“Sabes que che digo? A nós vénnos que nindiola o do cambio climático. É o único que nos fai falta en Galicia, máis calor”, confesóuseme un taxista que me baixou do aeroporto un deses poucos días que houbo calor ó comezo do verán. A verdade é que entre a argumentación e a pinta –gafas de sol, camiseta e pantalón pirata- nunca vin a ninguén, non xa favorable, senón tan tremendamente entusiasta dun proceso de alteración do estado das cousas. E menos a un taxista, xente polo xeral firmemente partidaria da orde establecida, por moito pantalón pirata que se poñan. Isto demostra por un lado que a xente cre no que lle peta, e o Cambio Climático (CC) é o novo dogma de fe meteorolóxico, logo da existencia dos microclimas. Polo outro que, como seguramente dirán os economistas, wheater is money (é decir, o clima é diñeiro, e non soamente para os do gremio de Santiago Pemán).

Seguir lendo →

Hai anos, un colega, Santiago Romero, e eu acometemos o labor de retratar en extenso a unha serie de personaxes que nos parecían dignos de coñecer. Foron case douscentos, uns famosos e outros bastantes menos, e en ningún caso a conversa baixou dunha tarde, e nalgún tiramos coa gravación logo de perdela (a tarde, non a gravación) porque chegamos á conclusión de que non pagaba a pena reproducila. Agora, daquela lista hai algúns ós que se lle foron os quince minutos de gloria, outros acrecentárona, e moitos fóronse co tempo (Fernando Rey, Gonzalo Torrente Ballester) e outros antes de tempo (Carlos Casares, ou os músicos Enrique Macías e Manuel Balboa). Elixio Rodríguez acábase de caer daquela relación de xentes que nos deixaron entrar nas súas vidas, e xa daquela soubemos que pagara ben a pena, porque a súa non foi calquera cousa.

A vida de Elixio, como a de moitos outros, estivo a piques de rematar no verán de 1936. Membro das Mocidades Galeguistas, salvouse in extremis de morrer asasinado á beira dunha cuneta polos falanxistas de Bande (a frase que o salvou, “matádeo mañá” foi o título da autobiografía que lle editou Xerais en 1994). Pouco despois, piloto da Lexión Cóndor que os nazis organizaron para o exército franquista, deuse pasado –avión incluído- ós republicanos, foron os seus os que o tiveron en capela acusado de espía. A falta do libro (xa esgotado), nas reportaxes que na prensa ou en internet lle dedican á súa figura estes días poden ler algunhas desas aventuras, incluídas as de como coñeceu a André Malraux, Fidel Castro, o Che ou Olof Palme.

O que lles quero contar é a impresión daquel home pequeno, que daquela xa ía camiño dos 90 anos e fumaba e bebía máis ca min, na conversa que tivemos horas e horas, e largaba ideas como facerlle un monolito en Mondoñedo ó mariscal Pardo de Cela, que e logo vin, todo pimpante e traxeado, nun 25 de xullo, acompañado dos seus editores Manuel Bragado e Celia Torres. Manuel Rivas escribía antonte que soamente quedan tres galeguistas históricos: Isaac Díaz Pardo, Avelino Pousa Antelo e Paco del Riego. Desde este luns pasado é certo. Á terceira foi a vencida (pero de morte natural). Elixio Rodríguez non era coñecido como tal por tanta xente, mesmo posiblemente moitos dos que o vían no palco de oradores na Quintana o 25 de xullo non souberan quen era. Pero nin cando se fixo empresario de éxito en México abandonou as súas ideas, ata o punto de someter ós fillos á proba de poñerlles Iago Xes, Paio Fiz, Alda Olaia, Elixio Gael e Denís (debéronse fartar de dar explicacións ós compañeiros de México D.F., ou quizais deron menos das que terían que ter dado aquí).

Unha amiga, Ana Miranda, que o visitou en xaneiro na súa vivenda da Colonia Lindavista, cando aínda tiña a ilusión de vir a Galicia, alomenos o 25 de xullo, recordaba o amolado que estaba porque outro galego de Ourense, Vázquez Raña, comprara o bosque centenario que se vía desde a casa e cortárao para construír unha área comercial. Outro, Aser Álvarez, contoume onte que desde había tempo, Elixio tiña unha caixa de madeira disposta para cando morrera. Cando a abriron había dentro unha bandeira galega para cubrir o cadaleito, unha gravación de Negra sombra para poñer no velorio e unha lista da media ducia de persoas ás que avisar en Galicia.

(FARO DE VIGO, luns, 16 de xullo de 07)

Comezou xa o éxodo, ou comezará dentro dunha horas. E se vostedes non participan directamente, están igualmente afectados porque ou lle veñen visitas, ou no traballo os que se van non deixan de proclamar que se van, de consultarlles cousas ou de pasarlle polas narices que se van, ou todo á vez. Comeza o veraneo, o fenómeno máis igualitario desde a implantación do sufraxio universal. Porque moita xente non vai de vacacións, pero si sufre as festas do barrio ou se deixa ver nas da aldea, e vai, de grado ou arrastrado, á praia, logo do traballo ou na fin de semana. 

Seguir lendo →