Xa sei que podería telo dito antes, e non cando agosto espernexa, pero caso tampouco me ían facer ningún se o escribira a mediados de maio. Porque esta non é unha columna de denuncia, nin de crítica, nin nada diso: é de tendencia. Ou de sentencia. De ditaminar o que está in e o que está out nos estíos do milenio que nos ocupa. Así que non diga boh!, e bote man das tesoiras (ou da pestana de marcadores, se le en dixital) e recorte isto para o ano que vén.
Ante todo está o asunto do tempo. Do tempo meteorolóxico. Non teño nin idea de cómo vai ser o vindeiro ano, pero tampouco sabelo con bastante aproximación este verán nos serviu de moito. Ou sexa que probablemente choverá, irá un calor do demo e haberá unhas noites tan boas como para pagar por elas, e quizais todo xunto nunha mesma semana. Ante esta circunstancia, o normal é queixarse. Ou máis ben irse queixando: que non dá chegado o verán, que xa que tardou en vir tampouco fai falta agora que se esforce tanto e queime como un forno.
Pois ben: queixarse do tempo é rotundamente vulgar e out. Soamente é desculpable, aínda que non aceptable, como recurso conversacional extremo, ou para quen estea nunha destas circunstancias: ou é un hostaleiro pouco imaxinativo, ou un veraneante que está a pagar unha millonada por un apartamento no que non se lle remexe a familia. E aínda así, poden queixarse con matices, porque quen queira asegurarse sol, sexa hostaleiro ou veraneante, que vaia a Canarias a aturar alemáns, ou a Exipto a ver as pirámides desde o hotel. De feito, non son os foráneos os que adoitan laiarse, porque xa saben a onde veñen. Son os indíxenas, como avergoñados por non ter a dose de sol que consideran que establece o turisticamente correcto.
Ou sexa, que nada de rosmar que se chove ou deixa de chover. De entrada, porque “mal tempo” é unha cualificación moral, inaplicable á temperatura ou á humidade ambientais. O que aquí temos é versatilidade climática, e a ver se o imos entendendo, empezando polo sector turístico, da mesma forma que os escoceses aseguran que as mareas son dúas paisaxes polo prezo dunha. Esa versatilidade, a maiores, é complementaria doutra inmensa vantaxe que ofrece Galicia: a multiplicidade de escenarios, ambientes e convocatorias. Escoller un sitio a apalancarse nel quince días ou un mes ten hoxe o mesmo glamour que pasar as vacacións armado dun botixo e un pano na cabeza (quitado no caso dos segadores). O elegante é rular de acó para aló. Farto de sol?: vaia ao Naseiro de Viveiro. Escaso del?: patronais de Monforte. Séntese só?: Sanxenxo. Demasiado acompañado?: Lobios. Asistir a concertos in?: Vigo. Nostalxia da caspa?: A Coruña. Para ter esa amplitude de ofertas, noutro sitio do mundo ten que dispoñer de tanto diñeiro para viaxar como paciencia para andar acampado nos aeroportos. Aquí chega cun coche e unha rede de amizades.
Iso si, aquí tampouco libramos do omnipresente look Paquirrín (camiseta esponsorizada por algunha discoteca ou selección deportiva, pantalón pirata, canelas gordas e peludas, chanclas), pero a perfección absoluta, e mesmo a relativa, está moi, moi out.
(La Opinión de A Coruña/Faro de Vigo, sábado 22 de agosto de 09)
Si home si 
Non esqueza que, faga o tempo que faga o vindeiro verán (caian chuzos de punta ou abafemos co vento sahariano) a culpa vai ser do cámbio climático.
E, por que non, do bipartito?
eSedidió,medo méteme vostede! Primeiro métese co santiño do Petrini no seu magnífico blog e agora co cambio climático.En dúas pancadas o vexo de picnic negacionista climático con Vaclav Klaus e máis Aznar…
Ou mellor: o bipartito tivo a culpa do cambio climático….
Sr. pereiro, anda a procura de empanadas e tennas cojonudas a 100 m da súa casa…..
Ande?
Nunca o daría expresado mellor, hai uns meses tan só dixen: pero por que chamamos á choiva mal tempo? Acaso non é a auga un elemento principal/ esencial para a vida? Segundo, onde cremos que vivimos? Moito me amola que nós renegemos do noso, unha vez máis. Por outra parte, seguro que era ben ter moitas máis ofertas alternativas e lúdicas para facer en caso de choiva, e estou pensando en Asturias…
Polo demais, que cada un vista como queira, ou como poida, porque as normas do vestir imperantes nalgúns lugares apetrenan; aquí penso en Sanxenxo, hora punta, por deus, dan ganas de disfrazarse de traballador enzoufado e ir co tractor por Silgar para que se rompa ese fedor.
Moitas gracias, Patri, pero é que teño moita práctica, porque levo tempo dicindo e escribindo o mesmo todos os anos.
Panadería santa cristina, rúa de Ernesto Che Guevara, a 100 da súa casa. Non é que sexan as de Arturo, no berbés en vigo (seica pechou hai anos) pero deixanse comer, sobre todo as de encarga (berberechos, zamburiñas e ás veces xoubas). Se vai algo máis aló, toparase coa nonseiqué das abuelas, máis caras, sobre todo se ten en conta que o meghunghe ten como unha tonelada de cebola por kilo de calquera outra cousa[banner publicitario gratuíto, por cortesia de sHs]
E por silgar, en vez do tractor compriría o Caterpillar e a dinamita (para pulverizar o escombro)
Xa a merquei alí. Tamén son cliente do Forno de Bea -aínda máis alá das anteditas-, polo pan centeo, e teño ganas de encargarlle alí unha empanada de liscos, que as fan.
Quen di que non se aprende con isto de internet…¿empanada de liscos? Manda truco.
E logo? e directamente de touciño. A de centeo era de touciño, chourizo, e mesmo en tempos levou algo de pataca
Eu comín unha en valdeorras que parecía un guiso de carne dos que facía a miña nai, coas súas pataquiñas e todo, metido dentro dun bocata….
Coño, álvarez, benditos os ollos… a ver cando se deixa caer pola miña, que se botan en falta os seus comentarios rural-vigueses…
Valgame dios ¡de touciño! que repunansia. E que pola miña parroquia somos de sota, cabalo e rei, lease, xouviñas, bonito, choco e carne (istas mais ben son e para os de Bembrive ou de algun/a que casou polo monte). O que inventades por eses mundos de dios….