Non sei ata que punto é unha apreciación subxectiva, dáme que hai unha chea de xente tendo pequenos/as ou inmersos no proceso. Que hai un certo baby boom, con permiso dos demógrafos. Con permiso dos economistas, quizais sexa pola obviedade de que nunca os nenos foron un ben tan escaso, e polo tanto valorado. E co permiso dos sociólogos, quizais se deba a que unha parte importante da sociedade, a máis influenciable polos ires e vires do entorno, se sinta máis relaxada desde que non parece obrigatorio terse que reproducir.

         Sobre o primeiro aserto, o do repunte da natalidade, números haberá que me dean a razón ou non (e se ma dan, aquí non penso que contribúan moito os inmigrantes) pero saquen papel e lapis ou aproveiten unha servilleta e pídanlle un boli ó camareiro, e fagan unha lista de amigos e coñecidos embarcados na reproducción ou recén chegados a porto/parto. Xa verán como teñen que coller outra servilleta. Sobre o segundo, a cotización á alza dos infantes, non me apeo do dito por moito que me abrasen a datos, estatísticas e táboas input-output que demostren o contrario. Antes os fillos tiñan un forte componente económico, porque eran brazos para traballar, pero tamén bocas que manter, e as fillas moito máis do segundo que do primeiro. Agora teñen máis gastos de mantemento ca un coche de alta gama, e hai moita xente que vive dos pais, pero case ningunha que confíe en que vai poder vivir logo dos fillos. Así e todo, son un elemento cotizado, ignoro por qué. Vese na actitude dos presentes nunha maternidade, nas sutís relacións de xerarquía ou posición que se dan nese ecosistema especializado na continuación da especie. Os sinais convencionais de posición económica ou social están como desactivados. O escalafón está en relación directa ó avance do embarazo. As portadoras dun bombo terminal, sufridas e dignas, son as raíñas dese mundo, por riba das embarazadas a medias (a medias para entendernos) e desde logo das que non o están ou non se lles nota. As emperatrices son as que abandonan o lugar portando orgullosas o cachorro, mentres o elemento masculino da especie carrexa bolsas e ramos de flores.

         A pirámide natalicia-social non remata aí. A maiores hai unha serie de parámetros que se encargan de difundir, confrontar e clasificar, igual que a puntuación na ximnasia rítmica, os satélites que xiran arredor dese fenómeno: avós/as, tíos/as e amizades/os/as. Parámetros como a rapidez, a levidade ou a gravidade do proceso. O peso, a galanura e o comportamento do resultado. O debate case teolóxico do carácter que parece que apunta, de quen o herdou e, desde logo a quen se parece e a quen lle debe cada cousa. Eu poderíalles contar o meu, igual que se conta a mili, pero curiosamente o asunto foi tan rápido que primeiro me mandaron poñer un pixama e logo esqueceron avisarme.

(LA OPINIÓN xoves, 31 de agosto de 06)