Cando a clase política – ou incluso a tropa periodística- se pon moderna e pragmática, adoita sentenciar que os símbolos teñen a súa importancia, pero secundaria e sempre que non sexan obstáculo ós asuntos realmente serios. Non deixa de ser unha contradicción, porque se hai xente instalada no simbólico son os políticos, que se dan por definidos por elementos tan simples como un color (azul, vermello, negro) un logotipo ou unha posición espacial (dereita, centro, esquerda). Pero a demostración palpable de que os símbolos teñen importancia, ou máis ben de que llela dan, témola ben presente estes días.

         Desoíndo a chamada á paz universal e á fraternidade que destila esta época de Nadal, as máximas figuras socialistas e nacionalistas do belén parlamentario montan unha a conta da himno de Galicia, que xa saberán que se interpretou tipo Camarón (de la Isla, non da ría). Tamén se abriu este ano de novo a polémica da felicitación da Casa Real. O Nadal pasado houbo fortes críticas (fortes para o nivel Casa Real) ó truco de xuntar a toda a familia polo método Photoshop e non polo de quedar tal día a tal hora, aproveitando que poden quedar en calquera das casas, que son ben grandes. Este ano, co persoal anda susceptible, xa hai sospeitas de montaxe na felicitación dos principes de Asturias. Que se á nena (¿dise nena ou xa ten algún título?) Leonor lle falta un pé, que se ten de fondo motivos de Papá Noel/Santa Claus, alleos á tradición española, e que por riba nas botas, alomenos na que se lle ve, pon algo en inglés… E para acabar de matala, unha pantasma percorre esta parte de Europa: a postal navideña do ex alcalde coruñes Francisco Vázquez, un retrato da familia toda vestida de negro e con mantilla (só as mulleres) co Papa Bieito no medio, que ata a miña aprezada sogra lle parecería unha estampa excesivamente austrohúngara.

         No caso do himno ou do Himno, eu canto escoitei a versión flamenca quedei medio apampado, igual que os parlamentarios de todos os colores. No meu caso non é de estrañar, porque teño certa tendencia ó apampe en ambientes solemnes, e ademais os meus gustos musicais non van por aí. Pero non me chamou máis a atención que calquera outra extravagancia máis das chamadas a distraer a atención dos verdadeiros asuntos de fondo, ou de que nos asuntos non hai fondo ningún. Empecei a preocuparme cando souben do pouco difundido dato de que a ocurrencia nos saíu por 10.000 eurazos no caso do prescindible Niño Josele, e 6.000 no dos discutibles pero asumibles Cuchús Pimentel e Delio (unha mostra máis, por certo, de que ser de aquí non é vantaxe ningunha nin á hora de poñerse cosmopolita). E empecei a consideralo un escandaliño cando me enterei de que o asunto non foi unha desafortunada decisión da institución para sacudirse o complexo de inferioridade de non ser modernos bastante, senón unha arroutada persoal da presidenta Villarino, adoptada en base ós seus non menos persoais gustos.. Como se eu, no seu caso, optase por Leo i Arremecaghona (opción autóctona) ou Tom Waits (opción internacional). Unha cortijada, se me permiten a expresión.

         Que o portavoz nacionalista Carlos Aymerich ataque pola nula galeguidade da versión sitúa o debate no espiñento campo da inmutabilidade ou renovación dos símbolos. Unha batalla estética na que ten todas as de perder e que esquece a crítica de que se metera un pastón nuns fastos acomplexados, cando a mellor homenaxe ós 25 anos de autonomía fíxoa TVE en Galicia cunha serie documental que lle saíu ó contribuínte por  dúas cadelas. E o peor de todo da polémica da Niña Lola e el Niño Josele é que nos distrae do caso realmente  grave: ¿que pensará agora o Papa de nós?

(Noiteboa de 2006)