Desculpen que trate un tema así. Xúrolles que ata tiña preparado outro de máis substancia social, mesmo de interese xeral, pero é que me perde o afán polémico. É ulir o sangue fresco do debate político e aló vou irremediablemente a meter os fuciños como unha hiena. Sobre todo se disinto, como disinto de todos os opinadores e analistas que critican que na Convención última do PP (a de “Hay futuro”, xa saben) houbo menos renovación que nas edicións sucesivas de Gran Hermano.

      Non, non é que eu sosteña que si que a houbo, non son tan hiena como para eso. A única <a href=\"http://www.informativos.telecinco.es/convencion-pp/fraga/golpistas/dn_21356.htm\">renovación </a>que houbo na liña de pensamento da dereita no último lustro foi a dimisión de Florentino Pérez. O que aseguro é que nunca houbo esperanza ningunha de que a fora haber, nin pola parte actuante nin pola parte soportante. Nos congresos dos partidos políticos hai menos sorpresas <del>e a mesma autocrítica</del> que nas decisións do Comité de Disciplina Deportiva, e eso que teoricamente nos congresos se decide algo. Así que imaxinen o que poden dar de si as convencións, nas que, sexan o que realmente sexan, non se decide nada. Normalmente, congresos e convencións fanse para verse, darse ánimos e fundamentalmente saír nos medios de comunicación. En casos pouco frecuentes, sirven para propinar un golpe que se pretende definitivo ás minorías discordantes. Pero nunca se organizan para cambiar nada. A Convención Hai Futuro seguiu brillantemente o guión habitual, segundo definiu José Blanco con esa contundencia incisiva que agacha baixo esa pinta miñaxoia: primeiro actuaron os patróns (Aznar e Fraga), logo os xefes de máquinas (Acebes e Zaplana) e despois o mascarón de proa (Rajoy).

      A primeira condición para que non fose así e houbera algún cambio, ou alomenos a súa <a href=\"http://blogsprorajoy.net/index/fotos_convencion\">posta en escena</a>, é que houbera algún desexo de cambio, como o de ganar unhas eleccións. Pero no principal partido da oposición o que hai son ansias de que as perdan as eleccións os que llas ganaron, que non é o mesmo. A segunda condición para reconquistar o electorado que lle virou as costas sería recoñecer que se fixeron mal as cousas, porque se non, estáselles decindo que se equivocaron ó non votalos. Pero eso é entre moi duro e metafisicamente imposible para Aznar, Acebes e Zaplana, que eran os directamente responsables do Goberno que perdeu. Xa sei que Mariano Rajoy, que é o único que se conformaría con ganar e non parece esixir que lle devolvan o perdido, formaba tamén parte daquel Goberno apeado, pero é que Rajoy dá a sensación de que estaba por estar, como vicepresidente displicente. Esa é a súa habilidade, igual que a de Alberto Núñez Feijoo, ó que nunca escoitarán reivindicar as vellas esencias máis aló do imprescindible para non quedar como un desagradecido. O malo de Rajoy é que non pode mandar ó resto da tropa á Eurocámara, por poñer un exemplo de <a href=\"http://www.elsemanaldigital.com/arts/47047.asp\">cámara</a>.

(martes, 7 de marzo de 06)