Lamento o que vou facer, pero non teño máis remedio que recoñecer por escrito e a través de medio impreso que as forzas da orde familiar (pais, nais, avós, mesmo amigos deles sen lazos de parentesco, etcétera) tiñan razón. Que hai xente que lle das a man e colle o brazo enteiro, e se te xuntas con ela, non te estrañes se te levantas mexado, ou algo así era. E todo por culpa do botellón.

En principio, tomar unha bebida, teña alcohol ou sales minerais, ó aire libre cando o tempo o permite, escapando do fume e da música dos 40 latinos, é o máis defendible do mundo, por moito que lle amole ós establecementos que están para iso mesmo. Teñas a idade que teñas, pero sobre todo se tes pouca e suponse que, polo tanto, escaso poder adquisitivo. Eu, de feito, un Nadal en Madrid fun convidado por uns sobriños a saír, en concreto a un botellón cuns amigos, segundo me dixeron, mirando de esguello a miña reacción. Nunha praza axardinada por onda os Estudios Buñuel, un grupo de rapaces sentados entre un coche e un banco bebían máis tranquilos do que eu recordo ter estado na chocolatada da primeira comunión. Como os sobriños non debían estar moi convencidos de que eu alí estaba perfectamente, insistiron en levarme a un pub que alí había –“dicen que viene el príncipe-. Eles tiveron o detalle de invitarme e eu cometín o pecado de pedir un chupito de malta que lles debeu afundir a economía mensual. A cousa empezou así, xente que simplemente optaba pola intemperie e o aforro. E se derivou no que é, montes e moreas de seres humanos que nalgúns casos deixan de comportarse como tais, débese en parte á desidia de quen debería ter controlado esa deriva.

Os concellos, por exemplo, que levan anos matandose porque os vexan como el gran enrollao. Na Coruña tentaron esmagar as fogueiras de San Xoán das peñas e dos barrios promovendo a lumeirada oficial de Riazor, coa súa falla hortera e o descontrol etílico correspondente. En todos lados consenten que as barracas e atraccións metan un ruído captable desde o espacio exterior, coa escusa de que hai festas. Con estes antecedentes, ¿que autoridade moral teñen para prohibir que uns particulares fagan o mesmo a escala máis reducida? Exactamente igual que o músico heavy Ozzy Osbourne, no reality show sobre a súa vida cotiá, despedía pola noite ó seu fillo adolescente recomendándolle que non se pasara, e interrompíase a metade do consello para reflexionar cara a cámara: “¿que lle estou contando, se leva desde bebé vendo como que me traen a casa borracho en coches patrulla?”.

Claro que saber quen ten a culpa non chega para atopar solucións. Puido habelas cando a costume empezou a ser un fenómeno, porque con grupos pequenos, un par de advertencias por berrar de noite ou algunha sanción por ciscar bolsas e botellas no chan, farían milagres. Nunha concentración de milleiros de seres coa irascibilidade e o reforzo de ánimo que dan o alcohol, calquera medida represiva é unha provocación. Puido habelas, pero agora non as hai, polo menos que funcionen a corto prazo. Acordoar un lugar non impide que vaian a outro e o único que se fai é converter o problema en rotatorio. O de dispoñer de botellódromos onde non molesten a ninguén está ben para que os veciños durman tranquilos, pero non para os pais, sen esquecer as previsibles traxedias de tráfico. E sinceramente, se a alternativa que hai é promover cogorzas multitudinaria nun descampado rodeado dun valado, mellor sería repartirlles xa as botellas ó saír de clase e que vaian durmir a mona ás respectivas casas. Porque esa é outra: o de invocar a educación está moi ben, pero calquera ser humano maior de catro anos sabe que non está ben deixar cousas tiradas, e a meirande parte dos botellonistas son universitarios, ós que se lle supón que teñen superadas certas etapas formativas. Pouco metalúrxico hai mazándose ás tres da mañá se entra a traballar ás oito.

Afortunadamente, malo será que non tarde en chover e facer frío, e así os veciños e as autoridades teñan un respiro ata a primavera.

(FARO DE VIGO domingo 7 de outubro de 07)