Unha das cousas máis satisfactorias desta semana (ou menos deprimentes, tendo en conta os temas) e á vez máis sorprendentes, é que o asunto que máis atención espertou non foi ese crime estarrecedor e truculento do probable psicópata que presuntamente matou e escachizou a unha parella, senón a outra operación policial desenvolvida tamén por Ferrolterra, a desarticulación dese conglomerado de furtivos destemidos, comercializadores desalmados e restauradores despreocupados. Postos a escoller entre instintos primarios, é de agradecer que á nosa sociedade lle presten e que preocupen máis os de comer que os de matar, que se preocupe máis da crónica de sucesos gastronómica ca de sucesos de sangue.

O caso dos moluscos portadores de toxina amnésica, que poderiamos bautizar como das vieiras desmemoriantes revela bastante máis que as saudables preferencias dos galegos (e dos medios de comunicación de Galicia) en canto a asuntos de actualidade. Demostra que en determinadas cuestións, temos unha mentalidade máis propia da metade do recén acabado século XX ca do acabado de estrear século XXI. Por exemplo en seguridade alimentaria. En controis sanitarios. En cumprimento da legalidade. En ser uns vaicheboas, vilaboas. En primeiro lugar, os furtivos que se dedicaban a extraer a vieira non eran exactamente furtivos. Quero dicir que non desenvolvían o seu labor ás agachadas, que é como os dicionarios definen tanto o adxectivo como o substantivo “furtivo”. O desembarco das vieiras faise ou facíase tan ás agachadas como se fixo oi de Normandía. En segundo lugar os comercializadores, auténticos especialistas –nesta caso moito máis que a media do sector- en mercar por dez e vender por cen. En terceiro, e máis importante, as vítimas. As vítimas, segundo os seus compañeiros: non os clientes que papaban as vieiras frescas distribuídas por xentes non menos frescas, senón os restauradores.

Eu non sei se a culpa é da Administración, que ten a ben informar, cuns anuncios ben bonitos nos que se ve un vaso posto do revés cheo de peixes, de que ten un plan acuícola, cousa que nin lle vai nin lle vén ó público, pero non informa nin ó público nin ós hostaleiros que as vieiras frescas non se poden consumir. Ou dos restauradores, que viven felices na ignorancia desa prohibición. A maior parte dos que teñen un prestixio, segundo as manifestacións dos voceiros do gremio. Imaxino a que se montaría aquí con ese criterio profesional se deramos en consumir o peixe globo, o que os xaponeses chaman fugu e mátanse por comelo, e mesmo morren se o comen se o cociñeiro non é un experto en elaboralo sen quitarlle o potente veleno que contén (afortunadamente para a seguridade alimentaria, alí os chefs próbano antes diante dos clientes).

Así que se as cousas están como parecen, a única maneira de estar medianamente seguros de que o que comes non che vai afectar, ademais de á carteira, á memoria, e que coa conta che axunten o certificado de sanidade correspondente. Ou frecuentar tascas de menos fuste, onde cando lles preguntes polo xénero, que se é do pincho, ou da ría, che contesten: “son de toda confianza: son escocesas e levan conxeladas polo menos desde que Fraga era presidente”.

(La Opinión/Faro de Vigo, 13 de setembro de 2008)