vázquez sexa axeitado para representar ó goberno de Madrid no Vaticano, pero tampouco son tan crédulo ou tan hipócrita para tragar que a razón da designación sexa amañar as relacións España-Santa Sede. Eso sería como crer que Manuel Fraga deixou a polítca galega para ir reformar o Senado, ou o día que condenen a alguén por roubar desde un despacho, que vai preso para renovar o sistema penitenciario.

O que reforza o carácter de “take the embassy and run” é a forma en que deu a coñecer o asunto alguén que se caracterizou toda a vida por un enorme sentido escénico. A mesma tarde que lle din que hai plácet, xúntase dúas horas no seu medio de comunicación de cabeceira para aliñar unha información da que se desprende que o reclama a providencia para amañar o do Vaticano, igual que o puideron chamar para poñer orde en Haití. Despois de 23 anos (xente que rematou a carreira universitaria naceu con Paco xa de alcalde) de milimetradas postas en escena, despídese dos seus queridos coruñeses cunha filtración periodística e un acto apresurado –en substitución dunha prevista rolda de prensa sobre residuos urbanos- no que soamente está presente a súa familia, a persoal e a municipal. Se eu fose o demagogo que non son, diría que, cando arrecia a chuvia de denuncias, o alcalde vai procurar refuxio entre capas pluviais e sotanas. Como non o son, non teño outra que recoñecer que, quitado algúns que se non se conformaron co que lles tocou é porque son insaciables, poucas decisións políticas deixan a todo o mundo tan contento. Empezando por el propio, que terá un palazzo a súa disposición, a ocasión de lucir traxes rimbombantes, coñecerá máis xente interesante e terá menos problemas. E seguindo polo resto do mundo: o BNG porque se quita de diante un dolor, o PP (sobre todo ó de Madrid) porque a un amigo sempre se lle desexa o mellor e desaparece o que moitos cren que era unha baza electoral do partido contrario, e sobre todo ó PSOE porque, como dixo aquel outro presidente, o que non lle amañou o da embaixada, noutra circunstancia en que o importante era o fin e non os medios: “Teníamos un problema y lo hemos resuelto”.

(para domingo, 12 de febreiro de 06)