Despedímolo esta tarde. Amigas e amigos de vello e de menos vello. No persoal, Eduardo Díaz era un amigo de sempre. No profesional, currei con el sempre que puiden. Edu traballou cos mellores que tamén se foron antes de tempo, e era o único grado de separación entre, por exemplo, Manuel Torreiglesias e Antón Losada.
En todo tipo de despedidas, pero sobre de todo nestas, cada día teño máis a sensación de que non lle dediquei ó que veño de perder todo o tempo e toda a atención que merecía.
para mi edu o dudu como yo lo llamaba era parte de mi vida ,,,un ser fascinante que siempre me sorprendia con la capacidad de reaccion mental…….para mi era igual que alonso quijano,,siempre batallando,,sin dejar de luchar ,o sea un gran amigo,,mi amigo
NO HE TENIDO TIEMPO PARA CONOCERLO,PERO CREO QUE ES DE LAS POCAS PERSONAS QUE DEJAN HUELLA…. VAMOS,UN PERSONAJE INOLVIDABLE. YO DIRÍA… EL MEJOR “PICADOR” .
HASTA LUEGO DUDU.