A medida esa de igualar a fiscalidade das futbolistas estranxeiros que ganan máis de 600.000 euros coa dos futbolistas españois que ganan máis de 600.000 euros, é criticable por todos os lados. Por exemplo, porque se toma agora, cando a crise sigue caendo como ballón en outono –é dicir, sen trazas de que escampe en breve-, e non se tomou antes. Porque non é para tanto, xa que soamente suporá que o Estado ingrese uns 100 millóns de euros anuais, e non afecta máis que a un cento de contribuíntes. Porque é o chocolate do loro que o PSOE lle dá aos grupos de esquerda, IU e BNG, para compensar outras medidas progresistas que debería tomar e non toma. Porque as medidas fiscais necesarias non son esa miudeza, senón as que equilibren a desproporción actual de que o 70% dos ingresos do IRPF poñémolo os asalariados, que pagamos ademais de media o triplo que os empresarios. Pódenselle facer as críticas que queiran a esa decisión, quitado unha: que non é xusta.

Esa rebaixa ás fichaxes foráneas da metade do tramo impositivo que lle correspondería, do 43% ao 24%, estaba pensada, suponse, para atraer todo tipo de talentos, pero debeuna argallar o daquela presidente Aznar nun palco do Bernabeu, porque os únicos coñecidos que se acolleron a ela foron os futbolistas, de aí que lle chamen “a lei Beckham”. Colou porque daquela reinaba a impresión de que eramos ricos, porque todo o que teña que ver co fútbol comporta unha suspensión da razón e das normas, e porque en xeral, aquí cola todo. Pero en realidade, non deixaba de ser un descaro e un agravio comparativo. De entrada para os outros millonarios con pasaporte español que comparten vestiario cos privilexiados, e por esa razón, un señor tan mandado e tan de orde como Raúl está de acordo coa medida de quitarlles a rebaixa. E desde logo, éo para o resto dos contribuíntes, quitado en todo caso os multimillonarios que teñen sociedades de investimentos, que soamente tributan o 1% dos beneficios. Apálpese cada un a declaración do IRPF ou a nómina para ver que porcentaxe paga, pero aqueles que non teñan ese vicio, saiban que ese 24% dos ingresos que Cristiano Ronaldo cede a Facenda, é o mesmo tramo impositivo que lle corresponde a calquera milepicoeurista.

E a maiores, aqueles devotos que encadean responsos para que CR7 dea saído axiña do seu leito de dolor, ou pretenden bautizar ao fillo co nome de Messi, non sufran. Eses superhomes seguirán tributando como homes e mulleres correntes, porque a medida non é retroactiva, e soamente se lles aplicará aos novos, aos contratados no futuro. Para maior tranquilidade, nin sequera realmente lles afectaría, porque eses seres superiores que atesouran o talento nos pés adoitan negociar os cartos netos, e tanto lles ten se os clubs a maiores e pola súa conta cumpren ou non coas normativas, fiscais ou doutro tipo. De feito, aquí os clubs maioritariamente non as cumpren, e non pasa nada.

Ben, con algo si que cumpren, e á perfección. Nunca defraudan as expectativas. Os empresarios do asunto, a Liga de Fútbol Profesional (LFP), ameaza co que chama unha folga (e en realidade é un peche patronal). Aseguran que se o proxecto igualador vai adiante, a liga española perderá competitividade, porque medidas así hainas noutros países, e deixará de ser a mellor do mundo. Pódese dicir máis claro, pero non con máis mentiras. En Europa –nos países normais, non sei se en Eslovenia- nacionais e estranxeiros pagan o mesmo, que vai do 40 ao 50%. O de que esta é a mellor liga do mundo, ignoro cando ganou ese título, pero desde logo a hemorraxia de fichaxes non contribuíu precisamente a que fose máis competitiva, e si a que sexa máis previsible. Claro que a LFP defende o seu, aínda que sexan os seus privilexios (parte deles). Non se sabe que defende o PP, que criticou a medida, quitado que defenda o sagrado principio aquel de “de que se trata, que me opoño”. Tanto berrar que os nacionalismos provocan diferenzas de trato entre a cidadanía, e non aplauden retirar unha norma que discriminaba aos xogadores españois. Non sei onde se meten os patriotas cando se precisa deles.

O que si hai que criticar é que algo ou moito debe ir ben mal cando unha cousa que debería ser normal arma tanto rebumbio.

(Faro de Vigo/La Opinión de A Coruña, 7 de novembro de 09)