Hoxe conmemórase o resultado das eleccións municipais máis determinantes da historia das Españas e non digo do mundo porque o mundo é moito mundo. Pero as eleccións do 12 de abril de 1931 deron paso ó primeiro intento na historia española de que fose a xente a que decidise por si mesma. Non tanto como decidir o seu futuro, porque como dixo o escritor Charles Bukowski, a democracia consiste en votar antes de obedecer, pero alomenos escoller a quen mande, en lugar de que os mandantes se escollesen entre si. Había tanta fame dun dereito que hoxe exerce pouco máis da metade da poboación que nunca un resultado tan cativo conseguiu tanto. Porque as municipais do 31 nin siquera as gañaron estrictamente as candidaturas republicanas. As listas monárquicas trunfaron nas zonas rurais, onde o que se metía nas urnas tiña un valor relativo, e o definitivo era o que se poñía nas actas. se enchían daquela maneira. Pero a sensación de que se producía o que agora se chama “cambio de ciclo” foi de tal calibre que ata Alfonso XIII se deu conta e colleu o portante e a familia.
O que pasou despois, traxedias aparte, foi como conxelar durante medio século a evolución dunha sociedade. Non é soamente que se perderan milleiros de vidas duns e doutros, porque iso foi un andacio que asolou eses anos toda Europa. Temén media Europa pasou pola experiencia de sepultar a boa parte da poboación no medo e no terror e a outra boa parte na indignidade de ser cando menos cómplices da indignidade. Hai tres fenómenos que foron privativos de España: a longa vinganza nos perdedores, a paralización do proceso de modernización en todos os ámbitos, do social ó científico, e a desaparición dos hábitos democráticos. Alemaña ou Italia, nacións global e totalmente perdedoras, recuperaron en o paso en todos os aspectos en pouco tempo. Aquí, despois de décadas, estamos formalmente saneados, pero no fondo sabémonos aínda convalecentes do espírito democrático. Non é un problema de institucións. Comparativamente, aquí no se dan anacronismos como unha cámara lexislativa de escanos hereditarios, como a dos Lores no Reino Unido, por non falar de certas leis nos Estados Unidos. Pero cualificamos de normais e admitimos como habituais prácticas que causarían asombro na Gran Bretaña de hai 150 anos.
Pasemos por alto fenómenos inéditos na civilización occidental como que, dentro duns meses, en Galicia haxa máis censo electoral que poboación. Non deixa de ser unha mostra máis do universo máxico que nos teñen adxudicado no reparto internacional dos tópicos. Pero nun contexto europeo, un alcalde que teña censados na súa casa a 85 electores sairía nas portadas dos periódicos –posiblemente cunha chaqueta tapando as esposas-. Incluso aquí debería ser inhabilitado polo menos ata que lle entrara na cabeza que o que fixo é un atentado ético. Se o voto dun veciño que ten que decidir o seu voto sopesando programas, asistindo a mitins, papando propaganda electoral –actividades todas que, polo demais, nos custan cartos a todos- vale a oitentaecincoava parte da colmea de almas mortas que ten montado o señor alcalde, xa me dirán que respecto merece a institución, o sistema que a respalda e as persoas que a compoñen. Sinceramente, tivo máis dignidade Alfonso XIII.
(FARO DE VIGO, sábado 14 de abril de 07)
Como remate do artigo, a frase, é moi boa pero, polo diferentes versións que leín, mais que dignidade foi unha borbonada(toma el dinero y corre).
Alfonso XIII non fuxiu por dignidade, penso eu, fixoo por medo. só hai que ler as cronicas da epoca de como en madrid tomaron as rúas e lle colgaron unha bandeira roxa no palacio sacando a monárquica. senon fose asi este houbera botado na poltrona mais e mais. o poder troca xente por tiranos.
Pois eu que queren que lles diga. O caso é que o rei partiu para o exilio cando legalmente non se tiñan dado as circunstancias para un cambio de forma de Estado. Como ben dixo o gurú, tratábase somente dunhas eleccións municipais, e nin sequera gañaron as candidaturas republicanas. Fora por pasta (non debeu ser tendo en conta as condicións máis ben modestas do seu exilio romano), por medo ou, como el mesmo dixo, para non someter ao seu pobo a un baño de sanue (seguramente daquela non había condicións, pero 5 anos despois xa se veu o que pasou) o caso é que a súa actitude quedou para a Historia como un exemplo de dignidade, se poñan como se poñan. Claro que como eu son, como saben, partidario da restauración do Reino de Galicia (a ser posible con monarca mulato), e por outra parte cada vez que escoito falar da República lembro que dous dos máis firmes candidatos a presidente in pectore son Pacovazquez e Aznar, pois iso…..
Non teña medo D.eSedidió e soñe nas noites de veran, ollando as Cies e con Barra o fondo, nunha República Galega confederada cos españois e catalans (os portugueses e vascos mellor deixalos a sua bola). En canto o exilio modesto en Roma do borbón…..iríame eu coa miña parentela pola mitade da décima parte e deseguro que dábame para invitálo a vostede e compañia a pasar unha tempada…Para historia quedou coma un cobarde, tanto para os seus (o de Ferrol algo bo fixo) coma para os outros (as coplillas populares da época son sangrantes para o figura). Desengáñese, o mameluco quedouse sen apoios asi de claro e de histórico.
