Xa sei que podería telo dito antes, e non cando agosto espernexa, pero caso tampouco me ían facer ningún se o escribira a mediados de maio. Porque esta non é unha columna de denuncia, nin de crítica, nin nada diso: é de tendencia. Ou de sentencia. De ditaminar o que está in e o que está out nos estíos do milenio que nos ocupa. Así que non diga boh!, e bote man das tesoiras (ou da pestana de marcadores, se le en dixital) e recorte isto para o ano que vén.

Ante todo está o asunto do tempo. Do tempo meteorolóxico. Non teño nin idea de cómo vai ser o vindeiro ano, pero tampouco sabelo con bastante aproximación este verán nos serviu de moito. Ou sexa que probablemente choverá, irá un calor do demo e haberá unhas noites tan boas como para pagar por elas, e quizais todo xunto nunha mesma semana. Ante esta circunstancia, o normal é queixarse. Ou máis ben irse queixando: que non dá chegado o verán, que xa que tardou en vir tampouco fai falta agora que se esforce tanto e queime como un forno.

Pois ben: queixarse do tempo é rotundamente vulgar e out. Soamente é desculpable, aínda que non aceptable, como recurso conversacional extremo, ou para quen estea nunha destas circunstancias: ou é un hostaleiro pouco imaxinativo, ou un veraneante que está a pagar unha millonada por un apartamento no que non se lle remexe a familia. E aínda así, poden queixarse con matices, porque quen queira asegurarse sol, sexa hostaleiro ou veraneante, que vaia a Canarias a aturar alemáns, ou a Exipto a ver as pirámides desde o hotel. De feito, non son os foráneos os que adoitan laiarse, porque xa saben a onde veñen. Son os indíxenas, como avergoñados por non ter a dose de sol que consideran que establece o turisticamente correcto.

Ou sexa, que nada de rosmar que se chove ou deixa de chover. De entrada, porque “mal tempo” é unha cualificación moral, inaplicable á temperatura ou á humidade ambientais. O que aquí temos é versatilidade climática, e a ver se o imos entendendo, empezando polo sector turístico, da mesma forma que os escoceses aseguran que as mareas son dúas paisaxes polo prezo dunha. Esa versatilidade, a maiores, é complementaria doutra inmensa vantaxe que ofrece Galicia: a multiplicidade de escenarios, ambientes e convocatorias. Escoller un sitio a apalancarse nel quince días ou un mes ten hoxe o mesmo glamour que pasar as vacacións armado dun botixo e un pano na cabeza (quitado no caso dos segadores). O elegante é rular de acó para aló. Farto de sol?: vaia ao Naseiro de Viveiro. Escaso del?: patronais de Monforte. Séntese só?: Sanxenxo. Demasiado acompañado?: Lobios. Asistir a concertos in?: Vigo. Nostalxia da caspa?: A Coruña. Para ter esa amplitude de ofertas, noutro sitio do mundo ten que dispoñer de tanto diñeiro para viaxar como paciencia para andar acampado nos aeroportos. Aquí chega cun coche e unha rede de amizades.

Iso si, aquí tampouco libramos do omnipresente look Paquirrín (camiseta esponsorizada por algunha discoteca ou selección deportiva, pantalón pirata, canelas gordas e peludas, chanclas), pero a perfección absoluta, e mesmo a relativa, está moi, moi out.

(La Opinión de A Coruña/Faro de Vigo, sábado 22 de agosto de 09)