Non hai moito tempo un suceso de certa entidade duraba como referencia ben anos. E no tempo dos nosos avós un acontecemento entraba nas conversas dunha xeración enteira. Agora, en apenas nunha semana (esta), tivemos unhas eleccións disque decisivas, ou máis ben dúas se contamos as de Eurovisión, e sufrimos outro deses temporais do século. Un abarrote de decisións, sensacións e informacións que colapsarían o sistema nervioso dun ser humano de antes.

Desde que deixou de ser a reserva conservadora no occidente o centralismo mediático especializou a Galicia como reserva natural das catástrofes. A falta de Fraga, os telediarios enchéronse de macroondas, de ditirambos á forza cega do mar e de nativos forzados a dicir que nunca tal viron, o que redundará na afluencia de mesetarios varios que por un módico prezo se animarán a coller un pisito preto de natureza tan salvaxe e de indíxenas tan mandados. E a Eurovisión deulle por coincidir coa política no tempo e no método, o de votar, non se sabe se por casualidade ou con intención, pero penso que co mesmo obxectivo: o de estimular a participación e implicar ó televidente desganado. Tanta coincidencia democrática foi que ata no concurso argallado por TVE ganou unha proposta da competencia nun alarde de talante inaudito.
Ata agora zafei de escoitar ó tal Chikilicuatre, como procuro facer con todas as composicións máis ou menos melódicas supostas susceptibles de converterse en politonos, para non ganarme inimigos cando soan teléfonos preto. Pero desde logo non comparto as críticas á excentricidade ou artificiosidade do noso representante musical. Coa autoridade que me dá ter sido vagamente candidato ó asunto nunha vida anterior aseguro que non vexo excesivas diferencias de artificialidade e marketing entre poñamos aquela coitada que se deixou chamar Rosa de España e o personaxe Chikilicuatre. Se mesmo Irlanda, na que como mínimo hai un músico/a por familia (cando non a familia enteira) mandan a un pavo. A un pavo-pavo, de verdade. Ben, de verdade non, un pavo televisivo. Non sei como TVE non mandou a Espinete no seu tempo, ou agora ós Lunnis.
Quizais por ese abarrote de fenómenos informables determinou que boa parte dos medios tradicionais aplicaron idéntica vara de medir para analizalos. Que houbo unha competencia feroz en facer con eles o número da cabra, vaia. Como editoriais nos que poñen pingando a líderes políticos por ter feito o que eles lles encirraron a facer en editoriais anteriores. Ou análises de patacón que nin miran os números ou sobre o inxusto do reparto de escanos polo número de votos, algo inherente a calquera sistema que non sexa proporcional puro, que xa pasaba antes de que lles afectara a IU e a Rosa Díez, e que non ten moito remedio, quitado que se proclame que o dereito a ter representación é dos partidos e non dos cidadáns de territorios concretos (as provincias, nas xerais e autonómicas). Non é nada grave, quitado que eses mesmos hai xusto unha semana recollían advertencias de que había que escoller entre o Ben e o Mal, a felicidade ou a catástrofe. E ganaron uns, non perderon os outros, quedaron aqueles como estaban, os que se esnafraron non son de aquí, e non pasa nada. Nin tampouco pasaría nada por explicalo, pero como os periodistas profesionais debemos estar moi ocupados tocando a trompeta e afalando a cabra as análises máis serias que vin eran en internet, e a cargo de xente que as fai de balde.
En fin, a ver canto saca Chikilicuatre.

(Faro de Vigo/La Opinión de A Coruña, 15 de marzo de 2008)