Non sei como levan agora a nova vida, desde que apareceron nela os puntos. Eu estes tres días paseinos apatrullando a A9, darriba para abaixo e de abaixo para máis abaixo e volta, e notei máis cambio no tráfico do que pensara que ía haber. E polo que notei, estráñame bastante a chea de tantos que conseguiron os axentes de tráfico.
Porque a impresión que me deu a circulación na autoestrada é o que os periodistas chamamos “tensa calma” cando non hai nada que contar nun acontecemento que se supón movido. “Calma” porque, quitado un par de becerros, todo o mundo ía a modo. “Tensa” porque todos pareciamos ir abrochados ós mandos, cun ollo no velocímetro e outro no mundo exterior. Os conductores que poderiamos chamar timoratos e oficialmente se cualifican de prudentes circulaban a 110 e os destemidos que se autodenominan hábiles rondaban os 125, unha diferencia escasa de máis para manter a fluidez circulatoria. O normal era atoparse sucesivas concentracións de vehículos, circulando como as caravanas do Oeste, en grupo para defenderse do inimigo exterior e cheos de desconfianza entre si. Zafar dun deses colectivos sen despegar o ollo do velocímetro era asunto difícil porque os prudentes tenden inconscientemente a incrementar a velocidade cando senten a alguén detrás e os hábiles aceleran conscientemente porque lles amola que os adianten. Así que a consecuencia é incrementar a solidez do grupo ou marchar en paralelo unha chea de tempo. Por certo, o actual límite de 133 kilómetros que fai saltar o radar é moito máis difícil de controlar que os 140 de antes, que nos velocímetros de agulla estaban perfectamente marcados cunha liña, e nos dixitais eran visibles a simple vista en canto aparecía un 14… Así que se na autoestrada o autocontrol colectivo funcionou perfectamente, a colleita de puntos apañada estes días en Galicia debeu producirse nas estradas e pistas, nas que circulan, segundo as estatísticas, fundamentalmente homes un tanto afectados polo trago e sen poñer o cinto.
De todas formas, os beneficios para a seguridade viaria das persoas que aparentemente trouxo o invento puntuable (e o prexuízo probable que suporá para os nervios da poboación conductora) non penso que vaian durar moito. A medida funcionou porque os automobilistas se sentiron máis vixiados polos medios de comunicación que polos axentes de tráfico. En canto desapareza esa presión mediática (esas noticias do que perdeu todos os puntos por ir peneque e marcha atrás nunha autovía, animalada tal que ata ir bebido debería ser un atenuante caso de facela), e reste unicamente a represión de sempre da DGT, completamente aleatoria, os destemidos habituais comezarán a despegarse do autocontrol colectivo, e a circulación volverá a estar a monte. Con todo, o dos puntos será unha medida, se non eficaz, alomenos de xustiza en comparación coas multas, que para algúns supuñan o que lle custan as tulipas do haiga e para outros o valor do coche enteiro.
(LA OPINIÓN, martes, 4 de xullo de 06)
Co seu permiso, Sr. Pereiro, considerarei o feito de que vostede non se inclúa explícitamente en ningunha das tres categorías citadas (timoratos, destemidos e becerros) como o alivio de que existe alomenos outro grupo de conductores no que apuntarse. (En realidade, hai datos no artigo para excluílo de un dos tres.)
A DGT xa ten prevista esa relaxación post traumática (non lembro exactamente que cargo saiu na tele dicíndoo), e vaina compensar reforzando o celo co que vixía que se cumpla a normativa.
Pero o que máis me chama a atención do seu artigo é a reflexión final, tal e como eu a entendo. Oxalá empecen a sair voces que defendan unhas multas proporcionais á renta do sancionado, e non de piñón fixo como as que hai, claro que a cousa ten bemoles porque multas non só hai as de tráfico, e pode ser unha importante sacudida no mundo penal.
E non esqueza o concepto de “distancia de seguridade”, ese fenómeno que raia no paranormal en virtude do cal, se ti vas, poñamos a 130, un vehículo adiántache a 131 (dous minutos en paralelo), para inmediatamente do adiantamento poñerse a 129. Se ti, incauto, pretendes poñer unha certa distancia con el, deberás reducir digamos a 127, co cal iraste pouco a pouco pegándote ao de detrás, que, oh casualidade, circula a 128. E así 6 horas de ida e 6 horas de volta a boinolandia. E todo para que haxa os mesmos mortos que antes. Kafkiano.
O concepto distancia de seguridade é arcano para todo o mundo, empezando para tráfico, que publicitou unha norma sobre o cadrado das dúas últimas cifrasn da túa velocidade para establecer a distancia que debes gardar co que vai diante, como se o cálculo das distancias fose un opcional do coche ou unha disciplina/habilidade que todo o mundo ten. En canto ó fenómeno observado por eSedidió, eu son observador doutro (o que lle dará pistas a Míguez, supoño, da caste de conductor ó que pertenzo): consiste en que te aproximas a un coche que vai a 125. En canto o colles, acelera (o conductor) ata que non tes outra que superar os 140 para adiantalo. Se non o fas, volve a 125 ou menos, co que terás que resignarte a baixar a 120 ou ir ó seu cu). Se o fas, en canto o rebasas, o tipo reláxase, e baixa a 120-125 (e posiblemente se fume un pitillo).
Xa existe o concepto de “días multa” equivalentes ó que o sancionado gaña nun día.
Coido que poñen vostedes de manifesto unhas das grandes carencias da educación vial: a colaboración cos demáis. Xa sei que hai detrás todo un argumento racial sobre chulerias e virilidades, pero iso non é excusa para que nas autoescolas non se fale de “permitirlle ó outro” máis que cando o impón o código de cirulación. Si os lentos permitisen que os rápidos pasasen, e os rápidos permitisen que esa maniobra se fixera con tranquilidade e primando sempre a seguridade, coido que o cambio ía alcanzar bastante máis lonxe que a cuestión dos adiantamentos nas autoestradas. Claro que eu son o típico iluso que fala de educación e non de peripecias legais para vir a dar no mesmo de sempre, multas e máis multas.