Etiquetas
As cousas como son (ou como me parecen), ou Facendo Amigos (3, de momento)
The BNG Horror Show
01 Xoves Xul 2010
Posted in El País
A %d blogueros les gusta esto:
01 Xoves Xul 2010
Posted in El País
Etiquetas
As cousas como son (ou como me parecen), ou Facendo Amigos (3, de momento)
Gústame todo canto escribiches. Parece que aos militantes non lles importan os posibles votantes do BNG, senón a loita na sua propia organización con tal de sentar o cu na silla axeitada.
Polo que se ve en sitios como Chuza! algúns militantes es canto len algo co que non están de acordo, sacan a máquina de decretar anatema. E outros ata teñen medo de significarse mesmo en sitios tan inocuos como o facebook.
Como iremos en política, que un noveloperiodista e un matefilósofo teñen que poñer os puntos onde deixen poñelos.
Xa hai moito tempo que ficou clara unha cousa: nos partidos (chamados) de esquerda, achegánse demasiado o concepto ser militante e ser militar.
Moi boa análise, Sr Pereiro. Só unha matización (moi persoal, pode que estea equivocado): no caso do BNG a orde correcta das cousas parece ser “lea interna” => “non aplicarse cara fóra”, non a inversa. A orde dos factores ás veces é importante…
E logo como habería que facer Sr. Pereiro. Se o sistema PP e PSOE non lle vale, o do BNG, que é o único democrático, tampouco. Entón, cal é o sistema mellor? Explíquese. Porque dar leccións desde o púlpito daos ata un cura chusquero.
Ata onde eu sei, nas “democracias” occidentais, os militantes elixen aos seus candidatos dos seus respectivos partidos. Non é?
E por certo, neste proceso interno e democrático que acaba de pasar o BNG, todos os candidatos (tanto os da U e como os da G) fixeron propostas para a cidadanía. Que pasa?, que xornalistas, como vostede, gustan máis de subliñar o “horror show”, como titulas no artigo, no canto das propostas que fixeron os candidatos.
Creo que é un gran artigo. De entrada para pensar e reflexionar. Tamén para compartir que no Bloque prima demasiado o de quen prefire dormir tranquilo cun concelleiro na oposición que con cinco gobernando. Anque o problema electoral do BNG vai moito máis alá de como se confeccionan as listas.
Manuel: Eu non dixen que os sistemas de PP e PSOE non fosen democráticos. (Tampouco entendo a que veñen as comiñas de “democracias” occidentais. Sen ter unha excesiva fe nas súas vantaxes, as occidentais son as democracias que se coñecen). E claro que son os militantes os que escollen aos candidatos. Nos partidos maioritarios, normalmente polo método de refrendar as propostas de arriba. Noutros, polo método de botar un pulso a ver quen gana, sen reparar demasiado as veces nin nas súas cualidades, nin no que lle poda parecer ao público obxectivo. Impoñerlle, por exemplo, a lista a un candidato é mandalo a loitar cunha man atada á espalda. E os periodistas non somos tan eficaces como para silenciar ese clamor de propostas que foron as primarias do BNG nas cidades. Se pensa que o problema é a prensa, ten vostede dous problemas pero eso si, tamén unha excusa.
A maiores e en concreto, Xosé Manuel Carril penso que é un bo candidato (como puido selo Afonso Regueiro, por outro lado), pero aparecerá innecesariamente lastrado como o candidato dunha parte do Bloque, porque é así como o vendeu a propia organización, empeñada en que os candidatos representen AO Bloque, e non Á PROPOSTA QUE O BLOQUE TEN para a cidadanía. Que non é exactamente o mesmo. Por se lle sirve de acalaración, o eurodeputado de ERC non é siquera militante de ERC. Escollérono porque consideraron que a persoa idónea, non o afiliado mellor situado.
Non sei se isto podese imitar a unha asamblea virtual, onde ler con calma o que se escoita e pensar con calma o que se vai dir, ten as súas avantaxes (respecto da real, semiclandestina ou “en democracia”, deixando de lado as clandestinas, especiais “per se”).
E permítome un sorriso sobre os procesos democráticos nos partidos de esquerdas (nos de dereitas xa non ten sentido falar de democracia, por ser sinxelas agrupacións electorais e “rien de plus”).
E unha última opinión sobre o uso das comillas. A democracia non naceu en Atenas, naceu na primeira fábrica, barrio ou parroquia onde sen distinción de sexo, orixe, capacidade económica…votouse unha proposta e elixiuse un representante (e digo representante, non “representante”).
Sinto a longura, pero o Albinoni invita a tomarse o café co calma (outra avantaxe deste tipo de “asamblea”).
Señor Pereiro, é vostede un brando: se eu tivera a metade de audiencia que vostede -e alguén chuzara o meu blog, que non o fan, obviamente- ía bater o record de comentarios insultantes. Claro que entendo que vostede é escravo da súa posición institucional no eido corporativo e da xestión do -como lle chaman? ah, si- crowdsourcing.
Teño que recoñecer que en chuza xa tiña un par de faltadas redactadas, pero acabeinas borrando. Que razoas a argumentos como “o artigo é lixo”? E ti máis?
A min dame a impresion que a UPG e un partido de escaso debate ideoloxico e de ningunha aplicacion practica das conclusions dese debate.E por iso que a sua unica virtualidade e apanar poder,ben para os seus militantes ou para xente agradecida.
Unha cousa asi como xente do Opus entregada ao porno pero que seguen coas estampas de Escriba e entrando no Goberno.
Debo dicirlle a Xaquin que tamén me gustou moito o de matefilosófico (ou metafilosófico, se é o que quería dicir, que me vale tamén) se o dicía por min.
Só clarar que, respetando completamente as capacidades filosóficas do vagalumecangas, o de matemático e filósofo era polo BR. A quen podemos evitar (para este asuntiño) como matemático, pero a quen, como teórico-practicante (sobre os problemas do coñecemento humano)non viña mal ter “de cabeceira” nas bibliotecas das organizacións políticas (e sacarlle o po de cando en vez). E coidadiño, por certo, “de cabeceira” non quere decir “de catecismo”!
E, postos a aclarar, tamén digo que o autor do bloc pode ser un excelente novelo-periodista, pero o tamén poeta MVM era a diana.