Nas vacacións, a miña dieta mediática transfórmase da composta habitualmente por elementos informativos á unha inxesta máis desganada e dispersa. Dentro dese picoteo, chamoume a atención antonte unha crítica acerba de Javier Marías ó comportamento dos seguidores da selección española de fútbol, ós que cualificaba como os máis túzaros e horteras de todos (alomenos de todos os participantes) e o que é peor, de representantes e símbolos da mala educación e da irresponsabilidade que preside a sociedade española toda.

Non vou ser eu quen o desminta, en primeiro lugar porque sostiven parecidas aínda que máis moderadas (ou hipócritas) opinións, e en segundo por si se entera. O que me estraña é que ademais de constatar un feito evidente, desaproveite a ocasión de sinalar co dedo, non digo xa ós presuntos culpables (quizais non cheguen os dedos) senón ós cómplices, por acción u omisión. Empezando por eses que antes se chamaban “hombres del deporte” (os que viven del sen practicalo), presidentes, directivos e federativos, que levan anos permitindo, apadriñando e subvencionando colectivos de xente que non teñen outra virtude que o amor ós colores. E rematando polos medios de comunicación que impulsaron todo tipo de xestos e actitudes energúmenas (poñer unha pantalla xigante congrega-desocupados, caracterizar de hooligans a famosos e líderes de opinión) disfrazándoas de simpáticas, participativas e “de todos”, coa nobre intención de aumentar a conta de resultados. Como se non houbera experiencias dabondo nas que a combinación de obxectivos “de todos” e engorde de contas de resultados produce monstros. Se persoas con formación e que se ganan máis que ben a vida se permiten esas alegrías, que se vai agardar de xente á que non lle esixen outra responsabilidade que a de que non rompa demasiado mobiliario urbano e non caia debaixo dun coche en plena intoxicación etílica. Se pais cos suficientes estudios para redactar correctamente unha carta ó director dun periódico se queixan de que o cabezazo de Zidane lle provocou un trauma ó seu fillo, que o tiña como exemplo, quen lles explica que máis burrada que darlle un golpe a un cretino nun partido é permitir que un futbolista sexa para un neno un exemplo de nada que non sexa xogar ó fútbol.
Obviamente, estas cousas non pasan soamente no fútbol. O de que se combine o prohibicionismo sobre as conductas individuais coa permisividade cos excesos colectivos. Os concellos convocan macrobotellóns coa escusa de San Xoán ou calquera outra, e logo reprimen os que organizan grupos de rapaces. Fanse eco das queixas dos veciños contra os ruídos nas zonas de bares e logo atronan a veciños e transeúntes coa megafonía das festas patronais, do nadal ou da celebración da volta ciclista. (Nestes momentos, coa escusa de patrocinar non sei que evento deportivo nun recinto da praia, unha marca de móbiles machaca o areal todo cos éxitos do verán a todo trapo, supoño que con permiso municipal).
Pódese discutir se foi antes o ovo da sociedade berrona ou a galiña das autoridades mal educadas, pero si se sabe quen ten a obriga de rectificar.

(martes, 18 de xullo de 06)