No concello no que agora resido acaban de prohibir o que poderiamos chamar autovenda de coches. Eses carteis que poñen “Se vende”, ou “Me venden” na variante vehiculocéntrica (e algo cursi). Estou afeito a ser sorprendido positivamente polas iniciativas municipais, pero esta descolocoume. “É para evitar dar imaxe de que hai crise económica na túa zona”, comentoume un dos taxistas que me traen e me levan, un conveciño que traballa, xunto co taxi, unha certa liña irónica sobre as características das nosas respectivas parroquias. Piqueime, claro. A cousa non podía quedar aí.

Escoitando un deses programas de radio que van enchendo a base de debullar os aspectos marxinais da vida -como eu neste caso-, fóra de debates esenciais como se Esperanza Aguirre se anima ou desespera, souben que a decisión municipal era aplaudida polo sector do coche usado. Un representante entrevistado mostraba a súa satisfacción porque se eliminase o que el chamaba “competencia ilegal”. Pero razoei que para os partidarios do libre mercado, dous cidadáns chegando a un mutuo acordo económico fóra dos circuítos comerciais establecidos é unha conducta un tanto sospeitosa. Así que desbotei que a prohibición buscase contentar ós numerosos concesionarios automobilísticos radicados no termo municipal.
Foi fozando en internet que descubrín que, aínda sendo pioneira en Galicia, a medida está xa implantada nunha chea de cidades, de Madrid a Valencia. En xullo do ano pasado, un madrileño queixábase nunha carta ó director de ter que pagar 90 euros por infrinxir o artigo 61 da ordenanza de mobilidade do concello de Madrid: estacionar con fins de venda ou aluguer de coches. Nun foro de BMWistas, un contaba que a el, non sei onde, espetáranlle a respectable suma de 300 euros. Unha cantidade que xa é para pensar se, como nos concursos das administracións públicas, no rótulo hai que facer constar que o adxudicatario final se fará cargo do importe do anuncio. Tamén que hai individuos que aproveitan sitios para montar o negocio sen as molestias que conleva ter un local. “Hay un menda que se pilla un buen trozo de aparcamiento de un hotel y un supermercado para estos menesteres”, segundo expresión textual doutro membro do foro. Efectivamente, estaba eu nesto cando chegou a explicación oficial do Concello, a causa dunha enchente de peticións: “a pretensión do Concello é que os espazos de aparcamento teñan a rotación precisa… e evitar a proliferación de vehículos abandonados ou as prácticas de empresas-fantasma…”.
Ou sexa que estamos ante un caso parecido ó de impoñerlle un canon ós soportes dixitais, aínda que se vaian usar para actividades legais, porque hai quen os utiliza para cometidos irregulares. Como escribiu un dos primeiros pensadores cristiáns, non sei se Tertuliano ou Orígenes, non se pode condenar o viño porque haxa borrachos, ou a noite porque haxa adúlteros. Para evitar ese aproveitamento comercial non sei se ilegal, pero aproveitamento desde logo, do espazo público, convértense en infractores a aqueles particulares que non se poden permitir deixar o coche nun sitio á espera de que llo compren, ou que pretenden obter un prezo mellor nunha transacción sen intermediarios. Por non falar dos atrancos prácticos. Como nuns termos municipais sigue sendo legal, segundo se desprace duns a outros, o que pretenda anunciar o coche mentres o usa vai ten que andalo poñendo e quitando con moita máis frecuencia que o L de novato a un coche que conduce toda a familia. Ou iso, ou o recurso de poñer simplemente o teléfono e agardar que o público potencial non se confunda de oferta.
Porque se o taxista tiña razón e é pola crise, a ver que se fai cos rótulos de venda de pisos.

(Faro de Vigo, 19 de abril de 2008)