“No, Los Bolechas no los tenemos. Tenemos Pocoyó, que también se vende mucho”, dixéronme o outro día nunha librería coruñesa. O que pasa é que o meu neno, ó contrario do vendedor-de-segundo-qué-libros, sabe que unha cousa non quita a outra. Aínda gustándolle Pocoyó, é fan redondo d´Os Bolechas. Tamén o era unha compañeira de gardería, ata que a nai, particularmente contrariada porque, segundo lle dixeron, toda a vida escolar da nena sería exclusivamente en galego, decidiu que daquela, fóra Os Bolechas da casa.
Así que os tais Bolechas deben encarnar esa insidiosa estratexia de facer ós nenos galeguistas excluíntes para sempre, aproveitando que teñen menos de tres anos e as mentes coma a terra lenta no comezo da primavera. Mirei nos que había pola casa para ver de atopar a ideoloxía. Nun deles, os Bolechas -Carlos, Loli, Pili, Braulio, Sonia e Tatá- tentan bañar ó can, Chispa. Pasan un mundo de traballos para que, ó cabo, o cadelo volva quedar como antes. A estratexia ideoloxizadora, a maiores de insidiosa, debe ser ben sutil. Noutro conto, os Bolechas comproban na escola como unha cisterna que non pecha ben estraga auga, e vai frío na aula aínda coa calefacción posta porque nas xanelas hai fendas que hai que selar… unha mensaxe subliminal a prol da política de aforro enerxético da Consellería de Innovación e Industria? Tentei comprobar se o pequeno, despois dun consumo entusiasta das aventuras dos Bolechas, tiña o pensamento disposto para o adoutrinamento: “A ver, neno, di ´Nebrija, caca´”. Nada. “Cal-los!, Loli!, Ba-lio!, Tonia!”, berraba como a megafonía de Riazor anunciando o equipo titular do Dépor. Baixei o nivel: “Bono bobo”. Nin por esas. “Cal-los!, Loli!” A teima do cativo debeu funcionar como un mantra. Tardei en entendelo, pero entendino. Acabáronse aquelas vellas argumentacións da inferioridade do galego. Os posicionamentos actuais contra o idioma non son antigalego, senón a-galego. Son o non querer ter nada que ver con el. Quen queira falalo, alá el, pero que non molesten. Nada persoal. O que propoñen é exactamente o apartheid. Teoricamente, esa contribución surafricana á historia universal da infamia non proclamaba a superioridade dunha parte da poboación sobre a outra, senón o dereito duns e doutros a vivir en mundos aparte. A non ter que aturalos, vamos, quitado como criados (estou falando dos afrikaners). A librería na que venden-segundo-que-libros está preto da praza de Pontevedra, á que hai moitos anos, contárame O Xestal, chegaban os xornaleiros que viñan da zona de Arteixo, e colgaban os sachos das pólas das árbores para ofrecerse a cavar as hortas ou o que fose. E máis preto aínda de onde non hai tanto paraban os finisterres. No fondo, o vendedor-de-etc limítase a defender o territorio conquistado, sen concesións. Que vaian co galego, cos coches de liña e a colgar os sachos a outro lado.
(Faro de Vigo/La Opinión de A Coruña, 17 de maio de 2008)
En Vigo, na miña parroquia, a eses chamámolles FINOS (¡Que fino es!), que un dos peores insultos que che poden decir.E o peor é que temos finos a eito!
Collós !!!
Semella que o “conceto” de liberdade mudou dende o maio68. Semella que iso de deixar aos outros que fagan o que queiran mentres no queiran que fagas o que queren eles, vai ser agora unha sorte de neofascismo peligrosísimo. Sr. Pereiro, que cada un é cada un, e cadaquén vende o que pode. Nin o seu neno semella terra baldía (non o queira Gutemberg), nin o libreiro está ahí mais que para darlle gusto a súa conta corrente e mais a conta dos seus empregados. Que é unha forma de facer pais, tan respectable coma outras, penso eu 😉
Non, o concepto de libertade non mudou. Cada quen debe ser libre de facer o que considere, e os demais de xulgar esa decisión. Que non teñan “Os libros arden mal” nunha librería técnica é comprensible. Que non o teñan, ou que o teñan só en castelán nunha librería non especializada é unha opción ideolóxica tan lexítima como criticable.O de sempre: hai que defender que se expresen todas as opinións, pero non todas as opinións son respectables.
Uséase, señor Pereiro, que si vostede non atopa nunha tenda un dos productos que vostede desexa, esa tenda está a conculcar os seus dereitos. Home, paréceme un tanto arriscado chegar a afirmacións tales. Podería ser que o libreiro non estea ao tanto das novidades para cativos, ou ben esgotara as ducías de unidades bolecháns antes de que vostede chegase, ou…. En calqueira caso, penso que sempre pode falar co amable dependente e encargarlle un exemplar do asunto requerido, a menos que teña vostede a seguridade de ao facerlle tamaña afrenta, o libreiro en cuestión, vestido de GreenJacket, levarao ao campo da rata para un “paseiño”. Que non penso tal, non si? 😉
Os meus argumentos son os meus, non os que me atribúen. Eu non dixen nada de que conculcase ninguén os meus dereitos porque nunha tenda non hai algo. Como si se nega a ter sequera un libro en galego. Se nun sitio non hai Estrella, supoño que é porque o bareiro non entende de cerveza ou o comercial de Mahou é mais espilido. Pero eu sei o que me dixeron, e como mo dixeron, e non foi que non tiñan porque se lle acabaran ou non souberan deles. Nada especialmente grave pero rechamantemente revelador dos cilicios mentais que hai.
