A infamia do asalto israelí á flota de barcos que pretendía levar axuda humanitaria a Gaza, bloqueada desde hai catro anos, é unha demostración máis de que o peor dos conflitos, sobre todo dos armados e aínda máis dos que se alongan no tempo, non é soamente que morre xente: é que envilece a situación e fai peores aos sobrevivintes. Israel comezou sendo a única democracia na zona, un refuxio de progreso para xente perseguida longo tempo. O malo é que se fixo botando a un lado aos que alí estaban, que eran precisamente do máis civilizado da contorna, en comparación sobre todo cos seus veciños, sometidos a ditaduras políticas ou relixiosas. Despois de anos de loita e de milleiros de mortos en ningún dos lados a xente vive mellor nin máis tranquila, e nos dous estase impoñendo a marchas forzadas o fanatismo. O que foi un pobo civilizado é agora un estado que, grazas á impunidade que lle dan os seus aliados, fundamentalmente EEUU,  masacra  todo o que quere ou o que pode á poboación civil palestina, reforzando de paso aos máis extremistas dos seus inimigos.

O caso de Gaza é paradigmático. Alí, cando houbo eleccións, ganou Hamás, os que Israel e Occidente non querían (nin eu, se me preguntan). Hamás é un grupo considerado terrorista (e responsable de graves violacións aos dereitos humanos), pero na política es terrorista mentres non ganas (terroristas ou bandidos eran os guerrilleiros españois contra a invasión napoleónica, os norteamericanos que querían a independencia da Coroa inglesa e os mesmos israelís que loitaban por un estado en Palestina). Se ganas, pasas a ser un pai da patria. Como Hamás ganou as eleccións, en lugar de deixalos cocer na súa propia xestión, a ver se respondía ás expectativas do electorado, Israel decidiu castigar ao electorado, bloqueándoo ou bombardeándoo. E meténdose nunha espiral na que calquera acción se converte en traxedia, se busque ou non.

O ataque á “flotilla da liberdade” foi unha desas decisións. Segundo a xornalista hebrea Jana Beris, o responsable da Mariña israelí, o xeneral Eliezer Marom, instruíu aos militares antes do ataque: “A nosa intención non é chocar con ninguén nin mancar a ninguén. Non entren en conflitos nin discusións. Non reaccionen se lles cuspen, nin a insultos, nin se lles tiran un cigarro. Non entren neso”. Practicamente só temos as imaxes facilitadas polo Ministerio de Defensa de Israel, que para iso confiscaron móbiles e cámaras aos viaxeiros, pese a estar en augas internacionais, pero está claro que os asaltantes non fixeron demasiado caso desa orde, se é que se chegou a dar. Se no Mavi Marmara ían, como aseguraban os israelís, unha chea de activistas islámicos, de Hamás, de Al Qaeda e de Spectra, agachados entre xente como o escritor Henning Mankell, a premio Nobel da Paz 1976 Mairead McGuire, e parlamentarios de varios países, como mandan a catro soldados a descolgarse cunhas cordas no medio deses fanáticos ávidos de sangue? E por que hai tamén activistas feridos noutros barcos onde non houbo resistencia?

A xustificación do ataque feita por Benjamin Netanyahu, (“Lamentablemente, neste intercambio, polo menos dez persoas morreron”) é aínda menos cínica ca este titular dun xornal español: “Nueve activistas pro Hamas mueren cuando intentaban impedir violentamente el abordaje de su buque”. Netanyahu está afeito a considerar “intercambio” a loita de paus contra fusís, pero gustaríame ver a interpretación do xornal se os asaltados fosen mariñeiros e os asaltantes, piratas somalís. Os argumentos, e a exhibición dos tirapedras atopados (o modelo que hai nas tendas de souvenirs, por certo) e das bólas de xogar ao guá, recordan aqueles que empregaba o franquismo, cando os manifestantes voaban para apañar as balas que a policía disparaba ao aire.

As consecuencias inmediatas, de momento, foron que Netanyahu tivera que suspender unha viaxe a EEUU (e Aznar a presentación en París de Friends of Israel Initiative, un grupo proisraelí, facción dura), que EEUU tivera que templar gaitas na ONU outra vez e que Turquía deixe de ser o único aliado que tiña Israel na zona. Pero a medio e longo prazo serán que aumentarán as mortes, progresarán os fanatismos e cada vez todos tomarán peores decisións.

(Faro de Vigo,2/6/10- La Opinión A Coruña, 5/6/10)