Unha das cousas máis satisfactorias desta semana (ou menos deprimentes, tendo en conta os temas) e á vez máis sorprendentes, é que o asunto que máis atención espertou non foi ese crime estarrecedor e truculento do probable psicópata que presuntamente matou e escachizou a unha parella, senón a outra operación policial desenvolvida tamén por Ferrolterra, a desarticulación dese conglomerado de furtivos destemidos, comercializadores desalmados e restauradores despreocupados. Postos a escoller entre instintos primarios, é de agradecer que á nosa sociedade lle presten e que preocupen máis os de comer que os de matar, que se preocupe máis da crónica de sucesos gastronómica ca de sucesos de sangue.
O caso dos moluscos portadores de toxina amnésica, que poderiamos bautizar como das vieiras desmemoriantes revela bastante máis que as saudables preferencias dos galegos (e dos medios de comunicación de Galicia) en canto a asuntos de actualidade. Demostra que en determinadas cuestións, temos unha mentalidade máis propia da metade do recén acabado século XX ca do acabado de estrear século XXI. Por exemplo en seguridade alimentaria. En controis sanitarios. En cumprimento da legalidade. En ser uns vaicheboas, vilaboas. En primeiro lugar, os furtivos que se dedicaban a extraer a vieira non eran exactamente furtivos. Quero dicir que non desenvolvían o seu labor ás agachadas, que é como os dicionarios definen tanto o adxectivo como o substantivo “furtivo”. O desembarco das vieiras faise ou facíase tan ás agachadas como se fixo oi de Normandía. En segundo lugar os comercializadores, auténticos especialistas –nesta caso moito máis que a media do sector- en mercar por dez e vender por cen. En terceiro, e máis importante, as vítimas. As vítimas, segundo os seus compañeiros: non os clientes que papaban as vieiras frescas distribuídas por xentes non menos frescas, senón os restauradores.
Eu non sei se a culpa é da Administración, que ten a ben informar, cuns anuncios ben bonitos nos que se ve un vaso posto do revés cheo de peixes, de que ten un plan acuícola, cousa que nin lle vai nin lle vén ó público, pero non informa nin ó público nin ós hostaleiros que as vieiras frescas non se poden consumir. Ou dos restauradores, que viven felices na ignorancia desa prohibición. A maior parte dos que teñen un prestixio, segundo as manifestacións dos voceiros do gremio. Imaxino a que se montaría aquí con ese criterio profesional se deramos en consumir o peixe globo, o que os xaponeses chaman fugu e mátanse por comelo, e mesmo morren se o comen se o cociñeiro non é un experto en elaboralo sen quitarlle o potente veleno que contén (afortunadamente para a seguridade alimentaria, alí os chefs próbano antes diante dos clientes).
Así que se as cousas están como parecen, a única maneira de estar medianamente seguros de que o que comes non che vai afectar, ademais de á carteira, á memoria, e que coa conta che axunten o certificado de sanidade correspondente. Ou frecuentar tascas de menos fuste, onde cando lles preguntes polo xénero, que se é do pincho, ou da ría, che contesten: “son de toda confianza: son escocesas e levan conxeladas polo menos desde que Fraga era presidente”.
(La Opinión/Faro de Vigo, 13 de setembro de 2008)
Vítimas os restauradores……era boa se colara.
Que un teña que estar de acordo coa Garda Civil e non con Beiras!.Manda carallo,esta debe ser a fin das ideoloxías.
Dende logo hai xente que non ten vergoña.Aínda por riba argallan unha cea exaltación de “A forza da lei para os paisanos sen cultura”
Collamos por exemplo a eSedidió,empresario importante do espazo sHs 🙂 .Se desenvolvera a súa actividade coa mesma responsabilidade social que Toñi,irían estes da beautiful a unha cea homenaxe?.
Darlle mal ou ben ás potas,á pintura ou á literatura non rebaixa en nada as obrigas cidadáns de cadaquén.
Eu coido que o asunto máis grave da semana foi, con todo, o da carencia de licenzas de todo tipo nas empresas que traballaban no Gorxal.
Que haxa actividades á marxe da legalidade é normal e mesmo inevitábel. Ía dicir que tamén saudábel, pero voume conter, son necesarios os controis sanitarios. Diríao porque asusta unha superestrutura xurídica e económica que estea presente en absolutamente todas as facetas da nosa vida.
Ora ben, que haxa baleiros ‘cantosos’ e omisións flagrantes nunha materia que xustifica a propia existencia das Leis, do Estado, das Administracións e da Facenda Pública, paréceme o principal cancro da nosa política actual.
E en Vigo (e nos concellos) coma se nada.
Quitoume vostede as palabras da boca, Sr. Pardo, coma sempre. Como mínimo, os da guía michelin deberían, xunto coa estreliña, repartir entre esa tropa un video educativo sobre o que poden ou non poden cociñar, do tipo “se a lata está abombada, non a servas, que ao mellor ten botulismo”.
En canto á segunda parte do post, quite, quite, que seguro que a tal cea homenaxe teríaa que pagar do meu peto, e eses tragan coma preas…..
por certo, que desenvolvo a miña actividade no sector da seguridade alimentaria e, co que vexo todos os días, estou tentado de pasar a alimentarme con bocatas de area de río, sobre todo tendo en conta que non dan chegado os chourizos do gurú…
Non me resisto a mandar esta maldade. Simplemente cito (o que me interesa) da nova da detención de Toñi Vicente no británico The Daily Telegraph:
(…)
Shellfish from the Ria de Ferrol has been banned because it is thought to contain high levels of a toxin that can cause Amnesic shellfish poisoning (ASP) which leads to memory loss.
(…)
Ms Vicente, 55, cooked a meal for former British Prime Minister Margaret Thatcher in September 1988 when she came to Spain on an official visit.
The following year the chef gained a Michelin Star for her previous restaurant Sibaris, the first establishment in Galicia to be awarded the accolade.
(…)
http://www.telegraph.co.uk/news/worldnews/europe/spain/2705711/Spanish-Michelin-star-chef-arrested-over-toxic-shellfish.html
Teño unha parroquia aínda máis rabuda ca min…
Teña un pouco de educación sr.Pardo e non se meta cos vellos, oh! O Beiras xa esta na edade de darlle a rason en todo, pobriño.
En canto o da chamada seguridade alimentaria, sr. eSedidió, tiven moitos anos de experiencia laboral no gremio e mellor, como ben di vostede, nin pensalo.Como decia un patrón de pesca: Canto mais merda leva, mais rico está. Ademais xa sabe, de algo hai que morrer