Advertencia previa: esta columna pode ferir gravemente a súa susceptibilidade se é veciño, sobre todo propietario recente e hipotecado, dun deses edificios novos chapados en pedra e con balcóns de forxado negro. As consecuencias nese caso poden ir desde: 1.Caer nunha grave depresión. 2. Deixarse levar polo impulso de mandar unha carta ó director esixindo que prescinda inmediatamente de colaboradores coma min que atentan contra os sentimentos dos lectores. 3. Que experimente un desexo irrefreable de dicirme á cara o que pensa de min ou partirma directamente. Se non fai caso desta advertencia e como consecuencia diso se ve afectado por algunha destas patoloxías, rogaría que a súa orde de preferencias fose precisamente o indicado: 1, 2 e 3. Que conste que o avisei. Procedo.
O outro día fun a casa dun amigo que se acababa de mudar a un piso novo, construído no que no hai moito era un extrarradio relativo e agora se valora como unha zona céntrica posto que se dá chegado andando, poñéndose, a sitios coñecidos. O portal era o máis parecido que vin ós clubs nocturnos que saen nas películas de serie negra, pero en color: espellos, plantas, mármores, espazos enormes cheos de recunchos e luces que non aluman. Soamente faltaba a moza semivestida que vende tabaco nunha bandexa, porque música había. Non era jazz, precisamente, senón unha música desas inidentificables pensadas para que agrade a todo o mundo e o que conseguen é non gustarlle a ninguén en concreto. Unicamente deixar constancia de que se escoita unha música. O tranganillo acompañoume mentres me perdía polos recunchos, enganado polos espellos, fascinado pola combinación de plateado/dourado/metacrilato das fileiras de buzóns, ata que atopei o ascensor. Subiu comigo (o tranganillo) nel e non me deu acougo siquera no descansillo. “Non a apagan ata as 12 da noite”, díxome o meu amigo cando pechou a porta, sen que eu necesitara explicarlle por que traía a cara que traía.
O fío musical -máis ben carrete- é un exemplo e sobre todo un símbolo de algo evidente que non entendo. Entendo que os tanatorios -a arquitectura máis semellante ó que vin- derivaran a esa tipoloxía pola necesidade de crear de cero un deseño que combinara o uso popular co luxo aparente. Pero ese era un edificio caro, así que, en realidade, hai tanta xente con cartos e o gusto estragado? Esa combinación de ferraxes imitación verxa do Palacio de Oriente, pedra pulida e latón figurando bronce que preside o conxunto é o obxecto de desexo das novas clases altas, ou os novos ricos, ademais de novos, son lexión? Iso no que respecta ós propietarios. No que incumbe ós arquitectos que perpetran ese mestura de espazos para vivir que recordan os de morrer, vénse obrigado a asinar os proxectos a gusto do cliente porque hai que comer e logo danse á bebida ou ós estupefacientes, ata ir collendo callo, como supoño que fan os que fan autopsias? Ou quizais, a causa dalgunha mutación ou unha malformación profesional, hainos especializados nese tipo de gusto? O caso é que Galicia xa está a facer unha achega cultural máis, despois do Camiño de Santiago e as cantigas de amigo e maldicer, ó panorama mundial, e nun sector no que non había demasiadas novidades desde os faraóns: a arquitectura tanatoria.
(Faro de Vigo/La Opinión, sábado, 6 de decembro de 08)
Eso es porque todavía no tenéis un IKEA en Coruña. En el Far East peninsular los tanatorios son de estilo zen. Casi da corte llorar. Paciencia, que todo llegará.
Sóltanos da Zapateira e logo andan por ai construíndo “nícharos”, si señor. Pero é que saíndo a dar un paseiño fóra das cidades non hai máis que ver o gusto que temos polo fermoso (ladrillo visto, columnas de canalón, somier como fechamento de finca) para entender que ás cidades chegue esa onda. Mesmo para sustituir edificios que eran fermosos, de galerías, modernistas, tanto ten. A arte tanatoria mola, é así.
1# Benvingut, AlbertU! Non creo que o problema sexa entre fornecer en Ikea ou en Moblerone. Ten algo máis que ver con perder as esencias constructivas e non ter recambio
Mire, non se meta cos tanatorios. En moitos vilas, o tanatorio é unha das empresas máis importantes. Desde logo, os novos tanatorios contribúen, coa súa arquitectura moderna, a embellecer viliñas que por outra parte carecen de calquera outro atractivo. Recíbennos co agarimo de letreiros de grosas letras (T A N A T O R I O) e moitas veces son o único sitio con calefacción da contorna, e hai caramelos para os cativos. Panélanos de arriba a abaixo con ricas madeiras e espellos. O chans de baldosín non deixan de ter moita graza. Asentos de coiro, inevitablemente negro, nada de escai, pardiez. Como consultas de estomatólogo. Eu, se lles digo a verdade, viviría nun. Son moito mellores, quiá, que o centro de saúde, eses pendellos.
Estoy de acuerdo con Swann. En el último tanatorio en el que estuve (sólo de visita), en Palafrugell, hasta había una pequeña biblioteca con libros adecuados para enfrentarse a una pérdida y no todo eran manuales de autoayuda: me quedé con ganas de leer alguno.
O curioso é que este pastiche que describe “Si home si” está deseñado, asinado e mandado por un arquitecto como é debido, con título e todo, dado de alta no COAG…
Se estes son os arquitectos que temos, ¿como pretender que os paisanos receben o tixolo á vista e adecenten dunha puta vez o exterior da casa? O feísmo urbanístico en Galicia é cousa de todos, tamén dos teóricamente chamados a defender o gusto.
POr certo… ¿non era a Casa do Lago inhabitábel para os seus inquilinos? ¿E non seguía a ser unha meca de peregrinación para os arguitectos? ¿Se cadra o problema non está na non-educación dos paisanos, senon na “desconstrución pedante” dos arquitectos.
(Téñolles teima, confésoo. Se cadra é porque vivo nunha casa en Galicia, deseñada por un arquitecto de aquí, e visada polo COAG, pola Xunta, e pola nai que os pariu a todos, ¡e teño pingueiras! ¿Será que non lles informaron que en Galicia chove?)