Supoño que estarán enterados de que ETA anunciou un “alto el fuego permanente” (AFP), e tamén que xa terán expresado a súa opinión sobre o particular. Se non, non se preocupen –ou preocúpense, como queiran- porque xa lles tocará. A este ritmo de despliegue mediático, tarde ou cedo lles poñerán un micrófono diante.

Como teño unha certa aversión ós best-sellers e un decidido pánico a todo tipo de inmersións, non é que escoitara todo o opinado, nin siquera a décima parte, pero entre o que lin, oín e vin, hai de todo. Por exemplo, a opinión dun coñecido intelectual que, en calidade de “experto en palabras”, foi invitado a analizar a expresión AFP (“no hay más que mirar el diccionario, AFP no tiene otro significado que ‘rendición’, claramente”, dixo quedando tan ancho, como se as palabras non significasen o que lle pete a quen as di). Ou a do escritor vasco de plantilla, que a consecuencia do AFP daba por xubilada a súa xeración. Ou a doutra coñecida novelista –máis como adicta que como novelista- que nin escoitei o que decía, porque como tertuliana nos tempos duros deixaba ós contrincantes do PP como uns perfectos e centrados cabaleiros. Tamén escoitei as valoracións dos líderes políticos, pouco pero suficiente para comprobar que hai as previsibles tres opcións: íntima satisfacción cautelosa, esperanza escarmentada e sostenella y no enmendalla.
De todas formas, o que máis me sorprende é como a opinión do entrevistado anónimo, o cazado pola rúa, é case mimética da do opinante profesional ou do cargo político, previa e sobradamente adestrado para que largue. Supoño que o fenómeno non obedece a que os opinantes/políticos falan como a xente, senón a que a xente entende que debe opinar como os políticos. Ou que os montes e moreas de análise están amaestrando a audiencia. E sorpréndeme porque o pouco que se me ocurre comentar a min paréceme ben pouco orixinal e cabe en media ducia de liñas de ordenador: 1. Alégrome. 2. Fíome relativamente pouco da decisión dos tres que saíron encarapuchados, porque nese ámbito sempre poden saír uns que non están de acordo con parar, pero confío en que todos asuman que o pouco creto que lles quedaba despois do de Miguel Ángel Blanco quedou definitivamente liquidado cando a matanza do 11-M evidenciou que xa non estaba o forno para máis bolos. 3. Gustaríame que me sorprendera a capacidade da clase política para darlle saída o asunto.

A todo isto, menos mal que todos están de acordo en que ETA non pode marcar o ritmo nin a axenda política. Non me quero imaxinar cal sería a reacción dos medios se en lugar dun comunicado de 1’36” tiveran dado unha rolda de prensa.

(venres, 24 de marzo de 06)