Permítanme facer un exercicio diso que lle chaman ucronía, que é imaxinar como sería se algo que pasou non pasara. Neste caso, se en xullo de 2005 en Singapur, a mona de Alberto de Mónaco non fixese aquela pregunta fóra de lugar sobre a seguridade antiterrorista en España, e os membros do Comité Olímpico Internacional non escolleran Londres como sede dos Xogos Olímpicos de 2012. Que elixiran Madrid. Que tería pasado? Por suposto, que en todos estes anos, a capital estaría invivible, chea de obras, na que sería máis rápido ir da saída cara Valencia ata a saída cara Estremadura indo a dar a volta por Sevilla que tentando atravesar a cidade. Que tampouco se podería vivir fóra de Madrid, porque os medios de comunicación non falarían doutra cousa. Que todo custaría tres o catro veces o presupostado, e que habería polémica sobre onde foron parar eses cartos, dos que nunca máis se soubo. Pero para concretar, ímonos centrar en como sería o espectáculo de apertura de Madrid 2012.

 

 

 

 

[imaxe de Peón de brega]

 

      Vaia compromiso, o espectáculo de apertura. O primeiro, o histórico. Algo tipo danza mixta de celtas e iberos non vén moito a conto. Tampouco imaxino unha recreación plástica da fundación da cidade polos musulmáns e da súa pertenza a Al-Andalus. Pouco axeitado para a nosa época. Menos o mito fundacional de San Isidro, o santo que durmía mentres os santos lle araban a terra -ou máis exactamente, lle guiaban os bois que lle araban a terra- parece moi oportuno para que medre a confianza dos alemáns e os mercados na nosa produtividade. Habería que empezar pola época da capital imperial, Felipe II os tipos vestidos de negro. E pouco máis. Ouro que chegaba á corte descargado dos barcos que viñan de América e noticia de soldados que ían e viñan, de xente que viña e que marchaba, e así tres ou catro séculos sen que pasara nada, ata que se foi moita xente e deixou de vir ouro. Logo, uns reis que fan monumentos, e un motín contra un ministro que pretende que os madrileños deixen de ir ocultos tras das capas. Moi plástico –o arrebolar das capas e o brillo das navallas- pero tampouco moi recomendable politicamente. Exactamente o mesmo que o episodio madrileño por excelencia, o 2 de maio, o levantamento contra o exército francés. Plástico é moi plástico, como o motín de Esquilache anterior, pero non deixa de ser unha revolta contra tropas que estaban aí legalmente…

En fin. Non digo que non haxa historia, pero o que é acontecementos, non vexo moitos que celebrar, porque a fuxida de Alfonso XIII non parece tampouco moi acorde aos gusto dos actuais gobernantes, da resistencia na Guerra Civil xa nin falamos…, Bueno, queda a movida dos 80. Como total nos Xogos Olímpicos Madrid 2012 tampouco ía haber moito presuposto, podían falar con Reixa, e que ampliara o espectáculo Galicia caníbal, meterlle máis vatios de luz e son e algo de cohetería, e lle chamara Madrid troglodita ou Hace un sol de caramba. E amañado.

(La Opinión de A Coruña, 4 de agosto de 2012)