Ferrolán,así entre nós,pensa vostede que non hai productos en galego porque sHs non os pide?
Eu por exemplo,na Feira do Libro da Coruña,vendo como a librería quita o madeiro co nome da cidade e poñén a tradución ó castelán,lémbrolles sempre que podían deixar o nome orixinal ou,xa postos,como estamos de feira,meter tamén La Corogne ou Corunna,que dirían os Green Jackets de verdade.Pero non me fan moito caso.
En fin,que hai xente razonable con amor polas linguas e outra que lle ten manía a algunha lingua.Mágoa que en Galicia poida haber xente que odie o castelán.E mágoa tamén que en Galicia poida haber xente que odie o galego.O parécelle a vostede que esta segunda categoría non existe?
O curioso -e grave- é que esa nai da que fala SHS estalle a meter ao seu fillo un virus de odio ao galego de longa duración. De feito, se temos en contar algunhas teorías psicolóxicas, estao a PROGRAMAR para que teña problemas co galego de maior. E, daquela, poderá dicir con toda a razón do mundo: “No, si ya lo decía yo, estos con tanto gallego, tanto gallego, y mi hijo que fracasa en la escuela por culpa del gallego”.
Isa é a semente que están comezando a espallar estes nos seus propios fillos. Hai que facerllo ver agora, que aínda hai algúns a tempo de corrixir a súa actitude. Se non por amos á patria e á lingua, polo menos por amor aos fillos.
Se é que son quen de amar.
Quixen dicir “amor” e non “amos”. Supoño que quedaba claro, pero por se ascaso…
Sr. Pardo. Créame que coñezo xente que odia. As veces o galego, as veces aos galegos e as veces a todo o mundo. Pero é o que ai, e non perdo moito tempo neso, non vaia ser que me contaxie 😉
O que digo é que, unha vez mais, o que pasa pasa porque nos deixamos ou queremos que pase. A culpa do asunto bonequés non é tanto do libreiro (un comerciante libre, non esquezamos) que pode ter os gustos que desexe, o perfil político que lle pete e vender o que considere máis adecuado para él, a súa clientela e os seus empregados. E é cousa dél. Lóxicamente, un pode criticalo, pero hai que ter en conta que así coma tí tes o dereito a criticalo por non vender, él ten o dereito a non vender, sin máis. E ambos son igual de respetables, porque ambos son opcións propias de homes (e mulleres) libres. Non podemos estar a pensar todo o dia que “es que queren asolagarnos, afogarnos, afundirnos e apedrearnos”, porque estamos a representar así a versión moderna do “mexan, ergo chove”.
Pode que o asunto do libreiro non guste, e o Sr. Pereiro, a quen admiro ata límites caseque obscenos, ten todo o dereito a dicilo. Pero coido que non é bo pensar que ese libreiro está a tomar unha actitude fascista, de odio á língua galega, ou cousas similares. Cóstame pensar que o mercader está nesa tesitura.
As veces (penso eu) as cousas son moito mais sinxelas do que pensamos. Ao millor, si andamos pola vida cunha visión menos “confrontativa” das cousas, poderíamos vivir mais cómodos entre xente que non pensa coma nos (é que eles son os que pensan que non pensamos coma eles).
Sr. Ferrolán, penso humildemente que o seu argumento peca de teórico ou, se o preferir, de limitar o problema a un simple confronto -en principio lexítimo- de dúas liberdades, a do Sr. Pereiro e mais a do vendedor, sen reparar no contexto en que o tal ocorre. Permítame, por favor, levar o argumento ao absurdo para me explicar.
Imaxinemos que o Sr. Pereiro busca para o seu neno un libro ilustrado onde todas as personaxes señan negras e o libreiro dille que esa clase de libros non os vende mais ten outros onde todas as personaxes son brancas. Loxicamente, o tal libreiro está no seu dereito de non recibir nin vender aqueles libros. Mais, non pensa vostede que sería lexítimo preguntármonos se estamos ante unha actitude racista, discriminatoria e, por tanto, preocupante nunha sociedade pretensamente libre e democrática onde todos respectamos a dignidade e os dereitos dos outros. Ou, se cadra, facermos esta reflexión implica termos unha visión “confrontativa” das cousas, como vostede mesmo di no anterior comentario?
E volvendo ao noso país, debo preguntarlle se vostede cre sinceramente que os problemas dos galegofalantes para expresármonos, negociar, facer testamento, rezar, depoñer nun xuízo, comprar uns zapatos…, todos e cada un dos día na nosa lingua, na nosa terra, son froito dunha simple diferenza de opinións entre iguais ou, pola contra, as dificultades insalvábeis que enfrontaron os derradeiros dos mohicanos :).
Un saúdo para vostede, os demais “comentaristas” e mais o Sr. Pereiro.
Hai unha aqui que xa ten aos belgas abolechizados, e din, les bolechas, pronuncian algo asi como lebolexas….Vaia pais desorientado en si mesmo. Brussola brussola….