Non sei se viron o anuncio ese tan bonito e tan plástico no que dúas pandillas urbanas de deseño están radicalmente enfrontadas sobre se o é mellor o sabor clásico dun refresco ou a nova versión light  Cando xa están a piques de iniciar unha loita coreográfica e intercambiarse tremendos pas à deux e espagats mortais, os feroces contendentes descobren que o clásico e a novidade saben igual, e acougan. Se non o viron, fagan por velo, porque é unha alegoría da polémica dos incendios.

O enfrontamento entre pandillas, esa especie de estéril guerra civil entre marxinados, ten unha longa tradición no xénero tráxico. Desde Romeo e Xulieta ata xoias do cine como West Side Story ou Rumble Fish, e mesmo Bad, o videoclip de Michael Jackson que dirixiu Martin Scorsese. Agora sirve para anunciar un refresco novo que sabe como o de sempre. Se aceptamos a convención, por moi de ficción que sexa, de que a xente se pode matar ou facer que se mata por se unha zarzaparrilla está máis ou menos edulcorada, como non se van trivializar logo accións como tirar pedras desde os pasos elevados ós coches que circulan polas autopistas. (En UK, ou en Alemaña, con esas cousas non se xoga). Igual que esoutro spot no que unha grea de niñatos con xesto airado profiren aulliditos rebeldes para esixir un batido amarelo/violeta. Este tipo de polémicas de se a ficción inflúe na realidade só as provocan agora algúns videoxogos (que sen esa polémica soamente coñecerían os seguidores estrictos), a pesar de que a xente sabe que os videoxogos son de mentira, e a publicidade non.

         Pois o dos lumes, igual. O que comezou como gran polémica sobre quen e por que rematou en canto, como é tradicional en Galicia nos sectores productivos e sobre de todo nas catástrofes ecolóxicas. As axudas económicas ós sectores afectados polos incendios forestais son unha mala copia das adoptadas cando as mareas negras. Se aquelas tiñan a xustificación de compensar un lucro cesante, algunhas destas compensacións ós afectados dos lumes vai ser como dar axudas ó que se lle afundiu un petroleiro porque o tiña descoidado. Esa chea de millóns que irán para remediar os efectos da catástrofe estaría mellor empregada en tentar converter o monte en algo productivo, transformar nunha actividade empresarial de silvicultura o actual ter plantados uns pinos. E, sobre todo, se os anteriores gobernantes, que fixeron da política de axudas, subvencións e sinecuras unha das belas artes, non adoptaron esa medida, por algo sería. Por exemplo para que, ademais da industria da extinción dos lumes, non se creara a industria da subvención polos lumes. En definitiva, moita controversia, e ó final, as medidas clásicas e as novas veñen sendo as mesmas: tapar bocas.

(LA OPINIÓN martes, 29 de agosto de 06)