Etiquetas
Saín do cine con complexo de timado. Son un fan de Tarantino, ou máis ben funo. Reservoir Dogs e Pulp Fiction parécenme dous fitos do cine actual. Malditos bastardos paréceme unha confirmación de que no cine actual os talentos son tan inflamables como o vello nitrato de celulosa. Toda a posible credibilidade da película esváese na primeira escena. Un gandeiro francés fai de Clint Eastwood no comezo de Sin perdón. É dicir, un farrapento que realiza un traballo baixo. Soamente que ningún gandeiro francés se permitiría ter esa pinta (nin siquera un galego). E que o traballo consiste en petar cun machado nun tallo. Nin pica leña nin outra cousa. Espeta o machado e máis nada. E a casa é cuspida a de Clint, unha casoupa. E o gandeiro é gandeiro, e ten leite na casa, pero non hai cortes para as vacas.
Que dous asasinos discutan sobre hamburguesas mentras se preparan para facer o seu choio é unha maneira de dar a entender ata que punto para eles, matar é unha rotina. Sen embargo, o comezo de Malditos bastardos o que revela é a fraxilidade da película, que acaba sendo, no mellor dos casos, unha mestura fracasada de Allo, allo e Los violentos de Kelly (dous exemplos, por certo, de que as traxedias admiten sen problemas tratamento de comedia, por se non chegara To be or not to be, rodada ademais en plena traxedia). A ambientación, para quitar o chapeu (nunca mellor dito).
