“Pues ya verás a partir del día 1, cuando tengas que pagar por los medicamentos”, escoitei que lle dicía a farmacéutica á unha señora cando tocou que me atenderan. A señora demostrou estar ao tanto da actualidade, porque rosmou con que tanto aforro e logo gastaban 190.000 euros nun retrato de Álvarez Cascos. “No, si aquí lo mejor es atracar un banco, vas a la cárcel, cama y comida unos años y después cobras el paro”, retrucou a farmacéutica. Chocoume, porque era o bastante nova como para non ter un prexuízo tan rancio, e porque aínda haxa alguén que estea en algo de parte dos bancos.

      A verdade, ter que estudar unha carreira para pagar unha auténtica millonada por unha farmacia e tentar amortizala tras dun mostrador, ou para estar tras dun mostrador por un salario é duro, pero atracar un banco é aínda máis duro, con perdón. Quitado que sexas David Niven, George Clooney e todos eses personaxes da ficción cinematográfica que dan proveitosísimos golpes estudados ao milímetro, atracar un banco foi sempre unha especialidade de tipos botados para adiante, sen demasiado que perder. E con moi pouco que ganar, coas actuais medidas de seguridade. Mirando en internet os tres últimos xuízos por atracos bancarios (a man armada) atopei un en Palma no que condenaron a un a sete anos por dous asaltos nos que sacou “máis de 800 euros”; un xuízo contra tres homes en Xixón aos que a fiscalía lles pide 12 anos por un atraco no que levaron 1.000 euros, e outro na Coruña, o máis prexudicado, ao que lle piden catro anos e medio por un botín de 740 euros. Xa me dirán se paga a pena.

Sobre todo en comparación tamén co último -de momento- escándalo de presunta corrupción en Valencia. Seis millóns de euros que teoricamente foron a ONGs, …ben, en realidade si que foron a ONGs, pero a ONGs de xente como un que fora xefe de prensa de Aznar, e os cartos acabaron en pisos en Estados Unidos e en iates. Polo de agora hai 22 imputados, e a fiscalía pide imputar a dez máis. Seis deles traballan na administración autonómica e os outros son membros de media ducia de ONG e empregados das empresas da trama que saquearon os fondos e os desviaron a empresas de España e Estados Unidos. No cimo de todo está, ou polo menos era o conseller de Solidaridad y Ciudadanía, un señor –perdón, un individuo- chamado Ricardo Blasco. Blasco era do FRAP (Frente Revolucionario Antifascista y Patriota) nos últimos anos do franquismo. En vez de seguir o consello da farmacéutica, soubo velas vir e afiliouse na transición ao PSOE, e casou coa irmá de Cipriá Ciscar, aquel dos rizos que foi ministro. Foi conseller de Presidencia e logo de Urbanismo, ata que un escándalo de soborno a cambio de recalificacións motivou que o botaran. Creou un partido socialista propio, unha converxencia valenciana e despois arrimouse ao PP. Acabou sendo outra vez conseller, con Zaplana e cambiando de bando, con Paco Camps. Sucesivos escándalos fóronlle quitando poder, ata deixalo soamente en portavoz do PP no parlamento valenciano. Moito mellor que atracar bancos, onde vai parar.