Ooola!
Estamos en campaña electoral (non sei se vostedes, os partidos si e eu tamén, aínda que non a pedir o voto), e hai que reflexionar, que decía o outro. Eu reflexionei e cheguei a conclusión de que para estes tempos acelerados, de ires e vires, de intercambio cruzado de ideas (é un decir), nada como a inmediatez do blog ou diario persoal. Ala vou.

Era o comezo deste blog, que acometín esporeado por María Yáñez e coa confesada intención de que así me custaría menos traballo facer as columnas para a prensa escrita. Desde entón, van 818 posts (con este) e case 5.400 comentarios. O primeiro (case unha semana despois), de Dorfun, era este:

…benvido ó blogmillo …agora non poderás/deberás parar de falar

que resultou ser unha especie de maldición xitana, porque se non o atendo como debera, tampouco son quen de esganalo (ao blog, non a Dorfun).

Ou sexa que grazas a todos (e en especial a Berto, que me deu soporte, en todos os aspectos).

Seguirei arrastrándome por aquí…