Se están lendo isto -ademais de por unha deferencia súa e pola dos directores dos periódicos nos que se reproduce en papel, que nos dous casos agradezo- é pola existencia dun trebello chamado módem usb, que sirve para conectar a internet o ordenador portátil que cargo aló onde eu vaia. Ben, se non existira, leríano igual, porque antes de telo, en épocas de trashumancia estival coma estas nas que abandono a seguridade da conexión da miña casa, apañábame conectándome a través do teléfono móbil (circunstancia que hai uns veraos me proporcionou un desgusto de 600 e pico de euros), ou usando o teléfono fixo de toda a vida das casas ás que ía (coa amable resignación do resto dos habitantes), ou me desprazaba a un cíber. Que por min non quedaba, vamos. Pero este verao decidinme, a maiores de deixar unha desas barbas que unha miña cuñada chama “tocinera”, facerme cun módem usb. Nunca tal fixera (o do módem, o da barba vai en gustos).

O asunto do tal módem, caso de que sexa de tarxeta como o meu, funciona do seguinte xeito: primeiro cómprase o trebello, que xa vén cun bono para os primeiros usos, e logo hai que recargalo de cartos, e con eses cartos mercar máis bonos. A razón de por qué se diferencian os cartos dos bonos escapóuseme nun primeiro momento, ata que ben vin cal era, ou polo menos a quen beneficiaba esa diferenza. O caso é que ben pronto consumín ese primeiro bono, e tiven que recargar o meu saldo, e encargar máis bonos. O de recargar faise por teléfono, en caixeiros ou nas tendas, non hai máis que facilidades. Logo hai que mandar un sms para encargar o bono. Ao recargar, dinche que che han mandar un sms de comprobación. Como non chegaba, chamei a atención ao cliente. Xa saben o proceso: primeiro un tranganillo, unha desas músicas pretendidamente animosas que non pasan de infantís (“nana-nanana-nanara-naná”) e logo unha máquina faiche unha serie de preguntas ata que atina coa gravación que che ten que poñer. Como o meu era o que eles chaman “unha incidencia”, agardei -“nana-nanana”-, e cando me saíu o axente operador, conteille o caso. Entendeume daquela maneira, porque o que me fixo foi outra recarga a maiores. Mandei o sms para o bono, e seguín ao meu, que é gastar conexión.

De alí a uns días, o trebello rateaba. Chamei o servizo de etc. -“nana-nanana”-. Da liña do cliente pasáronme á técnica -“nana-nanana”-e de alí á dos modems, ou ao revés. O caso é que me dixeron que tiña que baixar o software do trebello da súa páxina. Claro, pero para iso necesito o trebello. Un momento, por favor -“nana-nanana”-. Que podía ir ás tendas máis próximas, a que mo baixaran eles. Fun –ás dúas relativamente próximas- e dixéronme que eles só vendían trebellos, nada de baixar nada. Fun á casa dunha amiga, a baixar o programa pola miña conta, e resultou ter un trebello idéntico, ao que lle puiden coller o software. Proba conseguida. Amañado. Ata o día seguinte. Atención ao cliente -“nana-nanana”-. Xa estabamos en agosto, e ata as gravacións estaban de vacacións, porque a metade nin se escoitaban. Empecei a berrarlle ao teléfono pasando de “diga uno o diga dos”, ata que me saíu un axente. Conteille o caso. Pasoume a outro departamento -“nana-nanana”-, e de alí a outro, e sucesivos. Debín pasar por todos os servizos da empresa operadora. Escoitei todos os acentos posibles do idioma castelán. Ao final, resultou que nunca subscribira bono ningún, que os sms que transportaba a súa propia empresa non chegaran, ou que os axentes que atendían os seus propios servizos non fixeran as cousas como debían. O caso é que gastara xa toda a pasta recargada, como se usara o móbil e non o módem.

Se o volvín recargar, é por vostedes. Se non cambiei de operador, é porque como me dixo nas festas da aldea un veciño que é un cargo medio doutra compañía: “podes cambiar de muiñeiro, pero non de ladrón”.

(La Opinión de A Coruña/Faro de Vigo, sábado 15 de agosto de 09)