Pode ser que, igual que o universo se expande, tamén se estean estirando as tragadeiras da sociedade, ou quizais sexa unha impresión persoal porque o que se contrae é a miña paciencia, pero teño a impresión de que agora as cousas non dan acabado nunca, como as películas malas e pretensiosas. Por exemplo, tiven a esperanza –ou a pouca paciencia- de que coa sentencia do 11M acabaría o pesadelo dese proceso que se enquistou nos medios de comunicación fundamentalmente, e desde aí propagouse como un aspergilus polo aire que respiramos. Moito me temo que vai ser como os finais das películas de Terminator, que por claro que pareza que o malo está máis que esmagado e machucado, sempre rexorde.

[NOTA: non me refería a isto]

Cando se produce unha traxedia destas características, aínda que destas non se producira nunca, o normal é enterrar as mortos, paliar no posible o dolor dos vivos, atopar os culpables e aplicarlles o castigo correspondente, ver por que pasou o que pasou e tentar facer o posible para que non pase outra vez. Neste caso, enterradas as víctimas, non se tardou nada en descubrir que aquela matanza non fora obra dos presumibles, senón dun grupo de fanatizados que se constituíron en franquicia de Al Qaeda, e que aproveitaron os contactos que tiñan da súa anterior vida de pecadores para facerse cuns explosivos por parte duns tarados que nin cerebro ou escrúpulos tiveron para imaxinar para que ían utilizalos. Moi listos non eran ningún deles, e así os localizaron pouco despois, momento en que preferiron presentarse voando ante o tribunal divino que agardar ó proceso xudicial humano. Na investigación posterior sóubose que quizais a traxedia puidera terse evitado se as forzas de seguridade puxeran os ovos investigadores en máis cestas, e sobre todo, se a relación dalgúns axentes cos seus confidentes fose máis profesional. Ou quizais non, que non se tería evitado. En resumo, o que pasou foi algo ben máis fácil de entender que o caso Banesto, por poñer un exemplo que non supoña comparar traxedias. E a xustiza está en mans humanas –aínda que nalgúns casos, unhas máis humanas que outras- e sabemos que é como unha rede: colle o que hai que coller, pero ás veces van no copo pezas que non deberían ir e tampouco é raro que se lle escapen outras –e non das pequenas- que deberían ir dentro. E en definitiva, se non se esmeraron desta, é como para botarse a tremar de como se resolven o resto dos casos.

Pero en lugar diso, marearon toda canta perdiz había, ata extremos ridículos, do ácido bórico –recordan?- á furgoneta Kangoo e do confidente Rafá ó axente Manolón. Un esperpento. Non digo eu que non estea todo permitido para vender periódicos, ou para consolarse por ter perdido no último minuto nada menos que unhas eleccións que se daban por ganadas. Pero todo ten un límite e un tempo, e sempre hai xente inocente que se cree esas cousas e pásao moi mal, e mesmo os comprensivos coas trampulladas hai un momento en que nos fartamos. O que pasou e o que me temo que vai seguir pasando co 11M vaise converter naquilo que Macbeth dicía que era a vida: unha historia contada por un idiota, chea de ruído e de furia, e que non significa nada. Paren de dar a matraca, fagan o favor.

(FARO DE VIGO/LA OPINIÓN, sábado 3 de novembro de 07)