Se están lendo isto -ademais de por unha deferencia súa e pola dos directores dos periódicos nos que se reproduce en papel, que nos dous casos agradezo- é pola existencia dun trebello chamado módem usb, que sirve para conectar a internet o ordenador portátil que cargo aló onde eu vaia. Ben, se non existira, leríano igual, porque antes de telo, en épocas de trashumancia estival coma estas nas que abandono a seguridade da conexión da miña casa, apañábame conectándome a través do teléfono móbil (circunstancia que hai uns veraos me proporcionou un desgusto de 600 e pico de euros), ou usando o teléfono fixo de toda a vida das casas ás que ía (coa amable resignación do resto dos habitantes), ou me desprazaba a un cíber. Que por min non quedaba, vamos. Pero este verao decidinme, a maiores de deixar unha desas barbas que unha miña cuñada chama “tocinera”, facerme cun módem usb. Nunca tal fixera (o do módem, o da barba vai en gustos).
O asunto do tal módem, caso de que sexa de tarxeta como o meu, funciona do seguinte xeito: primeiro cómprase o trebello, que xa vén cun bono para os primeiros usos, e logo hai que recargalo de cartos, e con eses cartos mercar máis bonos. A razón de por qué se diferencian os cartos dos bonos escapóuseme nun primeiro momento, ata que ben vin cal era, ou polo menos a quen beneficiaba esa diferenza. O caso é que ben pronto consumín ese primeiro bono, e tiven que recargar o meu saldo, e encargar máis bonos. O de recargar faise por teléfono, en caixeiros ou nas tendas, non hai máis que facilidades. Logo hai que mandar un sms para encargar o bono. Ao recargar, dinche que che han mandar un sms de comprobación. Como non chegaba, chamei a atención ao cliente. Xa saben o proceso: primeiro un tranganillo, unha desas músicas pretendidamente animosas que non pasan de infantís (“nana-nanana-nanara-naná”) e logo unha máquina faiche unha serie de preguntas ata que atina coa gravación que che ten que poñer. Como o meu era o que eles chaman “unha incidencia”, agardei -“nana-nanana”-, e cando me saíu o axente operador, conteille o caso. Entendeume daquela maneira, porque o que me fixo foi outra recarga a maiores. Mandei o sms para o bono, e seguín ao meu, que é gastar conexión.
De alí a uns días, o trebello rateaba. Chamei o servizo de etc. -“nana-nanana”-. Da liña do cliente pasáronme á técnica -“nana-nanana”-e de alí á dos modems, ou ao revés. O caso é que me dixeron que tiña que baixar o software do trebello da súa páxina. Claro, pero para iso necesito o trebello. Un momento, por favor -“nana-nanana”-. Que podía ir ás tendas máis próximas, a que mo baixaran eles. Fun –ás dúas relativamente próximas- e dixéronme que eles só vendían trebellos, nada de baixar nada. Fun á casa dunha amiga, a baixar o programa pola miña conta, e resultou ter un trebello idéntico, ao que lle puiden coller o software. Proba conseguida. Amañado. Ata o día seguinte. Atención ao cliente -“nana-nanana”-. Xa estabamos en agosto, e ata as gravacións estaban de vacacións, porque a metade nin se escoitaban. Empecei a berrarlle ao teléfono pasando de “diga uno o diga dos”, ata que me saíu un axente. Conteille o caso. Pasoume a outro departamento -“nana-nanana”-, e de alí a outro, e sucesivos. Debín pasar por todos os servizos da empresa operadora. Escoitei todos os acentos posibles do idioma castelán. Ao final, resultou que nunca subscribira bono ningún, que os sms que transportaba a súa propia empresa non chegaran, ou que os axentes que atendían os seus propios servizos non fixeran as cousas como debían. O caso é que gastara xa toda a pasta recargada, como se usara o móbil e non o módem.
Se o volvín recargar, é por vostedes. Se non cambiei de operador, é porque como me dixo nas festas da aldea un veciño que é un cargo medio doutra compañía: “podes cambiar de muiñeiro, pero non de ladrón”.
(La Opinión de A Coruña/Faro de Vigo, sábado 15 de agosto de 09)
Agradecida e emocionada polas molestias que se tomou. Cambie de muiñeiro, que joder jódelles. Ou outro día chamoume a telefónica, da que me dera de baixa co móbil porque na vida me deron un triste teléfono, que só pedía cando o meu pedía papas, e non pedía nada especial. O caso, díxenlles que nin de coña volvía a Movistar porque nunca tanto me sentín ignorada. E non vexas que ben adestrado estaba o operador con acento latino, que me quería meter un móbil polos ollos. “Dígamne cual quiere usted, señorita”? Pero o meu orgullo acabou dicíndolle que non insistira que comigo non tiñan nada que facer. Pero polo menos quedei convencida de que lle jodía máis a movistar non recuperar un cliente que eu non conseguir un móbil novo. En fin, que quen acabou perdendo seguramente fun eu, pero éche o que hai.
Home, iso dos bonos posiblemente non foi a mellor solución, pois agora hai varias OMV que ofertan accesos 3G mediante contrato sen compromiso de permanencia, polo que así non gastas máis de 25 euros/mes e non tes que andar pendente de recargas nin de controlar o tráfico de datos (cando pasas de 5 Gb de transferencia, baixan a velocidade, pero non tes que pasar por caixa). Cando remata o verán, daste de baixa (¡incluso vía web!) e morreu o conto. Vaia, que se non pon facilidades Telefónica/Movistar, hai outras compañías que si as poñen.
Así, en privado, o meu operador é Vodafone, e non cambio para non caer en Movistar. Pensei que o do prepago/volume se me axeitaba máis, porque son usuario de modem usb no verao, pero fóra del tamén un fin de semana que outro.
Nada,nada,non se me aburguese sHs,a un cibercafé.Os medios de producción ,de propiedade pública todos.Que perigo,seghuro que nun ciber ocúrrenselle aínda máis contos…
Pero aínda hai ciber(s)? Onde?
A última vez que usei un foi en Baiona. E nun dos bares da Compañía en Monforte, teñen un par de ordenadores xunto á mesa de billar (si, aínda hai tamén)
Eu sonlle máis de parasitar wifis (abertas, naturalemente, nada de romper candados), que de momento vaime dando para vicios.
O que lle quería comentar é que, se algún día se farta de falar con computadoras, a técnica que me explicou unha amable comercial da miña operadora consiste en dicir algo inintelixible varias veces, co cal automáticamente se rompe o protocolo e pasan a modo “manual”, é dicir, a que te atenda un humano, se é que iso serve de algo.
Iso foi máis ou menos o que fixen cando -como dicía a miña avoa- me relaxei -nada que ver con “relajar”- e empecei a berrar. Que se me puxo alguén. Pero non serviu de moito.
A min unha vez, facendo unha consulta sobre un ploter HP acabóuseme poñendo unha ghicha de holanda que chapurreaba algo parecido ao esperanto. Ditandolle eu os datos da incidencia para que tomara nota, o problema veu primeiro co nome do contacto de aqui (muñoz) e acabouse de foder cando lle dixen a cidade :-). ao final cambiei de ploter.
Ui,suroeste,na Coruña temos un fato deles.Será que á sociedade do benestar aínda quédalle moito…
E ben bonito o seu blog,por certo.(Claro que para comer,Lugo e Éche o que hai)