Xa saben desas enquisas dos grandes inventos da historia que se fan de cando en vez (sempre gana a roda no plano teórico e a lavadora no práctico). Se fixeran unha sobre as mellores vantaxes da época actual, eu tería claro cal escollería: as mentiras duran cada vez menos. Pensen en toda a xente que matou e se deixou matar por defender ou atacar crenzas como a existencia do purgatorio, e os centos de anos que pasaron ata que alguén analizou que foi por motivos menos elevados, como quen mandaba e sobre cantos sitios. Sen embargo, no caso da última das guerras provocadas, a de Irak, non soamente soubemos en tempo real que as razóns eran máis falsas ca un billete de 4,5 €, senón que agora podemos coñecer ata as actas das sesións nas que se argallaron as mentiras.
A conversación que se fixo pública é a que celebraron Bush, Aznar e Condoleezza Rice no rancho texano do presidente dos EEUU, o 22 de febreiro de 2003. Acordaranse porque ó día seguinte Aznar fixera aquelas declaracións tan paveras con acento tex-mex, parecido ó que lle pon as voces a Pixie e Dixie. Substancialmente, Bush dicía que ía facer a guerra, así se fundira o mundo, e Aznar pedíalle unha resolución na ONU que lle salvara a cara ante a opinión pública española. “Te haremos llegar unos textos”, decía -en versión orixinal- Aznar. “Nosotros no tenemos ningún texto. Solamente un criterio: que Sadam Hussein se desarme. No podemos permitir que Sadam Hussein alargue el tiempo hasta el verano”, contestáballe –traducido- Bush. “Nos ayudaría ese texto para ser capaces de patrocinarlo y ser sus coautores”, teimaba Aznar. “Ten un poco de paciencia”, insistialle. “Mi paciencia está agotada. No pienso ir más allá de la mitad de marzo”, impacientábase o dono da casa, que tanta gana tiña de meterse en faena que recoñecía que “esto es como el juego de policía malo y policía bueno. A mí no me importa ser el policía malo y que Blair sea el bueno”, ata o punto de estar orgulloso de que canto máis lle atacaban os europeos, máis forte era nos Estados Unidos. “Tendríamos que hacer compatible tu fortaleza con el aprecio de los europeos”, apuntaba, nunha frase chea de devoción, José María Aznar.
A transcrición –recorden, non era unha conversa estrictamente privada, ou non habería actas- descubre a un tipo cheo de razón porque pode facer o que quere e a outro que trema coa emoción de estar onde está, e que para seguir aí non lle importa nin a opinión dos seus concidadáns nin siquera a do seu partido. Planificando unha guerra a menos dun mes de desencadeala como se estiveran preparando botar unha placa na casa dun deles a vindeira fin de semana. Porque outra das vantaxes do mundo de hoxe é que tampouco tardamos moito en comprobar que o rei está espido, e como son os líderes do mundo cando pechan a porta da casa. Humanos. Demasiado humanos, como se ve nesta confesión de Bush: “Yo no quiero la guerra. Sé lo que son las guerras. Sé la destrucción y la muerte que traen consigo. Yo soy el que tiene que consolar a las madres y a las viudas de los muertos. Para nosotros esa [que Sadam fose asasinado ou fuxira] sería la mejor solución. Además, nos ahorraría 50.000 millones de dólares”.
(FARO DE VIGO, domingo, 30 de setembro de 07)
O malo é que, aínda que xa sabíamos que todo era mentira, non serviu de nada e os mortos, mortos están. É certo que a velocidade da información aumentou, pero a sua utilidade para o grande público aínda está un pouco coxa.
Por certo, o problema seica non estaba na paciencia de Bush (pobre diaño), sinon que os estrategas americanos non tiñan todas consigo respecto ás capacidades da electrónica e a informática militares nas condicións estivales dos desertos pérsicos. He he, sin ordenadores, os marines non terían nada que facer ante un par de tipos con kalashnikov(?) e un dromedarios.
Por non falar da calor que vai, mesmo para as xentes
¿E que din ahora eses contertulios de 59 seg.? Posiblemente deciran que Ansar é un tio guai, que casi fai poñer firmes a Bush Jr. O refrán xa era vello, “Collese antes a un mentireiro que a un coxo”
Non sempre lle importa demasiado o confort da tropa, ós estrategas, pero creo que no que se refire á ocupación irakí, o mundo neoliberal aportoulle á guerra a novidade de que os soldados vivan en unha especie de complexos vacacionais a-tuti-plén con recreativos, catering, ximnasio e cousas que son todo o contrario de cómo un imaxina que se vive nun campamento militar. Total, paga o contribuínte (ainda que eu non sabería dicir cal).
Leva razón F. Míguez, mais hai que advertir que non é a primeira vez que un exército popular (de “charlies”, en concreto) composto por xentiña que se alimentaba cunha presa de arroz derrota a outro exército menos popular ó que lle levaban o rancho á fronte en helicóptero, xeado de fresa e tabaco roibo incluido. E foi hai casi 35 anos.
Xa, pero eles (os americanos) son coma nos (os nosos soldados) e para ir a guerra (afganistan) van cobrando o triple e cos portátiles e o mp3. Ah, e de volta os tres meses que si non mama non te deixa ir.
E Busch sabe que canto mais guerras mellor, os traballadores o votan en masa porque o complexo economico-militar e o primer sector economico en alguns estados e noutros como en Califormia (Nos dez primeiros paises mais ricos en renta percápita se fose estado independente) é a segunda, logo do audiovisual.
E a rezar, porque despois do video que SH colgou fai uns dias, esperemos que non ses lle dea por traernos a libertade a nosa terra, coma a os pobres dos irakies ou afganos ou de tantos sitios do mundo, que para iso é deles.