“La prisionera de Hacienda”. Nun dos primeiros libros de estilo que usei, esta era das poucas excepcións que se aceptaban á norma de non parafrasear títulos de novelas ou películas para titular reportaxes. Referíase a Lola Flores, sacrificada nos tribunais polos primeiros gobernos de Felipe González como vítima propiciatoria para que a sociedade vise que o de Facenda ía en serio. Se trababa nun símbolo de España como Lola, ninguén estaba a salvo, era a mensaxe a unha sociedade que viña da fiscalidade franquista, na que aos empregados lles descontaban a parte que lle tocaba, e o resto pagaba o que calculaba que colaba, a ollo, ou o que lle petaba. Polo que se ve, e como confirma o asunto Bárcenas, nisto tamén seguimos igual ca antes.

      O tal Bárcenas é ese señor que lle senta tan ben o abrigo que parece que naceu nel. Hai moitos, moitos anos, antes da crise, cando era senador e tesoureiro do PP, teño un vago recordo de que saíra á luz de que a súa señora andaba con bolsas de plástico cheas de billetes de 500 €. Daquela o das bolsas con cartos era un uso social  habitual entre as señoras de determinados políticos, e non só en Madrid, como entre as de clase media alta o é conducir todoterrenos. Bárcenas era dos que aparecían nos comezos do caso Gürtel, aquel que tan mal instruíra o xuíz Garzón, e por iso o inhabilitaron. Ben inhabilitado, dirá algún, polo que se ve, porque agora resulta que este señor do abrigo que levaba case 30 anos coas contas do PP e con despacho na sede de Génova, tiña 22 millóns en Suíza, e segundo o seu perfil bancario, iso era entre o 20 e o 50% do seu patrimonio total. E desde que fora investigado, aínda lle deu tempo a pasar 2,5 millóns a unha conta aos Estados Unidos. Facenda só lle coñecía actividades de 6.000 euros. O que investía ao ano en abrigos, posiblemente.

Segundo o seu avogado, ía a Suíza a esquiar, e esqueceu que tiña os 22 millóns alí, como a familia Botín esquecera os 2.000 que metera papá cando a guerra. Pero xa legalizara 10 millóns (Bárcenas, Botín legalizou todo) coa amnistía fiscal que fixeron os do despacho do lado do seu. Agora un periódico do réxime (deste) desvela que o home daba sobres con 5.000 ou 15.000 euros aos dirixentes do partido. “Hola, Espe”, “Hola, Luis. Mira, es que vi unos conjuntos monísimos de Rabanne aquí al lado y me dejé la cartera… “ “Nada, ¿te llega con esto?”. “¡Hombre, Federico!” “¡Chico, Luis, me tienes que dar la dirección de tu sastre! Por cierto, me viene ahí el plazo de un tanque para el jardín…”. A todos menos a Cospedal e a Rajoy, que acabou coa práctica en 2009. Que ben, xustiño para que pasaran os catro anos nos que prescribe o delito de financiamento ilegal.

Non é por meterlles medo, pero imaxinen que cousas saberíamos se os medios de comunicación non estiveran ao borde da asfixia e dependeran so do público, e se a xustiza fose independente, tivese medios e mellor organización. Ou quizais entón estas cousas non pasarían.

(La Opinión de A Coruña 19/1/2013, Faro de Vigo, 22/1/2013)