“O meu máis sentido pésame polo de Bono” díxome recentemente un amigo. “Gracias”, dixen, apreciando o seu apoio nestes momentos difíciles. Porque estes son momentos difíciles para todos aqueles que traballamos en sacarlle punta ás cousas. Xa sei que hai unha morea de inxustizas que desvelar, unha chea de costumes sociais contra as que turrar e todo o que queiran, pero que xente como Bono e Berlusconi abandonen os escenarios, polo menos os políticos, non deixa de ser unha perda. E xa bastante pao levamos coas defeccións de clásicos como Aznar, Fraga e Vázquez.

B & B eran ademais persoas cun grande sentido mediático. Berlusconi, aparte de ser o propietario da maioría dos medios italianos (e de boa parte das televisións españolas) é un home espectáculo –pouco edificante, pero espectáculo- e suponse que tivo durante cinco anos o favor electoral dos seus cidadáns porque estaban fartos dunha clase política ademais de ineficaz, aburrida. Se agora se resignan a volver ó aburrimento de sempre é porque empezaba a dar espectáculo de máis, aínda que en Italia nunca se sabe porque non é que lle falte sentido do espectáculo ó propio electorado. Pola súa parte, Bono levou sempre con el unha requitropa de xornalistas, o día do seu cese organizou unha maratón de entrevistas como unha star-system en xira promocional (“tienes X minutos y no te pases que hay compañeros esperando”) e mesmo cando a vicepresidenta De la Vega compareceu con el en rolda de prensa e loou o seu traballo e o seu compromiso, un periodista rompeu a aplaudir.

Como pasa sempre coas perdas, agora boto de menos non ter aproveitado oportunidades para facer columnas. Por exemplo, aquela toma de posesión de Bono como ministro que parecía unha escena de <em>La escopeta nacional </em>con folclóricas e marqueses. Teño a escusa de que era un político envolto nunha bandeira –un ministro téxtil, como escribiu alguén-, que é o máis parecido a unha blindaxe, porque meterse coas bandeiras é pisar areas movedizas. Xa cando era presidente manchego sacaba á mínima a bandeira (“El éxito de los deportistas es la bandera y el eje que vertebra Castilla-La Mancha”, “Bono pide a la afición galguera que levante con orgullo la bandera del juego limpio”, son titulares que atopei daquela época), así que poñelo ó mando do exército foi como poñer a un fetichista de encargado dunha corsetería. Episodios que aquí pasaron desapercibidos, como cando se negou a cumprir o <a href=\"http://www.larazon.es/noticias/noti_nac17419.htm\">acordo </a>de devolver o castelo barcelonés de Montjuïc mentres non lle garantiran que había ondear sempre a bandeira española alí, como territorio español que era. A relación Bono-bandeira era tan estreita que ata argallou un acto <a href=\"http://www.noticiaspyme.com/sec/sec.actu/noti_nac.asp?idn=91694&pon=1&ids=25\">nunca visto </a>para <a href=\"http://www.estrelladigital.es/a1.asp?sec=esp&fech=10/04/2006&name=bono_integro\">despedirse </a>dela. “Nadie ha pronunciado tantas veces España como tú lo has hecho, nadie se ha emocionado más que tú ante nuestra bandera” resumiu atinadamente nese acto o xefe do Estado Maior da Defensa.
Alfonso Guerra, outro que dixo que abandonara a política, confesábase hai pouco abraiado de que houbese socialistas que pensasen como se fosen nacionalistas, perplexidade que comparto, porque haber, haberaos, pero os que saen nas portadas e lles fan entrevistas son os que se <a href=\"http://www.elsemanaldigital.com/arts/49016.asp\">conducen </a>como se fosen de dereitas.

(martes, 11 de abril de 2006)