Imaxino que tamén vostedes verían antonte nenos disfrazados de bruxos, meigas e asimilados. É curioso o que pasou coas tradicións. Por un lado, pasaron de ser un atraso a un adianto. Por outro, convertéronse en móbiles e intercambiables, en contra do que parecía a súa esencia. A maiores, aquí todas esas mudanzas nos pillan co pé cambiado.
A tradición pasou de ser como unha mochila chea de pedras en canto foi deixando de ser obrigatorio cargar con ela, e esa transformación liberadora coincidiu máis ou menos co descubrimento de que a sociedade galega non é tradicional en absoluto, sen que unha cousa – a transformación- teña que ver coa outra – o descubrimento- (vamos, que o cambio non se produciu para nos amolar). Está o exemplo destas datas. As tradicións mortuorias póñense de moda, hai viaxes organizadas para ver os cultos funerarios de México, e nós poderiamos aportar o rico folclore dos velorios, coas seus excesos narrativos e libatorios. Pois resulta que aquí xa está completamente asentada a civilización tanatoria, coas súas pompas e as súas arquitecturas propias. Logo está o do Halloween ese (ou como di un que eu sei, o “alovén”), que avanza imparable como uso social apoiado en tres fenómenos: o gusto infantil polo morbo, as ganas de pais e avós de promover as actividades lúdicas e festeiras dos retoños e a inclinación interxeneracional de imitar todo o que saia nas películas. Incluso se podería engadir outro efecto potenciador: contrariar á Igrexa, que agora se mostra preocupada pola contradicción (competición) entre o “alovén” e do Día de Defuntos, como se as celebracións cristiáns en xeral (e desde logo esta en particular) non se instituíran e fixaran aproveitando crenzas e ritos anteriores. Celebrar con cabazos e velas este día que en linguaxe moderna poderiamos chamar xornada de portas abertas do mundo dos mortos, parece ser que foi un invento destas partes do mundo que miramos deitar o sol no mar (un rito celta, dito coloquialmente para entendernos) que prendeu en Norteamérica. Así que a súa expansión aquí como uso urbano é como si se puxesen de moda as mallas polas festas da colleita que fan os amish. Son fenómenos habituais en sociedades tan amantes da novidade e do prestixio foráneo como a nosa.
E outra tradición perdida, para a nosa desgracia, é a de aforradores. Pasamos de ser un país de xentes que gardaban os cartos “na vigha”, como dixo no banquillo dos acusados aquel arousán emprendedor, a ser uns mansfuradas. Estaría ben se fose porque o clima semitropical que nos castiga ultimamente tróuxonos asociada a alegría de vivir, pero moito me temo que a cousa non vai por aí. A falta de facer as pertinentes consultas ós gurús económicos, o que está clara é a relación entre eses dous fenómenos: imponse o Halloween de disfraces e festas porque somos uns gastadores. Nos Estados Unidos, o día dos mortos é, despois das Navidades, a época de máis facturación comercial.
(LA OPINIÓN, xoves 2 de novembro de 06)
Si home si 
Pois eu que pueren que lles diga: que agardo con impaciencia o día que parezan na miña porta un par de cretinos disfrazados de esquelete e cunha cabaza comprada no Gadis decindo aquilo de “dulce o susto?” ou como carallo se diga, para tirar de disfraz de herodes e liarme a leches con eles, por gilipollas….
eu quedei descolocado: a xente estaba na praia en vez de estar nos cementerios facendo vida social, e os máis novos de botellón mentras os pais vían o partido do real madrid no canal satélite… un estrano día de defuntos
En Corme, seguese indo durante toda a noite o cementerio. Os nenos adecentan o nicho de Celedonio e do irman, mortos no 1918. Certo é que se ve alghunha cabaza, pero no cementerio son risas e festa. Unha nena de dous anos, preghuntaballe a sua avoa, cando empezaba a festa, o ver as lusiñas dos nichos. Por certo, cada vez somos menos os que aghuantamos hasta o dia no camposanto. Se queredes velo, teño gravado en video no móvil. Estaría ben quwe antes de perderse definitivamente alghén fixera unha reportaxe pra archivar, e que no futuro poideran ver como as ghastavamos nesta parte da Costa da Morte
Porra, ter avisado, Suso. Como pode comprobar, Willy, as sociedades urbanas están botadas a perder
Mr Pereiro, pro ano, xa tes unha reportaxe única. Se leérades no meu blog mais a miudo saberíadelo, o que pasa é que quizás pensárades que era ficción.Pro próximo, gardoche sitio, pero por fora do nicho.
A primeira vez na miña vida que teño que escribir unha serie de números para confirmar que son un bot Que ilusión!
O final do seu post, é o que eu vexo como raíz dos males: dubido que a ninguén se lle ocurrise celebrar jalogüin si non lle ofrecesen paridas plásticas de usar e tirar nos comercios.
Iso, e o de tratar de imitar todo o que se ve nas películas americanas, co teito tope das Llenifer e Llosuas que todos oímos por ahí.
Mourullo, paréceme incrible que sexa a súa primeira vez. Incluso eu tiña que marcar uns números, ata que fixen algo – ignoro qué- que me suprimiu o trámite.
un video das fotos do día dos defuntos, no cartafol de silencios
Eu quèdome màis tranquilo vendo como, grazas a eSedidiò,o imperialismo cultural ianqui teno claro.
PD.Perdòn pola retranca pero,despois da foto da poza de Gil,as visitas a sHs medraron exponencialmente?
Durma tranquilo, Sr. Pardo, que, entre eu e máis a impagable comtribución de Gelo e as súas camisolas, declararemos o concello de oleiros como jalogüín-free.
E falando de doces lembranzas infantís, o outro día caeu nas miñas máns a versión fashion dun peto do Domund. Visto o revival caritativo, ardo en desexos de ver como serán as mesas petitorias postas ao día, cheíñas de cuarentonas da jet, rubias de bote e con taconassos… Piedade, que son hipertenso.
PS. Abondando no dito polo Sr. Mourullo, non sería mellor titular o asunto ese do contrasinal como “NON son un bot”??
SHS, teño que marcar os números ao igual que todo comentarista neste blog; eu falaba desa mensaxe “son un bot” que a min me fai ilusión e que parece incomodar a eSedidió.