Sendo un chisco máis paranoico do normal, a veces parece que as cousas serias neste país acontecen para que se convirtan en espectáculos. Sendo simplemente normal, o que parece é que as cousas serias neste país acaban convertíndose en espectáculo porque aos que deciden qué menú se lle dá a xente lles interesa, ou porque non teñen máis cabeza. Pasa co do 15M. O dos indignados é un fenómeno inédito e inaudito que, con acertos e erros, pretende situar o debate social no que realmente importa: o sistema de representación política, as leis que regulan a economía, o traballo, a vivenda. A vida de todos e cada un, en resumo, e non as expectativas laborais de Zapatero e Rajoy e os seus respectivos e numerosos equipos. Pero a maioría dos que confeccionan o menú mediático, igual que os idiotas aos que lle sinalan a lúa e miran para o dedo, do que se ocupan é de se acampan ou circulan, de se son violentos ou airados.

Entre os erros do 15M está o de considerar que os políticos que ocupan as institucións democráticas non representan á xente, e que todos son iguais. Desgraciadamente si nos representan a todos os cidadáns, a quen os votaron e aos que non, aos que se consideran representados e aos que non, e supoño que por iso piden unha reforma da lei electoral e do sistema de representación en xeral. E tamén supoño que por iso se opoñían a que un partido que chegou ao goberno en Cataluña afirmando que non faría recortes sociais, promova no Parlamento eses recortes ao pouco de tomar posesión. E non todos os partidos son iguais, ou uns son máis iguais que outros, porque uns opúñanse a eses recortes e outros non, e o que os igualou efectivamente foi que uns energúmenos os zarandearon a todos. Os acertos son que denunciaban en Cataluña que é un descaro facer o que dixeches que non ías facer, e contra os de sempre, ou en Madrid opoñerse á aplicación dunha lei, a hipotecaria, para poñer na rúa a un vello enfermo de 70 anos, cando a familia Botín incumpriu as norma fiscais cunha conta en Suíza durante 17 anos.

O normal, porque lle afecta á maioría, sería debater se eses recortes son necesarios ou se son outra volta máis da roda de espremer aos que non poden ou non saben defenderse. Ou a xustiza ou inxustiza dunha lei que permite que, se un banco che deu para pagar un piso os cartos que consideraba que valía, en canto deixas de devolverlle o diñeiro máis os intereses, quítacho, véndeo polo que lle dan –non polo que antes dicía que valía- e obrígache a seguir pagando por algo que xa non tes. En lugar diso, xente que cobra máis por esa hora de traballo que o gana ao mes o botado da casa, pontifica sobre violencia e democracia. Non penso que ninguén, salvo situacións extremas e determinadas, xustifique que se exerza a violencia física en caso ningún, sexa a deputados ou a dependentes de comercio. Aínda que agora que o penso, arrearlle cunha pancarta na cabeza a Bono (o daquela ministro, non o cantante) nunha manifestación lle pareceu a algúns unha expresión de discrepancia, como lles pareceu unha protesta lexítima o bloquear o funcionamento do Parlamento galego por parte de centos de alcaldes do PP ao comezo da pasada lexislatura.

E aínda que o sistema de representación política establecido determina que deas a túa opinión cun papel un día cada catro anos, a democracia non impide que os 1.460 días restantes a expreses como queiras: concentrándote ou mandando cartas aos xornais. É ilegal requisar os móbiles a cidadáns que protestan, e posiblemente outras actuacións policiais baixo sospeita. Non é ilegal berrar, ou de selo, a práctica totalidade dos comentaristas deportivos estarían presos.

(La Opinión de A Coruña, 18 de xuño de 2011)