Como todo o mundo, teño días, pero este en particular – e perdoen vostedes- estou que rebento, e todo porque son periodista. Non será para tanto, dirán, entre outras cousas porque esta profesión presenta niveis de subemprego propios da construcción e horarios tan dilatados como na hostelería, pero con salarios máis reducidos. Todo o que queiran, pero formo parte dese gremio de adalides da verdade que están a desvelar a corrupción do ladrillo.

Porque saber xa sabía todo o mundo o que hai, pero todos faciamos o avión. Cando algúns prebostes se comportaban como os gorilas que aporrean o peito, invocando o avance imparable do progreso e a creación de postos de traballo, a maioría dos cidadáns era consciente de que o gran beneficiario era sobre todo o gorila, pero adoptaban a postura dos monos chinos eses que nin ven nin sinten nin padecen. E gran parte dos medios de comunicación poñíanse no papel da mona Chita, o de rir as gracias. O simil simiesco veume á cabeza ó acordarme do homo antecessor, Jesús Gil y Gil. Cando se presentou para alcalde, G&G tiña o mesmo tipo de relación co urbanismo que o doutor Mengele coa atención primaria, pero iso non quitou que saíra elixido e, sobre todo, que se convertira nunha estrela mediática gracias á necesaria combinación de méritos propios e axudas alleas. Incluso, para evitarlle estar exposto ós caprichos dos responsables dos programas, déronlle un programa enteiro propio para que se explanase e fixera as delicias dos antisistema de dereitas.

Aquel tratamento para quen daquela non deixaba de ser xa un delincuente –amnistiado, pero delincuente- foise xeneralizando. Mesmo unha sucesora súa, en canto deu saído da prisión na que estaba como imputada por un delicto urbanístico, foi directa a un plató de televisión para presentarse ante millóns de persoas como unha presa política. Calquera desas persoas indignaríase ata o borde da agresión física se a presunta presa a atendera nunha oficina pública e lle dixera a frase “yo, si no cobro, no firmo ningún papel” que figura no sumario que dixo en privado, pero vista na pantalla vai ti saber se é certo ou non. Agora parece ser que morreu o conto, e os periódicos publican listas de imputados ou condenados e sacan á luz as operacións mafiosas, espertando a esperanza de que o Ben triunfará por fin. O caso máis demoledor é o do ex alcalde de Orihuela, Luis Fernando Cartagena, ó que a superiora das hermanitas do Asilo lle deu 48.000 euros para obras benéficas municipais. Luis Fernando agachou os cartos nun piano da súa casa, e foinos gastando segundo o principio de que a caridade ben entendida comeza por un mesmo, que para iso ganaba as eleccións co 70% dos votos. Este é o momento en que, aínda sen ser un oriolano/orcelitano necesitado de beneficencia, a calquera lle asaltan as ganas de afearlle a conducta ó tipo ou meterlle unhas patadas.

Non se molesten. Aquelo pasou en 1993, antes de que o nomearan Conseller de Obras Públicas e de que se convertera en empresario exemplar. A Audiencia de Alicante condenouno en 2002 a catro anos de prisión, pero sigue na súa casa (a do piano) mentres lle xestionan o indulto. A catarse ética está en que creo que non lle van dar programa ningún.

(LA OPINIÓN, martes, 31 de outubro de 06)