Non sei como será o acto de entrega dos premios Xerais para os premiados, e se os finalistas se desapuntan no último momento, e esas cousas. Pero desde que se celebran en San Simón ademáis de ter un certo regusto a aquelas “xiras” culturais dos tempos da República (polo menos do que lin que eran). levan camiño de converterse nun deses acontecementos que se fan tradición en pouco tempo. Tradición a presenza de Beiras e Camilo (que nesta ocasión, compartiron o banco primeiro na cuberta superior do barco, tanto na ida como na volta). A maioría de mulleres entre as gañadoras. O gaiteiro tipo primixenio. Un grupo de Panxón, principalmente feminino, capitaneado polo fotógrafo Magar, que rabean por cantar. O moi animado séquito de María Xosé Queizán. Pawley destilando similar acidez á dos seus posts. Docampo ídem. Os modelos, desde as camisetas [a da foto pon Sa Martín de Trevelles. Ondi se fala falego (Caciris)] ós traxes de gala.

Este ano, as novidades foron a -de novo- bonhomía de Agustín Fernández Paz, a impresión estraña que teño vendo a Fran Alonso fóra da auga, as patillas de Bragado, entre Ferrín e Tom Jones, e Bernardino Graña (“rioja”, espetaba estricando o vaso en canto se achegaba ó mostrador) como planeta arredor do que xiraban unha chea de satélites. Tamén a posible estampida tipo “fuxida de Saigón” que puido provocar Margarita Ledo (non sei se na faceta de académica ou de nacionalpremiada) propagando a falsa alarma de que xa había unha tremenda cola para o barco de volta.

Polo demais, como eu non son crítico (literario) felicidades e cada seu bico á Mar e Marilar, amigas as dúas.

[Foto do autor e da sherpa viguesa, by María Bragado]