Michael Moore, ese gordo da gorra que fai uns documentais tan sarcásticos, mandoume antonte un email (a min e a todos os que se apunten na súa páxina web) especificando cinco razóns para votar nas eleccións á Cámara de Representantes dos EEUU. Cinco que se resumían nunha: este é un referéndum sobre Bush. “Non importa quen é este ou aquel candidato. Vd sabe que son todos máis ou menos iguais, uns mellores ca outros, pero… por favor: son quen son. Para votar a favor da guerra, vote polos republicanos, para votar contra a guerra, vote ós demócratas”. Foi lelo –como puiden, que estaba en inglés- e sacar a conclusión de que deberiamos importar algúns usos electorais USA.

Rick Santorum (sic), candidato republicano ultraconservador , and family, na rolda de prensa da noite electoral no que parece ser o seu cuartel xeral-igrexa particular. (Vía escolar.net)

O de Moore non parece un argumento moi sutil, desde logo, pero aínda así debeu ser efectivo, ou a maioría dos electores pensaban o mesmo (ou mandou unha chea de emails), porque ganaron os demócratas, fosen quen fosen os candidatos. E sería de agradecer que aquí fosemos por aí, por moito que a tendencia sexa a contraria, e numerosos líderes de opinión se mostren cada dous por tres favorables ás listas electorais abertas e reclamen a valoración individual dos candidatos. Habida conta de que os elixidos son quen son –en expresión de Moore, non miña-, por que non votar en base ás cuestións de fondo, como estas: ¿os Gobernos deberían ocuparse de gobernar ou de preocuparse de que non se metan con eles?, ¿paga a pena ter centrada media profesión periodística e dous tercios da carreira xudicial no conto do ácido bórico ou cambiamos de argumento narrativo?, ¿os casos de Ronaldo e Raúl están merecendo a atención debida nesta sociedade desprovista de valores e presidida pola indiferencia?, ¿teñen dereito os cataláns a votar a Carod?, ¿os xornalistas afectados –non directa, pero si profundamente- polas catástrofes, teríamos ou non dereito a algún tipo de axuda oficial ou subvención?

Hai outro uso USA que se debería importar, que é o da publicidade negativa. Hai dous anos, de cada 11 dólares gastados en propaganda electoral, seis foron para anuncios positivos (que, como suporán, son os de sempre e cinco para os negativos (son os que lle chaman de todo ó contrario e non os poden promover os candidatos, pero si os partidos). Nestas eleccións, a porcentaxe do gasto foron dez dólares para os negativos, como un no que se acusaba a un fiscal demócrata de chamar a unha liña erótica. Resultou que era o mesmo número, quitado un díxito, dunha oficina xudicial, e a chamada non a fixera el, pero como explicou un dirixente do Partido Republicano, “para contrarrestar a unha chea de candidatos demócratas insignificantes que falan de temas de alcance nacional e repiten todos o mesmo, a mellor forma de responder é marcando contrastes e ofrecendo ós votantes opcións reais”. Imaxinen por un momento o xogo que pode dar aquí o de marcar contrastes (por non falar das opcións reais) contra os tipos insignificantes que propoñen cuestións de alcance nacional. Aínda que o que máis envexo son reaccións como a do portavoz de Bush cando lle preguntaron polos resultados: “non foron como para dar unha palmada na frente”.

(LA OPINIÓN, xoves 9 de outubro de 2006)

PD.- Outro uso a importar: Neil Young strikes again