Etiquetas
ajustes, Carlos Dívar, Casa Real, CEOE, CGPJ, clases dirixentes, corrupción, corrupción económica, corrupción judicial, En que manos estamos, En que mans estamos, fraude fiscal, Gerardo Díaz Ferrán, Gobierno de España, Juan Carlos I, Mariano Rajoy, Matrix, medidas anticrisis, Monarquía, promesas electorales, Rodríguez Zapatero, Tribunal Supremo, Undargarin
Unha das tradicións dos medios de comunicación é ofrecer por estas datas un resumo do que pasou no ano que dá as boqueadas últimas. Así, o lector pode dicir: “que barbaridade, non sei a onde iremos parar” ou “non hai dereito, habería que facer algo”, dependendo de caracteres e ideoloxías. E o medio lanza unha mensaxe nada subliminal de “para isto estamos aquí, para lembrarlle toda esta chea de cousas que pasaron, e das que no seu día soubo grazas a nós”. Eu estiven mirando varios deses resumos e deime conta de que boa parte do que pasou en 2012 ten unha característica común: a descuberta de en que mans estamos.
O ano xa empezou bravo, detallando e ampliando as primeiras acusacións contra un relevantísimo membro da familia real (quero dicir Real), Iñaki Undargarín, precisamente o primeiro no que antes se chamaba “afecto popular”. E cando o caso xa se encarrilaba, unha inoportuna rotura de cadeira revela que a campechanía do monarca titular en realidade é un pasar de todo. Cun 25% de paro, el anda mundo adiante metido en asuntos de cornos e trompas. É dicir, a institución do Estado que non ten outro cometido nin traballo que ser símbolo e lustre do mesmo, ten uns representantes que teñen (presuntamente) as mesmas mañas financeiras que un armador nixeriano e os mesmos costumes que un monarca medieval.
Despois descubriuse que a máxima autoridade doutro piar do Estado, o xudicial, un home de piedade probada, Carlos Dívar, daba de comer ao sedento e de comer ao famento, de viaxar ao viaxeiro e de durmir ao durminte, sen pararse en barras, sempre que o sedento, etc, fosen el e o seu xefe de seguridade, e os cartos fosen da institución que presidía, é dicir públicos. O home dimitiu porque non tiña outra, pero sen asumir culpa ningunha, porque entendía que el era autoridade as 24 horas do día sete días á semana (aínda que traballara soamente media). Por se non queda claro, quen así razoaba é o señor que mandaba no órgano de goberno dos xuíces de España, e presidía o máis alto tribunal do Reino. Igualmente, como xa é sabido, o que mandaba nos empresarios españois, Gerardo Díaz Ferrán, hai dous anos quebrou o seu grupo empresarial e quedou na ruína, cousa que lle pode pasar a calquera –ben, a calquera que teña un grupo empresarial- pero este mesmo mes descubriuse que o segundo non. O presidente dos empresarios da oitava (creo que era a oitava, non?) potencia industrial mundial, gardando os cartos na vigha, para libralos da lei.
E para rematar, os presidentes de todo. Os do goberno. O anterior, Rodríguez Zapatero, tardou seis anos en facer o oposto do que predicaba. O actual, Mariano Rajoy, tardou algo máis de seis días pero moito menos de seis semanas en facer exactamente o contrario do que dixo que faría (en concreto: “o que hai que facer”). Propoño, por tanto, denominar a 2012 o ano Matrix: non se sabe se era mellor estar na ignorancia ou coñecer a realidade de en que mans estamos.
(La Opinión de A Coruña/Faro de Vigo sábado 29 de decembro de 2012)
Bo punto o do ano Matrix. O problema é que nos falta -esperabamos- un “Neo” e vimos de descubrir que somos nós -os traballadores, os funcionarios, os enfermos, os pensionistas, os cuidadores familiares…- os que estamos sendo sacrificados.
Esperemos que para unha pronta “resurección”. Mais non o vexo nada claro. Semella, como dixera Warren Buffet, que hai unha loita de clases e vanna gañendo eles por goleada.
Bo punto o do ano Matrix. O problema é que nos falta -esperabamos- un “Neo” e vimos de descubrir que somos nós -os traballadores, os funcionarios, os enfermos, os pensionistas, os cuidadores familiares…- os que estamos sendo sacrificados.
Esperemos que para unha pronta “resurección”. Mais non o vexo nada claro. Semella, como dixera Warren Buffet, que hai unha loita de clases e vanna gañendo eles por goleada.
Van ganando por goleada porque facemos como o adestrador do equipo do meu fillo pequeno, que pasa o partido de cú para o campo, velando aos do banquillo
X. M. Pereiro Enviado desde o meu iPhone