Creo que de valiente nada, o nsentirse sin apoios, fixo o que facería calquera que quixera continuar con vida, pra el e pra os descendentes, foi ben listo, que a dia de hoxe o seu neto, sigue enchendo España de sangra azul. Vío moi de cerca o que lles pasou aos seus antergos en Francia, donde as cabezas e os osos dos que quedaron sin cabeza,foron desmantelados desconxuntados, e pasados pola cal purificadora. O que ten cú, ten medo.
Ben, non simpatizo para nada con A-XIII (quitado co título nobiliario que lle deu a un medio paisano meu porque non tiña con que pagarlle o que lle debía), pero era para remarcar a pouca dignidade de outros medio paisanos nosos.
A todo isto, téñoos medio abandonados, porque ando por Francia, terra onde o dos reis tamén ten o seu debate…
Confederarnos cos cataláns? quite, ouh, que teño abondo con aturalos no meu día a día profesional. Cámbiolle un vasco por trescentos cataláns. E non: eu o que quero é un Reino con Corte, embaixadas, oropeis, purpurinas, tedeumes na catedral de Santiago e se cadra unha Copa do Rei para gañarlle todos os anos ao Curuña na final.
O problema com o censo é que há quem realmente nom tem consciência de que manipulá-lo é reprovável eticamente…como nom se tipifique como delito e nom se imponham penas duras, isto vai continuar acontecendo. Eu vim o outro dia umha entrevista na Voz de Galicia de umha alcaidesa de nom sei quê povo de Ourense, o caso é que o tema de inchar o censo parecia-lhe normal, nom lhe parecia nem meio armadilha, e aliás dixo outras cousas que som muito reveladoras da mentalidade de muitos dos que andan nestes trafegos…ela é alcaidesa polo psoe e está a negociar ir de cabeça de lista polo pp…
Pois leido a si non lle quito a razon, poderíamos pedirlle (suplicarlle sería mellor para un monarcar, ¿nonsi?) a rei de Portugal, S.M.Duarte, que mirara a nosa humilde petición e dignárase a ser pretendente a Coroa do Antergo Reino da Galiza. Teño que confesarlle que o que mais gustoume da sua idea foi a última frase….
A min a teima da República,no 90% dos casos paréceme profundamente conservadora e antigalega.De xente que fala dos luxos do rei porque non quere pensar na situación da xente máis desfavorecida do país,non lles vaian subir os impostos.Ou de xente cunha concepción centralista do estado español e que cunha bandeira republicana disimula.E no pior dos casos chegamos a unha concepción elitista e antidemocrática,agachada co concepto de sociedade civil,iso si.Lembremos os derradeiros días do felpismo e o xornal El Mundo e aquel notario madrileño que nunca representou a ninguén pero era un pai da patria no xornal populista-fascista.
Bueno,en realidade eu prefiro non atacar a monarquía non porque tódolos días estén a xerarse inxustizas e desigualdades máis graves na nosa sociedade,senón porque pensando nunha monarquía galega,reivindico dende xa os meus dereitos divinos,pois o outro día un curmán “demostrou” que son descendente do Noso Mariscal.
Chapó, Sr. Pardo. Atinou vostede polo menos tanto como o noso gurú cando anda centrado no seu e non por ai de turista. Poucas veces teño escoitado argumentacións tan fóra do tópico como a súa.
Polo demáis, teño que disentir: o Mariscal non ten direitos dinásticos ao noso trono. Podería vostede optar como moito a Xefe de Estado Maior. De todos os xeitos, dado que se ten perdida a pista do Herdeiro, propoño dende esta lúcida comunidade de blogueiros escomenzarmos o proceso de postulación para Monarca. Así, para abrir boca, propoño como candidato masculino a Toñito de Poi(que daría o perfil de Rei disoluto) e a Yoli Castiñeiro se fose muller (seica é o único posto glamuroso que lle queda por candidatar).
Pois opino que a Rainha Madre tem que ser Ana Kiro, e de passo ser também a chefa da igreja neo-priscilianista
Se a parella ds candidatos se deixase convencer, penso que acaen no perfil clásico de parella monárquica: un elemento simpáticote e un pouco bandarra e outro máis asisado e un chisco calculador…
A ver eses espilidos do fotoxó, que xa están tardando…
Ai,esquecíaseme o máis importante!Nos asuntos futboleiros,malia a miña filiación deportivista,estaría disposto a transixir coas victorias do Celta,a maior gloria da monarquía galega e máis que nada para que poidan ter un rocho de trofeos en condicións.Iso si,señor eSedidió,dos meus dereitos derivados da malograda dinastía de Pardo de Cela,non estou disposto a renunciar,e menos agora,coa historia ficción tan de moda….
PD.Si que tería moita chispa a parella,si.Imaxínense o que poderían prosperar as revistas e a telelixo.O moito que minguaría o paro entre os xornalistas galegos.Síntoo polos vellos republicanos,pero o petardeo monárquico melloraría á nosa economía…
Falando de petardeos,terei que pedirlle o noso líder supremo que se deixe de miñocadas como a polémica monarquía república e fale de cousas de máis ferrados.Non falo das presidenciais francesas, senón da portada do interviu.Seguro que foi cousa da FAES,en tantos anos xa era tempo de que se lle “escurrira”algunha boa idea a esa prestixiosa fundación…