Quizais a algúns lles pareza raro, pero non estou de acordo coas críticas que lle fixeron ó PP por instruír ós seus alcaldes para que fosen a modo e sen herniarse á hora de facer as brigadas contra os lumes. Non estou de acordo co que dixo José Blanco de que esa estratexia revelaba que a famosa trama incendiaria existe, e está nos despachos do PP. Nin tampouco coa petición que lles fixo Anxo Quintana de que aclarasen se mantiñan a mesma postura de non apurar cando xa ardían os montes.

         Non estou de acordo con Blanco por coherencia. Creo que no do lume hai unha trama de intereses, pero non nesas tramas nas que acreditan desde Romay a Feijoo e de Touriño a Suárez Canal, dependendo dos días. E se non creo que prende os montes unha desas organizacións tipo Spectra, con esforzados sicarios uniformados con esquijamas, menos vou crer que comparta domicilio social co PP. E aínda quitando o de ir vestidos de ninjas, tampouco creo que nas sede populares repartan artefactos incendiarios ós militantes, igual que os das comisións de festas lles reparten foguetes ós veciños para que os boten despois do xantar o día do patrón. E tampouco vexo ós alcaldes e concelleiros do PP facendo unha folga de celo ou exercendo a resistencia pasiva no medio dos incendios. Pero non sei se é peor o que vexo que o que non creo.

         O que vexo é que a única reticencia real dos concellos ó novo sistema de convenios era que a consellería interviña na selección de persoal. Non é cousa miúda, porque pode supoñer que haxa diferencias de criterio ou de varas de medir sobre o grao de coñecementos esixidos ós candidatos (se precisan ser moi coñecidos ou simplemente amigos, e de quen) e de feito, se ó final a maioría dos alcaldes do PP non seguiron a consigna do partido foi ou por sentido común, lealdade institucional ou porque máis vale persoal consensuado en man que centos de contratos a dedo no aire. O resto da actitude e do informe é o que parece: ímosllo poñer difícil (“especialmente difícil” por utilizar a terminoloxía do informe) a ver si se esnafran. Non negarse a pelexar pero si, como argumentaba aquel oficial prudente, advertir que calquera demostración de valor por parte dos seus homes poñeríaos en contacto co inimigo. É ata certo punto humano –da parte mala do lote humano- alegrarse das desgracias alleas (como aquel socialista madrileño imbécil que dixo “y si hace falta hundimos otro barco” cando o do Prestige) pero outra cousa é ser cómplice delas, aínda que sexa por omisión.

         Claro que eso é o que eu vexo. Tamén hai quen pode crer que todo foi cousa dunha unha dirixente coruñesa, entusiasta de máis, que foi por libre. Ou que o partido apeado hai un ano da xestión autonómica quixo poñer o seu know how ó servizo dos novos encargados, e como non se deixaban aconsellar, elaborou unha abnegada estratexia para levalos, calada e municipalmente, ó rego. Mesmo hai quen pode pensar, e mesmo decir, que podería ser o mesmo PP o filtrante do documento, para forzar a comisión de investigación sobre os incendios. Ou haxa quen esixa investigar se o tal Trashorras ten algún pito que tocar neste asunto. Todo pode ser. Xa outro conservador, Chesterton, decía que podía crer no imposible, pero non no improbable.

 
(LA OPINIÓN, xoves, 14 de setembro de 06)