Créanme que nada me gustaría máis que escribir o contrario do que pensan que vou escribir, e facer un canto a estas entrañables datas na que as familias se xuntan para reconfortarse ao calor do lume, as lambetadas tradicionais e as bebidas espirituosas. Nas que os seres humanos somos como máis humanos, incluídos os programadores de televisión. Na que todo é alegría, ata o punto de que imos resignados, pero cun sorriso, ao cadalso económico. Gustaríame pero eu tamén teño tradicións que manter, e unha delas é a de ser rabudo.

Seguir lendo →

Unha das películas que más me impresionou de rapaz foi a que aquí se chamou Danzad, danzad, malditos, de Sydney Pollack. Pasaba nunha das maratóns de baile que se organizaron nos Estados Unidos na Gran Depresión, nas que a xente se apuntaba a bailar días enteiros, descansando únicamente uns poucos minutos porque, como lle pasaba á parella protagonista, mentres aguantaras polo menos dábanlles de comer, e se ganaban era unha axuda para saír da fame. O título orixinal, o mesmo da novela de Horace McCoy na que se inspirou, era They shoot horses, don´t they? (“Seica non matan aos cabalos?”), aínda máis demoledor, sobre todo porque era a frase final coa que o protagonista xustificaba ter matado á súa extenuada parella de concurso. O outro día tiven unha sensación parecida, aínda que me apresuro a aclarar que moito menos tráxica, para que non me acusen de sensacionalismo.

Seguir lendo →