Unha amiga natural dunha cidade que non é esta nin as veciñas, contoume o caso que aconteceu na súa hai días. Un bazar chino apareceu un día pechado e houbo quen deu en atribuír esa circunstancia a un suceso ben truculento. Un matrimonio de idade foi alí mercar algo, e en canto entrou a muller, pecharon de súpeto a porta, deixando ó home fóra, e considerablemente mosqueado. Por moito que petou e teimou, os propietarios aseguráronlle que dentro só estaban os dependentes, así que chamou á policía. En canto apareceu a autoridade, apareceu tamén a señora perdida, atada e cunha serie de sinais pintadas no corpo, marcando máis ou menos os sitios por onde extraer órganos. Este é, desde logo, un fenómeno que chama á reflexión, pero como non é o único, o mellor é numeralos. Este é o FR1. 

         O Fenómeno para a Reflexión 2 é que, a pesar de que non é pequena, aínda que tampouco grande (a cidade, non a miña amiga), o caso correuse en pouco tempo por toda a poboación, mantendo a esencia do narrado, anque coas comprensibles variantes (non lle pasara non a un matrimonio senón a unha nai e ó seu fillo, a doante involuntaria de órganos estaba tirada polo chan e non sentada, etc.). Tanto se difundiu que medios de comunicación locais non tiveron outra que facerse eco do asunto (aquí o FR3), e fixérono asegurando que a policía non tiña constancia do caso, ou sexa, que nin confirmaba nin desmentía o rumor (FR4, como adiviñarían). O carozo do caso, o FR1, obviamente é unha variante da famosa lenda urbana do turista que vai por aí (Brasil, Tailandia), liga e/ou se embriaga, e logo esperta nun tugurio cunha cicatriz nos cadrís: mangáranlle un ril. O FR2 é como un conto chino así pode infestar amplas capas sociais, sorteando evidencias como que no terceiro mundo é máis cómodo e menos comprometido esfolar a un compatriota que a un turista occidental, e que tanto Copacabana como os bazares chinos de provincias son lugares pouco axeitados para extraer uns órganos, e menos para conservalos (non sirve o arcón dos conxelados). O FR3 é a paradóxica inversión do teórico e tradicional papel dos medios de comunicacións: no canto de contarlle á xente cousas que descoñece, agora o que fan é certificar a existencia oficial de cousas que a xente coñece de sobra. Colateral e coherentemente con este novo cometido (este é o FR4 ) a información periodística non ratifica nin rectifica o contido do rumor: simplemente recolle que corre por aí.

         Ben, ó contrario do que pasa habitualmente coas lendas urbanas/contos chinos, o caso do bazar oriental/unidade de transplantes aclarouse (supoño): os indignados propietarios do establecemento inseriron un anuncio na primeira plana dun xornal local no que sinalaban que o peche era temporal e por mor dun trámite burocrático, e que presentaran unha denuncia contra os autores do infundio. Deséxolle a maior das fortunas ós denunciantes e ás forzas de seguridade que levarán a investigación, pero moito me temo que lles vai ser máis difícil deter ó autor que trincar a un incendiario que recoñeza que lle pagaron por prender lume. Curiosamente (FR5), nunha cidade veciña desenvólvese unha campaña para impedir que se estableza un bazar deses.

      (LA OPINIÓN, xoves, 24 de agosto de 06)