(by Vendell)
(by Xosé Mexuto)
Dúas magníficas, sinxelas -e coñecidas- explicacións da crise
31 Venres Oct 2008
Posted in Xeral
Monthly Archives: Outubro 2008
Nai non hai máis ca unha (española)
30 Xoves Oct 2008
Posted in Kinopravda
Trucaxes
27 Luns Oct 2008
Posted in Si home si
Once persoas, de momento, están implicadas en Santiago no caso dos contakilómetros trucados, acusadas ter dado gato por lebre, ou máis exactamente por ter vendido gatos vellos e baqueteados como se fosen lebres de potencia e rodadura do trinque. O único que pasou polo cárcere é o autor da milagre da redución estético-mecánica, o alemán, Johan Grimn mentres que o resto dos investigados xudicialmente son a crema –e polo que din a punta o iceberg- dos concesionarios de coches de Compostela. O sector da segunda man e a política norteamericana teñen dúas cousas en común. Unha a popular frase electoral “compraríalle a este home un coche usado?” e outra que nos dous casos se produce unha suspensión da credibilidade, unha convención asumida entre vendedores/políticos e clientes/electores: vostede dígame o que queira que eu créolle a metade.
Felicidades, Agustín!
23 Xoves Oct 2008
Posted in Xeral
Eu aprecio a todos por igual, pero hoxe espeto un pao na terra, como dicía Virginia Woolf, para recordar o día en que un seguidor deste blog (máis ben un lurker) , Agustín Fernández Paz, acada o Premio Nacional de Literatura Infantil e Xuvenil. Non é sen tempo o galardón, pero cravo o pao tamén porque é dos homes máis sinxelos, amables e sabios que teño coñecido, aínda que sexa coñecido ben pouco. Póñame na lista de apertas, xefe.
¿Todo polos votos?
23 Xoves Oct 2008
Posted in El País
Etiquetas
Sobre o que algúns están dispostos a facer, e fan, para arrabuñar uns votos
Fuxan os Ventos
20 Luns Oct 2008
Posted in Non sei eu..., Xeral
Comezarei por unha declaración de principios: Eu son esencialmente un roqueiro, e podo vibrar co pop. Non comparto o folk riba dun escenario. Non concibo a canción popular fóra das tascas e dos sitios onde se inventou (esas interminables probas de son para instrumentos feitos para tocar sen amplificación), non me gusta polo xeral o folk evolucionado ou como se chame. Pero asistín ó concerto de Fuxan, por amistade, por curiosidade e porque me interesou o que escoitei nun ensaio. E emocionoume. Quizais porque teñen himnos que herdei como xeneracionais, ou cantos a unha época que na deles xa esmorecía e da que eu tiña recordos da infancia, esa idade media que aínda presenciamos os da miña época que tiñamos raíces na aldea. Pois iso e máis nada. Que me gustou.
Inchando cadelos (nunca deixes que a realidade che destrague unha reportaxe)
15 Mércores Oct 2008
Posted in Matrix Press
Etiquetas
Hoxe vivín unha experiencia especialmente esferolítica, dentro do esperpento que está infectando esta profesión. Tiven que cubrir en Lugo o que en teoría era un veciño atrincheirado no seu piso, que ameazaba voar coas bombonas de gas se o desaloxaban, o que provocou que os veciños foron durmir fóra do edificio. O tipo, segundo o publicado -recollido de referencias veciñais, sen contrastar con el- era un individuo de conducta excéntrica -dáballe de comer ás pombas desde a casa, facía pola ventá laces coa cana de pescar e en ocasións andaba espido, supoño que pola casa-. Non era un caso de -especial- inxustiza social: non era o desafiuzamento dunha familia á que lle embargan a vivenda, como debe suceder ançónimamente a diario, e máis que vai pasar, senón que ía ser desaloxado a instancias dunha irmá, propietaria do piso.
Eu agardaba un cordón policial, un negociador con megáfono tentando convencer a un tipo fóra de si berrando pola ventá. A única atracción foi a que fomos convocando os medios cos nosos ires e vires. Ás 12 era a hora H do día D. Unha veciña que estaba de parte del -“habían desaloxar a autros, como a miña veciña de abaixo, que me deixa a roupa negra coa saída do gas”- díxonos que o candidato a quedar sen piso -nun edificio máis que potable- saíra media hora antes, posiblemente a vender castañas. Apareceu o cerralleiro -“o meu é descerrajar, e logo cambiar as pechaduras… Ah?, que non está?, pois mellor”- subiu acompañado da policía local e o actuario xudicial ou como se chame, e santas pascuas. Non me puiden quedar a agardar se volvía o desaloxado e ver como reaccionaba. Logo entereime -enterámonos- que todo xurdira dun ruxe-ruxe veciñal sobre as posibles ameazas do home, que medrou ata que tres familias colleran medo e foran durmir a casas de quen puideron, e chegou a oídos dalgún sagaz gacetillero.
A próxima vez que a min se me escape algo tipo “como me volva tocar as bólas X (por exemplo un xefe) voulle poñer unha bomba lapa no coche”, espero que non haxa sagaces nos arredores que acaben provocando o desaloxo do aparcamento da empresa e a intervención dos TEDAX.
O debate Della Rovere
13 Luns Oct 2008
Posted in Si home si
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:”Tabla normal”;
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-parent:””;
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin:0cm;
mso-para-margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:10.0pt;
font-family:”Times New Roman”;}
En 1959 Roberto Rossellini dirixiu El general Della Rovere,protagonizada por Vittorio De Sica. Estaba, como se di agora, baseada en feitos reais. Os nazis que tiñan a Italia collida do pescozo coa axuda de Mussolini, convenceron a un preso común, un ladrón pillabán de pouca monta, de que se fixese pasar no cárcere polo xeneral Della Rovere, un militar monárquico, mito da resistencia antifascista, e lles fixese de espía. O pillabán, De Sica, acepta e vaise metendo no papel, axudado polo recoñecemento que recibe dos outros presos. Tanto se mete, que acaba adoptando o carácter firme e as posturas políticas que serían propias da personaxe suplantada. Consecuentemente, os alemáns fusílano. Para os que non seguiron o debate do estado da autonomía, e máis os que escoitaron falar del e mesmo aqueles que viron cachos, teñen nesta sinopse unha mostra do que pasou, ou máis ben de como rematou, porque o debate en si, a altura que tivo foi a de Torrente 2, pero sen chistes.
Os cidadáns que querían ver o tren
09 Xoves Oct 2008
Posted in El País
Etiquetas
Contra o AVE (máis ou menos). Con dous vagóns.
Cuestións de confianza
08 Mércores Oct 2008
Posted in Si home si
O da confianza é un intríngulis. Mesmo aqueles ilustrados do século XVII que tiñan sentencias para todo non se aclaran. “Engánanos máis veces a desconfianza que a confianza”, dicía o francés Cardeal de Retz, que ademais de cardeal foi escritor e político. “A confianza é a nai do descoido”, escribiu aquí, pola mesma época, Baltasar Gracián, que a maiores de escritor era cura. Se nin eles, coetáneos e correlixionarios non se poñían de acordo, é obvio que confianza é algo subxectivo, e polo tanto, calquera se fía, ou fíase quen quere. Eu non teño claro se ter confianza en moitos asuntos: no da auga da contorna coruñesa, no da solidez financeira española ou no da culpabilidade dunha parella que matou a golpes á filla dela, para que vexan a amplitude do meu catálogo de inseguridades.
