Estes días rexurdiu o eterno debate da especificidade ou non especificidade –a maneira non insolidaria e non excluínte de dilucidar se somos diferentes ou non- a conta dos accidentes. Se nos matamos máis por ser específicos sen recoñecer ou por directamente burros ó volante. Como o asunto dará moito máis de si cando o ministro Sevilla dea permiso, eu poño riba da mesa unha especificidade clara e indiscutible que descubrín mesmo antonte, aínda que xa había síntomas: os nosos sucesos son completamente específicos e propios, singulares sen deixar de ser plurais.
A nosa crónica negra non é específica, etc. nos resultados, evidentemente, xa que a morte é do que máis iguala. Pero si en como son asumidos polos protagonistas e polos que no argot se chama “testigos presenciales (é decir, todo aquel que pasa por alí e se deixa entrevistar). Sabido é que nas zonas do centro-sur, de clima cálido e grande consumo televisivo, a tendencia natural de protagonistas/transeúntes é asumir o seu papel e facer declacións sentidas, chorar, escenificar trifulcas e mesmo nunha hemorraxia de protagonismo, aplaudir nos enterros das víctimas. Aquí sempre se cultivou, tanto polos medios como polos p/p o que se chama unha tradicional reserva. Xa non é así, o mundo evoluciona, pero non cara os usos meridionais. O outro día fun a X, fermosa vila mariñeira, a ver que pasaba cun truculento suceso. Segundo as primeiras informacións A denunciara a B e C por telo dous días secuestrado na casa de C, sometidos a abusos sexuais e torturado. Un amigo veciño de X levoume a onda C, que estaba agardando o coche de liña para ir á capital comarcal a pola dose de metadona cotiá. Mentres o meu colega lle pedía ó chófer do bus que agardara un chisco, C contou á cámara con todo luxo de detalles e de descricións e que tiña fotos comprometedoras de A, e que A lle tiña proposto facer de cómplice nunha actividade de serial killer (deglución post mortem de membro apuntado incluída). Como lle dixo que non, apareceulle pola noite á casa, fíxolle outra boca dunha navallada e teríao matado se non fose porque B, que estaba vendo a tele dentro, acudiulle, e entre os dous, coa axuda dunha macheta (“démoslle, sentín un crac, e pensei que fora a perna del, pero fora o mango”) dérono reducido ata que chegou a garda civil. Todo isto mentres os demais viaxeiros agardaban pacientemente.
No tendal exterior da humilde casa dos feitos, en efecto, penduraba unha cazadora vaqueira lavada pero con manchas de sangue aínda evidentes (o marxinal non quita o limpo). A veciña e moi amiga da nai de C, unha señora de idade, dixo na porta o que vira, que era pouco, pero mandounos pasar dentro para contarnos como a atracara había un mes o irmán de B, como a atou e tirou con ela (“a baticóns”, na súa expresión) mentres ela lle decía “coñézote como a ruda, eres o neto de X, e de aquí non saes rico”. Tanto llo dixo, que o irmán de B, farto, contestoulle: “non señora, non son tal, que son de fóra”. En fin, unha de Tarantino, en expresión do meu colega.
Pois estes son ben pouco específicos, que se explican de medo, dirán vostedes. Non. Non había drama ningún nos relatos (“a verdade é que eu tomeino a coña”, decíame a vella) e sobre todo, cando lle preguntei ó meu amigo que se comentaba no lugar, díxome: “a xente esmendréllase de risa. Como non houbo mortes…” Como ven, non hai materia para magazine matinal.
(xoves, 20 de abril de 06)
Si home si 
Créoche ben o de que escacharan ca risa, porque eu tamén rin un bo cacho.
Home, ó que levou a navallada, mais ó que violaron(?) non penso que lles fixera moita coña.
Para saír dedúbidas, a versión indíxena está no blog de Suso Lista
Eu vin a esa señora na TV, contando que recoñecera ó neto de tal, he he, que naturalidade na narración; agora ben, como a de Suso Lista, ningunha. Menudo xenio.
Eu tiña observado outra “especifidad”. A veces, saen na tele personaxes extranxeiros, portugeses e italianos sobre todo, que cando falan claro, pero no seu idioma,non os subtitulan nin nada. Pola contra, cando sale un nativo galego, falando na sua lingua natural, SI que o subtitulan.
Cando traballei no equipo de seguimento de TVE da campaña das autonómicas, as xefas de informativos mantiñan que aínda que poñer os subtitulos podía ser innecesario (o galego dos tres líderes era perfectamente intelixible) e mesmo era un coñazo porque estabamos ó borde do infarto, e era mellor para todos poñelos en directo, subtitular (o “karaoke”, en argot gremial) era un sinal de respecto ó galego como lingua diferenciada.
Gore gallego, que diría diríao actual ministro de Interior. E porque non tiñan Avecrem a mano… Chup, chup.
Vaia, non caira eu niso, pero efectivamente é unha forma de acredita-lo idioma como diferenciado. Supoño que sería porque, naturalmente, o galego non é un idioma diferente. Corto de miras que fun.
:S Quixen dicir “o galego non me resulta diferente”.
Aquí o dramatismo déixase para os terremotos, que dan para programa especial na Radio Galega con xente en competencia por ver quen o sentiu máis (física e emocionalmente), para que a locutora afirme estar “encantada” de recibir chamadas que falen de danos materiais ou persoais, ou para que, en varios momentos, insista e reserve un teléfono concreto para que chame á emisora xente da provincia de Ourense pois hai moi pouca participación (e importa pouco que fose no norte, no mar, a 48 quilómetros de Malpica de Bergantiños). Todo un exercicio de alarma social para comezar o domingo.