O fútbol é un espectáculo baseado nun deporte que, como todos os deportes, a uns préstalles e a outros non, e como a maioría dos espectáculos, gusta a calquera se é bo, e máis cando hai unha implicación ou identificación emocional con algún dos participantes. Hai xente que un domingo súa con Rafa Nadal, o luns vibra con Fernando Alonso, o martes estremécese con aquel Juanito que era un esquiador español ata que se descubriu que era un alemán dopado, e o mércores papa o partido da previa da Champions entre un equipo danés e un lituano. Outros, pola contra cambian de cadea en canto ven na pantalla algo redondo e alguén en pantalón corto. Logo hai uns que nin tanto nin tan pouco (aínda que, coma min, subscriban aquelas palabras do mítico adestrador do Liverpool, Bill Shankil, “o fútbol non é só unha cuestión de vida ou morte. É algo máis importante que todo eso”). Ditas estas xeneralidades, a promoción do Mundial nos medios é o máis parecido ós métodos mussolinianos de adoutrinamento.

Non é que soamente nos leven semanas rompendo a cabeza con monográficos da mediocre participación do combinado que patrocina a Federación Española de Fútbol baixo o rimbombante denominación de Selección Nacional. Que nos teñan recordado o gol de Zarra a Inglaterra, o de Marcelino a Rusia e o codazo a Luis Enrique coa reiteración propia das técnicas de captación da secta Moon. Que saibamos máis da meritoria traxectoria da selección paraguaia que da atroz realidade da nación paraguaia. O malo é que, coa escusa do Mundial, tirios e troianos están promovendo, con tanta intensidade como frivolidade, o hooliganismo máis rampante. En plena época de demonización do nacionalismo, deben estar exentos os nacionalismos que teñen exército, fronteiras e pasaporte, porque se ve como natural e simpático que os alemáns inauguren o Mundial a golpe de bávaros tocando o tambor (dous elementos en si temibles que xuntos fan unha combinación histórica perigosa).

     Aquí, a versión fina do lavado de cerebro ten mellor acabado. Esgotado Raúl como icona, a proposta agora é Casillas, promovido como <em>middle class hero </em>nos suplementos dominicais e como <a href=\"http://www.youtube.com/watch?v=NdFnpcHU7ek\">mutante </a>da Patrulla X , con alitas (unha mensaxe subliminal de que é fino e seguro?) nas promocións televisivas. Ó mesmo tempo e no mesmo <a href=\"http://www.youtube.com/watch?v=Wk4pgww1wTw\">canal</a>, líderes da comunicación e da opinión poñen xesto pretendidamente duro mentres pintan a cara en plan <em>Braveheart</em>, e locutores e entertainers escenifican poses de energúmenos. Mesmo Esperanza Aguirre invita ós seus inmigrantes ecuatorianos a ver os partidos de balde e píntalles a cara ós que se deixan cos colores patrios (de Ecuador). Debe ser que, como os futbolistas, segundo Peter Sloterdijk, o filósofo alemán máis popular, tenden cara a hermafroditización, a épica pasou da herba ás bancadas, e para vivir unha vida prestada xa non fai falta ser dianteiro, chega con ser hincha. Aquí, afortunadamente, a <a href=\"http://www.youtube.com/watch?v=QW31L3A1SL8\">caspa </a>que verniza inevitable ou consecuentemente todo o patriótico fainos inmunes a esa perigosa tendencia. Por exemplo, ese video oficial-aficionado, co seleccionador e seleccionados pegando brincos ó son dunha versión ratonera do “A por ellos, oé”. Parece feito coa cámara do móbil dun representante da Federación e demostra que sigue vixente e sen evolucionar a proposta conceptual de Manolo el del Bombo (compáreno <a href=\"http://www.youtube.com/watch?v=cx_Jvl0pkYw\">cos </a><a href=\"http://www.youtube.com/watch?v=Q2Y6hlflKVs\">arxentinos</a>). Eso aparta a calquera de implicarse en causa tan hortera. Eso e os resultados.

(LA OPINIÓN, martes, 13 de xuño de 06)