Non debe ser cómodo ser unha figura pública. Ser, ademais dunha persoa como todas, feita cos materiais privados que se dá ido xuntando, unha imaxe construída polos demais, aproveitando pezas e recambios orixinais ou inventados. Esa imaxe feita a moitas mans está moito máis exposta a crebarse con actos que todos temos cometido aínda que non esteamos orgullosos deles, como darlle unha patada a un can ou unha mala contestación a un pesado. Non debe ser doado ser Manuel Rivas. Nin siquera para el, quero dicir. Pero moito máis difícil debe ser ser Martiño Rivas, quitado que traballes de repoñedor de hipermercado ou de repartidor de pizzas. Porque é cargar con outro fardo, a maiores do propio.

         Polo que eu sei e teño visto, Martiño é deses fillos que calquera persoa daría un brazo por poder dicir que é seu pai ou súa nai aínda que fose só un mes ó ano. Ou deses fillos ós que odian os demais rapaces, fartos de telo de exemplo. Ou non, e seguramente ten dado unha chea de malas contestacións. Tanto tiña mentres se limitou a medrar, xuntando materiais propios, lendo máis a Sam Shepard que ó pai, posiblemente. Ata que se converteu en protagonista dunha serie en prime time e, acto seguido, en sex symbol adolescente. A imaxe pública podería construírse sobre o feito real de que é fillo de quen é fillo, sobre o non menos real proceso experimentado para ter chegado a ese punto, ou sobre a súa esencia ou potencia de actor. Pero construíuse sobre o seu nome artístico, que de Martiño pasou a ser Martín, Martín Rivas.

         Por un lado, como saben ata ós que lle soa Martín Codax unicamente pola etiqueta do viño, Martín é perfectamente galego (quitado que o mestre Ferrín diga o contrario), por moito que a primeira vista pareza unha castelanización. Por outro, os nomes non os escolles ti, e hai a quen lle gustan e hai a quen non, e como moito podes adaptalos (eu, nunha época xuvenil, dei conseguido ser chamado non José Manuel, que aborrecía porque daquela todo o mundo era José Algo, senón polo terceiro nome que a xenerosidade dos meus proxenitores me deu). E retoños bautismados polos seus ben intencionados pais cos sonoros nomes de Uxío ou Xiana, nunha deriva ideolóxica-onomástica escolleron ser Ugíos ou Gianas, que non deixan de ser neoloxismos de améndoa galega e casca portuguesa. Pero por riba desa pedriña do Martiño que pasou a Martin nos créditos da serie, ergueuse todo un edificio, amontoando croios como o presunto desleixo do rapaz e o suposto conflicto coa figura paterna (ese “heraldo del nacionalismo”, segundo tentou definilo recentemente un concelleiro grafómano). Sobre todo en internet, ese territorio comanche onde as opinións non soamente son libres, senón que as diatribas parecen obrigatorias, os comentarios acedos poñen un cativo contrapunto ó exceso de doce e á sobredose de exclamacións (que wapo, está weníssssimo!) dos foros onde se amorean as/os fans.

         Paralelamente, no mesmo espazo e no mesmo tempo, produciuse o fenómeno inverso. A construcción da celebridade partindo do negativo. O rebumbio mediático creado arredor desa voda-trapallada celebrada en Betanzos, na que un tipo sen máis carné ou cargo que o de conducir tractores fixo que casaba a unha señorita cun señor. A noiva sabía do noivo que traballaba nunha ambulancia pero non que estaba casado, ou sabíao pero tanto lle deu. O falso celebrante asegura non ser consciente de ter feito algo ilegal, e que o fixo por devolverlle un favor ó que casou, que unha vez que o levou na ambulancia déralle 200.000 pesetas para que llas gardara mentres o atendían. Será ou non unha acción delictiva, pero desde logo é un símbolo de como, nunha xeración, a consideración das cerimonias, civís ou relixiosas, se depreciou tanto como as acción de Astroc na Bolsa. Así que a  normalidade é que un señor feito e dereito argumente que accedeu oficiar un casamento estilo Las Vegas – pero en tractorista, non tipo Elvis – para compensar o favor de que o camillero dun servizo da sanidade pública non se lle quede con 200.000 pesetas. O escándalo é que un rapaz que está descubrindo un planeta novo mude o nome.

(FARO DE VIGO, luns, 25 de xuño de 2007)